Ακούγοντας πολλές φορές τους άλλους να μιλούν σκέφτομαι πόσες αλήθεια έννοιες (θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια, πολιτισμός, κτλ.) έχουν περάσει στην καθημερινότητά μας, που τις δεχόμαστε σαν τη μοίρα μας, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε πως προήλθαν, γιατί είναι τόσο σημαντικές για εμάς, αν πράγματι πρέπει να είναι σημαντικές, να θέσουμε ένα μεγάλο ερωτηματικό στη ζωή μας τελοσπάντων. Αυτό δε σημαίνει ότι θα τις εξοβελίσουμε από τη ζωή μας, αντίθετα, στο τέλος μπορεί να τις υποστηρίξουμε πιο φανατικά, αλλά αυτή η διαδικασία θα μας οδηγήσει, πιστεύω, στην κατανόηση του εαυτού μας και του άλλου, να γίνουμε πιο συγκαταβατικοί, πιο διαλλακτικοί και διαλεκτικοί. Όσον αφορά εμένα, πεδίο της αυτογνωσίας μου είναι η ιστορία, εδώ κρίνονται όλοι και όλα. Τα τωρινά και τα μελλούμενα. Και για να προκαλέσω έτσι, μια από αυτές τις έννοιες, που με απασχόλησαν και μ' απασχολούν, σας χαρίζω αυτή τη γελοιογραφία, που βρήκα σε κάποιο μπλογκ, χωρίς να θυμάμαι σε ποιο (ας με συγχωρέσει ο συντάκτης).
3 σχόλια:
"Ο φόβος του θανάτου κάνει τους ανθρώπους θρησκευόμενους", Επίκουρος.
Άφοβον ο θεός, Ανύποπτον ο θάνατος -Μη φοβάσαι το θεό, Μη σε απασχολεί ο θάνατος. Τα πρώτα δυο φάρμακα από την Τετραφάρμακο του Επίκουρου. Βρήκες ευαίσθητο σημείο, Αθηνά:)
Κάπου διάβασα ότι:
Όσοι πιστεύουν μπορούν να λένε ότι υπάρχει Θεός.
Όσοι δεν πιστεύουμε το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι ότι δεν ξέρουμε αν υπάρχει Θεός.
Δημοσίευση σχολίου