Σε προηγούμενη ανάρτησή μου σχετικά με τις απόψεις της ειδικού γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας, Θάλειας Δραγώνα, είχα επισημάνει ότι το ιδεολογικό στήριγμα αυτών των απόψεων βρίσκεται στην έννοια της πολυπολιτισμικότητας. Στην Ελλάδα αυτή η έννοια μπορεί να φαντάζει προοδευτική και εκσυγχρονιστική, αλλά στην Ευρώπη και στην Αμερική έχει διανύσει μια ζωή πενήντα χρόνων περίπου. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έχει συντελέσει σε σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές και έχει προκαλέσει ποικίλες πνευματικές και καλλιτεχνικές ζυμώσεις. Καθώς λοιπόν έχει δοκιμαστεί και στη θεωρία αλλά και στην πράξη, καλό θα ήταν, πριν την εισαγάγουμε στην ελληνική πραγματικότητα, να δούμε πως αξιολογήθηκαν σ’ αυτές τις χώρες τα αποτελέσματά της – πράγμα το οποίο θα επιχειρήσω να κάνω εν μέρει εδώ ασχολούμενος κυρίως με την κριτική που έχει ασκηθεί σ’ αυτή την έννοια.
Η κριτική προέρχεται και από δεξιά και από αριστερά. Οι δεξιοί επιμένουν στην απειλή της εθνικής παράδοσης και ταυτότητας, οι αριστεροί επικεντρώνονται στην απειλή της κοινωνικής συνοχής, οι πρώτοι αναμετρούνται με φαντάσματα, οι δεύτεροι με την πραγματικότητα. Η συντηρητική κριτική μάλιστα, στην Αμερική, έχει φτάσει να παραλληλίζει την πολυπολιτισμικότητα με τον μαρξισμό επισείοντας για μια ακόμα φορά το φάντασμα του κομμουνισμού (δες για παράδειγμα το άρθρο του Frank Ellis εδώ - στην Ελλάδα μια ανάλογη αντίδραση θα ήταν να παρουσιαστεί η πολυπολιτισμικότητα ως απειλή για τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη αναβιώνοντας ένα άλλο φάντασμα, αυτό του ελληνοχριστιανισμού). Η αριστερή κριτική, από την άλλη, προβληματίζεται για τον κατακερματισμό της κοινωνίας που έχει επιφέρει η πολυπολιτισμικότητα, και κατά συνέπεια για τον κατακερματισμό των κοινωνικών αγώνων και των διεκδικήσεων. Επιλογή μου εδώ είναι να παρουσιάσω αυτό τον προβληματισμό καθώς τον θεωρώ ως την πιο σοβαρή προσέγγιση του ζητήματος.
Το αίτημα της πολυπολιτισμικότητας για μια χώρα φαντάζει επιτακτικό από τη στιγμή που αυτή η χώρα προσαρμοζόμενη στις σύγχρονες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες ανοίγεται προς τον κόσμο και γίνεται χώρα υποδοχής μεταναστών. Οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας ζητούν από το κράτος να δει αυτή την ποικιλομορφία ως κοινό αγαθό, οι αντίπαλοι τη χρησιμοποιούν για να ταχθούν εναντίον της μετανάστευσης και συχνά υπέρ του επαναπατρισμού των μεταναστών. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα: αντί να παρουσιάζεται ως επίσημη ανταπόκριση στην απαίτηση της κοινωνικής βάσης μιας χώρας (όπως εκπροσωπείται από τις διάφορες εθνοτικές κοινότητες), η πολυπολιτισμικότητα έχει επιβληθεί από πάνω, ως προϊόν πολιτικών που θεσμοθετούν οι εθνικές κυβερνήσεις προκειμένου να εκτονώσουν την ένταση που προκαλείται από τις ρατσιστικές συμπεριφορές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Συχνά όμως το αποτέλεσμα των κρατικών αυτών πολυπολιτισμικών πολιτικών είναι μια κοινωνία που διακρίνει και διαχωρίζει περισσότερο από τον παρωχημένο ρατσισμό. Αυτό υποστηρίζει ο Kenan Malik στο άρθρο του «The trouble with multiculturalism», που διαπιστώνει ότι ο υπερτονισμός της διαφορετικότητας των εθνοτικών μειονοτήτων συνεπάγεται όξυνση των φυλετικών σχέσεων.
Στη συνέχεια ο Malik κάνει μια ιστορική αναδρομή στην έννοια της πολυπολιτισμικότητας εντοπίζοντας την αρχή της στη μεταπολεμική Βρετανία της δεκαετίας του 1950 – αναδρομή που θα παρακολουθήσουμε σε αδρές γραμμές μια που κατά τη γνώμη μου μπορούν να γίνουν οξυδερκείς παραλληλισμοί και να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα για μια χώρα -την Ελλάδα- που άρχισε αρκετά αργά (από τη δεκαετία του 1990) να βιώνει ανάλογες καταστάσεις.
Στη Βρετανία, τη δεκαετία του 1950, η άφιξη μαύρων μεταναστών από την Ινδία, το Πακιστάν και την Καραϊβική, καλωσορίστηκε ως εισροή νέας εργατικής δύναμης αλλά ταυτόχρονα προβλημάτισε για την αρνητική επίδραση που θα μπορούσε να έχει στην παραδοσιακή έννοια της «βρετανικότητας». Η βρετανική ελίτ εκείνης της εποχής, λέει ο Malik, κατανοούσε τον εαυτό της και την ταυτότητά της μέσα από την έννοια της φυλής και η αθρόα μετανάστευση από τις αποικίες απειλούσε να διατάραξει τη φυλετικά προσδιορισμένη έννοια της ταυτότητας. Η βρετανική ταυτότητα έπρεπε να επαναδιατυπωθεί έτσι ώστε να συμπεριλάβει και την παρουσία των μαύρων πολιτών της χώρας.
Έτσι τη δεκαετία του 1960 εφαρμόστηκε μια διπλή στρατηγική απέναντι στους μετανάστες: από τη μια μεριά, επιβλήθηκαν αυστηροί έλεγχοι εισόδου μαύρων μεταναστών στη χώρα και, από την άλλη, θεσμοθετήθηκε ένα πλαίσιο νομιμοποίησης που στόχευε στην απαλοιφή των φυλετικών διακρίσεων και στην ενσωμάτωση των μαύρων μεταναστών στην βρετανική κοινωνία. Μ’ αυτό τον τρόπο, στη Βρετανία, το πρόβλημα των φυλετικών σχέσεων αντιμετωπίστηκε όχι τόσο ως πρόβλημα φυλετικών διακρίσεων, όσο ως πρόβλημα πολιτισμικών διαφορών.
Όμως, η πρώτη γενιά των μαύρων μεταναστών δεν ενδιαφερόταν τόσο πολύ για τη διατήρηση των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων της όσο αγωνιζόταν για πολιτική ισότητα και στον πυρήνα αυτού του αγώνα ήταν η ουσιαστική εξομοίωση των μεταναστών με τον ντόπιο πληθυσμό, οι κοινές ελπίδες και αξίες, τα κοινά οράματα, και όχι η επισήμανση των αγεφύρωτων διαφορών. Προκειμένου λοιπόν να διασκεδάσουν τα αμιγώς πολιτικά αίτηματα των μαύρων, οι διεκδικήσεις των οποίων αποτελούσαν απειλή για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και της έννομης τάξης στις πόλεις, οι αρχές της Βρετανίας έφεραν στο προσκήνιο τις πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας. Έτσι εκατομμύρια λίρες δόθηκαν σε οργανώσεις των τοπικών κοινοτήτων προκειμένου να ενσωματώσουν τα μέλη τους στην βρετανική κοινωνία. Πυρήνας όμως αυτής της στρατηγικής ενσωμάτωσης δεν ήταν παρά ένας επαναπροσδιορισμός του ρατσισμού: ο ρατσισμός τώρα δεν ορίζεται ως άρνηση των ίσων δικαιωμάτων αλλά ως άρνηση του δικαιώματος να είσαι διαφορετικός. Από την άλλη όμως, η αντίδραση σ’ αυτή την στρατηγική ενσωμάτωσης, έδωσε έμφαση στη διαφορετικότητα των μεταναστών και στην ελεύθερη έκφραση των πολιτισμικών ιδιατεροτήτων τους και οδήγησε στο μετασχηματισμό του νοήματος της ισότητας: από το να εξασκεί κανείς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους, περνάμε στην εξάσκηση διαφορετικών διακαιωμάτων, κατάλληλων για διαφορετικές κοινότητες.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι πολιτικές αντιπαραθέσεις που κυριάρχησαν στον αγώνα εναντίον του ρατσισμού στις δεκαετίες του 1960 και 1970 μετασχηματίστηκαν σε διαμάχες πάνω σε πολιτισμικά θέματα. «Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ενώνουν διαπερνώντας επί μέρους εθνικές και πολιτισμικές δομές, οι πολιτισμικές αντιπαραθέσεις αναπόφευκτα κατακερματίζουν», επισημαίνει ο Malik. Και από τη στιγμή που οι κρατικές επιχορηγήσεις συνδέθηκαν με την πολιτισμική ταυτότητα, διάφορες εθνοτικές ομάδες άρχισαν να κατοχυρώνουν με ακόμη περισσότερο ζήλο τις πολιτιστικές τους ιδιαιτερότητες. «Η μετατόπιση από την πολιτική στην πολιτισμική αρένα οδήγησε στην κατοχύρωση παλαιών διαχωρισμών και στη δημιουργία νέων», καταλήγει ο Malik. Αντί λοιπόν να αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο τα προβλήματα της φυλετικής ανισότητας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της πολιτικής δυσαρέσκειας, οι αρχές της Βρετανίας ενθάρρυναν τις εθνοτικές ομάδες να ακολουθήσουν «παράλληλες ζωές».
Στη δεκαετία του 1990 η πολυπολιτισμικότητα από μια απάντηση στον αγωνιστικό αντιρατσισμό κατέληξε να γίνει μια γενική συνταγή για την κοινωνία. Με τον ίδιο τρόπο η βρετανική ταυτότητα, που τη δεκαετία του 1950 διατυπωνόταν με φυλετικούς όρους, στη δεκαετία του 1990 αμφισβητήθηκε άμεσα και μετασχηματίστηκε σε ικανότητα να ανέχεσαι τις διαφορετικές ταυτότητες.
Έτσι η πολυπολιτισμικότητα συνέβαλε στο να διαχωρίσει την κοινωνία πολύ πιο αποτελεσματικά από ό,τι ο ρατσισμός. «Βεβαίως», λέει ο Malik, «ο ρατσισμός δημιούργησε βαθιές διαιρέσεις, αλλά βοήθησε στη γέννηση πολιτικών αγώνων εναντίον των διακρίσεων, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να δημιουργηθούν γέφυρες ανάμεσα στις εθνοτικές, φυλετικές και πολιτισμικές ομάδες μιας κοινωνίας. Η πολυπολιτισμικότητα, από την άλλη, δεν παγίωσε απλώς αυτές τις διαιρέσεις που δημιούργησε ο ρατσισμός, αλλά έκανε την διαπολιτισμική συνεννόηση ακόμη πιο δύσκολη γιατί ενθάρρυνε τους ανθρώπους να διατρανώσουν τις πολιτισμικές τους διαφορές».
Ο Malik εντοπίζει την αποτυχία της πολυπολιτισμικότητας στην αδυναμία της να κατανοήσει την ουσία της πολιτισμικής ποικιλομορφίας. Η ποικιλομορφία, επισημαίνει, «είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να αντιπαραθέσουμε και να συγκρίνουμε διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις και τρόπους ζωής, να διατυπώσουμε κρίσεις για αυτά και να αποφασίσουμε ποιά είναι καλύτερα και ποια χειρότερα. Είναι σημαντική, με άλλα λόγια, γιατί μας επιτρέπει να εμπλακούμε στον πολιτικό διάλογο και την αντιπαράθεση που μπορεί να βοηθήσει τη δημιουργία ακόμη πιο οικουμενικών αξιών και πεποιθήσεων. Αλλά αυτόν ακριβώς το διάλογο και αυτή την αντιπαράθεση και τη διατύπωση αυτών των κρίσεων, η πολυπολιτισμικότητα προσπαθεί να καταπιέσει στο όνομα της «ανεκτικότητας» και του «σεβασμού»... Το αποτέλεσμα δεν είναι μια μεγαλύτερη ευαισθησία στις πολιτισμικές διαφορές αλλά μια αδιαφορία για τις ζωές των άλλων ανθρώπων, μια αδιαφορία που βρίσκεται στον πυρήνα των «παράλληλων κόσμων» που κατοικούνται από διαφορετικές κοινότητες... Η πολιτισμική ποικιλομορφία αποκτά σημασία μόνο μέσα σ’ ένα πλαίσιο κοινών αξιών και πεποιθήσεων που μας καθιστά ικανούς να μεταχειριστούμε ισότιμα όλους τους ανθρώπους. Και για να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο πλαίσιο απαιτεί να είμαστε λίγο περισσότερο μη-ανεκτικοί και να δείξουμε λίγο λιγότερο σεβασμό».
Αναφέρθηκα εκτενώς στο παράδειγμα της Βρετανίας – κάποιος θα μπορούσε να αναφερθεί σε κάποια άλλη χώρα της Δύσης- γιατί πιστεύω ότι η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε μια ανάλογη θέση στην οποία βρέθηκε δεκαετίες πριν η Βρετανία και μπορούμε έτσι να εξαγάγουμε πολύτιμα συμπεράσματα και να σταθμίσουμε τη δική μας πολιτική απέναντι στο πρόβλημα. Το κύριο θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε. Θέλουμε να ενσωματώσουμε τους μετανάστες στην ελληνική κοινωνία με τον τρόπο που προσπάθησε να το κάνει αμέσως μετά τον πόλεμο η Βρετανία, καλώντας τους να εγκαταλείψουν τις πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες; Θέλουμε να διατηρήσουν αυτές τις ιδιαιτερότητες κατακερματίζοντας την ελληνική κοινωνία σε μια σειρά από ίσες κουλτούρες και υποβαθμίζοντας μοιραία τον δικό μας πολιτισμό σε μια απ’ αυτές; Ή θέλουμε να καλέσουμε σε διάλογο όλους τους άλλους πολιτισμούς αναγνωρίζοντας την εξέχουσα θέση του δικού μας, προκειμένου να επαναδιατυπώσουμε νέες οικουμενικές αρχές;
Μπορεί αυτά τα ερωτήματα να ακούγονται περίεργα αλλά, πιστέψτε με, είναι αυτά που πρέπει να μας αποσχολήσουν όταν καταπιανόμαστε με το θέμα των μεταναστών. Εμείς όμως αντί να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτά, καταφεύγουμε σε αποσπασματικές και σπασμωδικές κινήσεις δήθεν μεταναστευτικής πολιτικής: επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας, αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για την είσοδο των μεταναστών στη χώρα, στρατόπεδα συγκεντρώσεως παράνομων μεταναστών, απελπισμένες φωνές για ευρωπαϊκή βοήθεια... Και πολύ φοβάμαι ότι της ίδιας τάξης είναι και το θέμα της ιθαγένειας που συζητιέται τελευταία.
Πιστεύω ότι βάση για τον διάλογο με τους άλλους πολιτισμούς πρέπει να είναι ο δυτικός πολιτισμός, που στηρίζεται στις κατακτήσεις του Διαφωτισμού και στις αξίες του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Στόχος του διαλόγου είναι να επαναδιατυπώσει αυτές τις αξίες για όλη την ανθρωπότητα. Μπορεί να ακούγεται ευρωπαϊκοκεντρικό ή ελληνοκεντρικό, αλλά είναι απαραίτητο να δεχτούμε την εξέχουσα θέση του δυτικού πολιτισμού σ’ αυτή την ιστορία, που παρά τις αδυναμίες του εξακολουθεί να εμπνέεται από τις ιδέες της νεοτερικότητας, της οικουμενικότητας και της προόδου – ιδέες που μπορεί να μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη ζωή και μια καλύτερη κοινωνία. Για αυτό το θέμα θα επανέλθω με μια νεότερη ανάρτηση σύντομα, στην οποίο θα μεταφράζω το άρθρο του Kenan Malik, «Όλες οι κουλτούρες δεν είναι ίσες», το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά εδώ. Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο Kenan Malik επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του
Η κριτική προέρχεται και από δεξιά και από αριστερά. Οι δεξιοί επιμένουν στην απειλή της εθνικής παράδοσης και ταυτότητας, οι αριστεροί επικεντρώνονται στην απειλή της κοινωνικής συνοχής, οι πρώτοι αναμετρούνται με φαντάσματα, οι δεύτεροι με την πραγματικότητα. Η συντηρητική κριτική μάλιστα, στην Αμερική, έχει φτάσει να παραλληλίζει την πολυπολιτισμικότητα με τον μαρξισμό επισείοντας για μια ακόμα φορά το φάντασμα του κομμουνισμού (δες για παράδειγμα το άρθρο του Frank Ellis εδώ - στην Ελλάδα μια ανάλογη αντίδραση θα ήταν να παρουσιαστεί η πολυπολιτισμικότητα ως απειλή για τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη αναβιώνοντας ένα άλλο φάντασμα, αυτό του ελληνοχριστιανισμού). Η αριστερή κριτική, από την άλλη, προβληματίζεται για τον κατακερματισμό της κοινωνίας που έχει επιφέρει η πολυπολιτισμικότητα, και κατά συνέπεια για τον κατακερματισμό των κοινωνικών αγώνων και των διεκδικήσεων. Επιλογή μου εδώ είναι να παρουσιάσω αυτό τον προβληματισμό καθώς τον θεωρώ ως την πιο σοβαρή προσέγγιση του ζητήματος.
Το αίτημα της πολυπολιτισμικότητας για μια χώρα φαντάζει επιτακτικό από τη στιγμή που αυτή η χώρα προσαρμοζόμενη στις σύγχρονες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες ανοίγεται προς τον κόσμο και γίνεται χώρα υποδοχής μεταναστών. Οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας ζητούν από το κράτος να δει αυτή την ποικιλομορφία ως κοινό αγαθό, οι αντίπαλοι τη χρησιμοποιούν για να ταχθούν εναντίον της μετανάστευσης και συχνά υπέρ του επαναπατρισμού των μεταναστών. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα: αντί να παρουσιάζεται ως επίσημη ανταπόκριση στην απαίτηση της κοινωνικής βάσης μιας χώρας (όπως εκπροσωπείται από τις διάφορες εθνοτικές κοινότητες), η πολυπολιτισμικότητα έχει επιβληθεί από πάνω, ως προϊόν πολιτικών που θεσμοθετούν οι εθνικές κυβερνήσεις προκειμένου να εκτονώσουν την ένταση που προκαλείται από τις ρατσιστικές συμπεριφορές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Συχνά όμως το αποτέλεσμα των κρατικών αυτών πολυπολιτισμικών πολιτικών είναι μια κοινωνία που διακρίνει και διαχωρίζει περισσότερο από τον παρωχημένο ρατσισμό. Αυτό υποστηρίζει ο Kenan Malik στο άρθρο του «The trouble with multiculturalism», που διαπιστώνει ότι ο υπερτονισμός της διαφορετικότητας των εθνοτικών μειονοτήτων συνεπάγεται όξυνση των φυλετικών σχέσεων.
Στη συνέχεια ο Malik κάνει μια ιστορική αναδρομή στην έννοια της πολυπολιτισμικότητας εντοπίζοντας την αρχή της στη μεταπολεμική Βρετανία της δεκαετίας του 1950 – αναδρομή που θα παρακολουθήσουμε σε αδρές γραμμές μια που κατά τη γνώμη μου μπορούν να γίνουν οξυδερκείς παραλληλισμοί και να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα για μια χώρα -την Ελλάδα- που άρχισε αρκετά αργά (από τη δεκαετία του 1990) να βιώνει ανάλογες καταστάσεις.
Στη Βρετανία, τη δεκαετία του 1950, η άφιξη μαύρων μεταναστών από την Ινδία, το Πακιστάν και την Καραϊβική, καλωσορίστηκε ως εισροή νέας εργατικής δύναμης αλλά ταυτόχρονα προβλημάτισε για την αρνητική επίδραση που θα μπορούσε να έχει στην παραδοσιακή έννοια της «βρετανικότητας». Η βρετανική ελίτ εκείνης της εποχής, λέει ο Malik, κατανοούσε τον εαυτό της και την ταυτότητά της μέσα από την έννοια της φυλής και η αθρόα μετανάστευση από τις αποικίες απειλούσε να διατάραξει τη φυλετικά προσδιορισμένη έννοια της ταυτότητας. Η βρετανική ταυτότητα έπρεπε να επαναδιατυπωθεί έτσι ώστε να συμπεριλάβει και την παρουσία των μαύρων πολιτών της χώρας.
Έτσι τη δεκαετία του 1960 εφαρμόστηκε μια διπλή στρατηγική απέναντι στους μετανάστες: από τη μια μεριά, επιβλήθηκαν αυστηροί έλεγχοι εισόδου μαύρων μεταναστών στη χώρα και, από την άλλη, θεσμοθετήθηκε ένα πλαίσιο νομιμοποίησης που στόχευε στην απαλοιφή των φυλετικών διακρίσεων και στην ενσωμάτωση των μαύρων μεταναστών στην βρετανική κοινωνία. Μ’ αυτό τον τρόπο, στη Βρετανία, το πρόβλημα των φυλετικών σχέσεων αντιμετωπίστηκε όχι τόσο ως πρόβλημα φυλετικών διακρίσεων, όσο ως πρόβλημα πολιτισμικών διαφορών.
Όμως, η πρώτη γενιά των μαύρων μεταναστών δεν ενδιαφερόταν τόσο πολύ για τη διατήρηση των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων της όσο αγωνιζόταν για πολιτική ισότητα και στον πυρήνα αυτού του αγώνα ήταν η ουσιαστική εξομοίωση των μεταναστών με τον ντόπιο πληθυσμό, οι κοινές ελπίδες και αξίες, τα κοινά οράματα, και όχι η επισήμανση των αγεφύρωτων διαφορών. Προκειμένου λοιπόν να διασκεδάσουν τα αμιγώς πολιτικά αίτηματα των μαύρων, οι διεκδικήσεις των οποίων αποτελούσαν απειλή για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και της έννομης τάξης στις πόλεις, οι αρχές της Βρετανίας έφεραν στο προσκήνιο τις πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας. Έτσι εκατομμύρια λίρες δόθηκαν σε οργανώσεις των τοπικών κοινοτήτων προκειμένου να ενσωματώσουν τα μέλη τους στην βρετανική κοινωνία. Πυρήνας όμως αυτής της στρατηγικής ενσωμάτωσης δεν ήταν παρά ένας επαναπροσδιορισμός του ρατσισμού: ο ρατσισμός τώρα δεν ορίζεται ως άρνηση των ίσων δικαιωμάτων αλλά ως άρνηση του δικαιώματος να είσαι διαφορετικός. Από την άλλη όμως, η αντίδραση σ’ αυτή την στρατηγική ενσωμάτωσης, έδωσε έμφαση στη διαφορετικότητα των μεταναστών και στην ελεύθερη έκφραση των πολιτισμικών ιδιατεροτήτων τους και οδήγησε στο μετασχηματισμό του νοήματος της ισότητας: από το να εξασκεί κανείς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους, περνάμε στην εξάσκηση διαφορετικών διακαιωμάτων, κατάλληλων για διαφορετικές κοινότητες.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι πολιτικές αντιπαραθέσεις που κυριάρχησαν στον αγώνα εναντίον του ρατσισμού στις δεκαετίες του 1960 και 1970 μετασχηματίστηκαν σε διαμάχες πάνω σε πολιτισμικά θέματα. «Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ενώνουν διαπερνώντας επί μέρους εθνικές και πολιτισμικές δομές, οι πολιτισμικές αντιπαραθέσεις αναπόφευκτα κατακερματίζουν», επισημαίνει ο Malik. Και από τη στιγμή που οι κρατικές επιχορηγήσεις συνδέθηκαν με την πολιτισμική ταυτότητα, διάφορες εθνοτικές ομάδες άρχισαν να κατοχυρώνουν με ακόμη περισσότερο ζήλο τις πολιτιστικές τους ιδιαιτερότητες. «Η μετατόπιση από την πολιτική στην πολιτισμική αρένα οδήγησε στην κατοχύρωση παλαιών διαχωρισμών και στη δημιουργία νέων», καταλήγει ο Malik. Αντί λοιπόν να αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο τα προβλήματα της φυλετικής ανισότητας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της πολιτικής δυσαρέσκειας, οι αρχές της Βρετανίας ενθάρρυναν τις εθνοτικές ομάδες να ακολουθήσουν «παράλληλες ζωές».
Στη δεκαετία του 1990 η πολυπολιτισμικότητα από μια απάντηση στον αγωνιστικό αντιρατσισμό κατέληξε να γίνει μια γενική συνταγή για την κοινωνία. Με τον ίδιο τρόπο η βρετανική ταυτότητα, που τη δεκαετία του 1950 διατυπωνόταν με φυλετικούς όρους, στη δεκαετία του 1990 αμφισβητήθηκε άμεσα και μετασχηματίστηκε σε ικανότητα να ανέχεσαι τις διαφορετικές ταυτότητες.
Έτσι η πολυπολιτισμικότητα συνέβαλε στο να διαχωρίσει την κοινωνία πολύ πιο αποτελεσματικά από ό,τι ο ρατσισμός. «Βεβαίως», λέει ο Malik, «ο ρατσισμός δημιούργησε βαθιές διαιρέσεις, αλλά βοήθησε στη γέννηση πολιτικών αγώνων εναντίον των διακρίσεων, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να δημιουργηθούν γέφυρες ανάμεσα στις εθνοτικές, φυλετικές και πολιτισμικές ομάδες μιας κοινωνίας. Η πολυπολιτισμικότητα, από την άλλη, δεν παγίωσε απλώς αυτές τις διαιρέσεις που δημιούργησε ο ρατσισμός, αλλά έκανε την διαπολιτισμική συνεννόηση ακόμη πιο δύσκολη γιατί ενθάρρυνε τους ανθρώπους να διατρανώσουν τις πολιτισμικές τους διαφορές».
Ο Malik εντοπίζει την αποτυχία της πολυπολιτισμικότητας στην αδυναμία της να κατανοήσει την ουσία της πολιτισμικής ποικιλομορφίας. Η ποικιλομορφία, επισημαίνει, «είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να αντιπαραθέσουμε και να συγκρίνουμε διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις και τρόπους ζωής, να διατυπώσουμε κρίσεις για αυτά και να αποφασίσουμε ποιά είναι καλύτερα και ποια χειρότερα. Είναι σημαντική, με άλλα λόγια, γιατί μας επιτρέπει να εμπλακούμε στον πολιτικό διάλογο και την αντιπαράθεση που μπορεί να βοηθήσει τη δημιουργία ακόμη πιο οικουμενικών αξιών και πεποιθήσεων. Αλλά αυτόν ακριβώς το διάλογο και αυτή την αντιπαράθεση και τη διατύπωση αυτών των κρίσεων, η πολυπολιτισμικότητα προσπαθεί να καταπιέσει στο όνομα της «ανεκτικότητας» και του «σεβασμού»... Το αποτέλεσμα δεν είναι μια μεγαλύτερη ευαισθησία στις πολιτισμικές διαφορές αλλά μια αδιαφορία για τις ζωές των άλλων ανθρώπων, μια αδιαφορία που βρίσκεται στον πυρήνα των «παράλληλων κόσμων» που κατοικούνται από διαφορετικές κοινότητες... Η πολιτισμική ποικιλομορφία αποκτά σημασία μόνο μέσα σ’ ένα πλαίσιο κοινών αξιών και πεποιθήσεων που μας καθιστά ικανούς να μεταχειριστούμε ισότιμα όλους τους ανθρώπους. Και για να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο πλαίσιο απαιτεί να είμαστε λίγο περισσότερο μη-ανεκτικοί και να δείξουμε λίγο λιγότερο σεβασμό».
Αναφέρθηκα εκτενώς στο παράδειγμα της Βρετανίας – κάποιος θα μπορούσε να αναφερθεί σε κάποια άλλη χώρα της Δύσης- γιατί πιστεύω ότι η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε μια ανάλογη θέση στην οποία βρέθηκε δεκαετίες πριν η Βρετανία και μπορούμε έτσι να εξαγάγουμε πολύτιμα συμπεράσματα και να σταθμίσουμε τη δική μας πολιτική απέναντι στο πρόβλημα. Το κύριο θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε. Θέλουμε να ενσωματώσουμε τους μετανάστες στην ελληνική κοινωνία με τον τρόπο που προσπάθησε να το κάνει αμέσως μετά τον πόλεμο η Βρετανία, καλώντας τους να εγκαταλείψουν τις πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες; Θέλουμε να διατηρήσουν αυτές τις ιδιαιτερότητες κατακερματίζοντας την ελληνική κοινωνία σε μια σειρά από ίσες κουλτούρες και υποβαθμίζοντας μοιραία τον δικό μας πολιτισμό σε μια απ’ αυτές; Ή θέλουμε να καλέσουμε σε διάλογο όλους τους άλλους πολιτισμούς αναγνωρίζοντας την εξέχουσα θέση του δικού μας, προκειμένου να επαναδιατυπώσουμε νέες οικουμενικές αρχές;
Μπορεί αυτά τα ερωτήματα να ακούγονται περίεργα αλλά, πιστέψτε με, είναι αυτά που πρέπει να μας αποσχολήσουν όταν καταπιανόμαστε με το θέμα των μεταναστών. Εμείς όμως αντί να προβληματιστούμε πάνω σ’ αυτά, καταφεύγουμε σε αποσπασματικές και σπασμωδικές κινήσεις δήθεν μεταναστευτικής πολιτικής: επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας, αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για την είσοδο των μεταναστών στη χώρα, στρατόπεδα συγκεντρώσεως παράνομων μεταναστών, απελπισμένες φωνές για ευρωπαϊκή βοήθεια... Και πολύ φοβάμαι ότι της ίδιας τάξης είναι και το θέμα της ιθαγένειας που συζητιέται τελευταία.
Πιστεύω ότι βάση για τον διάλογο με τους άλλους πολιτισμούς πρέπει να είναι ο δυτικός πολιτισμός, που στηρίζεται στις κατακτήσεις του Διαφωτισμού και στις αξίες του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Στόχος του διαλόγου είναι να επαναδιατυπώσει αυτές τις αξίες για όλη την ανθρωπότητα. Μπορεί να ακούγεται ευρωπαϊκοκεντρικό ή ελληνοκεντρικό, αλλά είναι απαραίτητο να δεχτούμε την εξέχουσα θέση του δυτικού πολιτισμού σ’ αυτή την ιστορία, που παρά τις αδυναμίες του εξακολουθεί να εμπνέεται από τις ιδέες της νεοτερικότητας, της οικουμενικότητας και της προόδου – ιδέες που μπορεί να μας οδηγήσουν σε μια καλύτερη ζωή και μια καλύτερη κοινωνία. Για αυτό το θέμα θα επανέλθω με μια νεότερη ανάρτηση σύντομα, στην οποίο θα μεταφράζω το άρθρο του Kenan Malik, «Όλες οι κουλτούρες δεν είναι ίσες», το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά εδώ. Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο Kenan Malik επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του
30 σχόλια:
Στοππάκιε, καταθέτεις τον προβληματισμό σου με σοβαρότητα και συγκροτημένο λόγο και το κυριότερο βλέπεις τα πράγματα μέσα από μια οπτική, που ορθώς αντιλαμβάνεσαι σαν ορθή προσέγγιση του μεταναστευτικού θέματος μια και οι ακροδεξιές κορώνες και αλαλαγμοί, αποπροσανατολίζουν περισσότερο παρά αποτελούν βάση για γόνιμο διάλογο...
Θα μου επιτρέψεις επομένως να καταθέσω κι εγώ την άποψη μου, μια που πολύς ντόρος γίνεται σήμερα για την μετανάστευση κι ελπίζω πως έτσι θα συμβάλλω κι εγώ σε μια πιο σφαιρική προσέγγιση του ζητήματος, ακόμη κι αν κατά βάση ή σε ειδικά σημεία διαφωνήσουμε...
Διαφωνώ βασικά με την σύγκριση που κάνεις, εξομοιώνοντας κατά κάποιο τρόπο την μετανάστευση στη Βρετανία με εκέινη που συντελείται σήμερα στη χώρα μας. Η περίπτωση της Βρετανίας, είναι η περίπτωση μιας αποικιακής δύναμης που για λόγους οικονομικής εκμετάλλευσης κατά βάση και κατά δεύτερο για λόγους διατήρησης μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας - επικοινωνιακά θα το λέγαμε για λόγους ίματζ - λειτούργησε σαν η μητρόπολη μιας συνένωσης διαφορετικών πολιτισμών κάτω από το Στέμμα, ουσιαστικά έδωσε το δικαίωμα στους κατοίκους των πρώην αποικιών της (με τη βαρύγδουπη έννοια που η Βρετανική ματαιοδοξία της παγκόσμιας δύναμης προσέδιδε στην Βρετανική Κοινοπολιτεία), να επιλέξουν την ίδια την Βρετανία - όσο διατηρούσε τον πλούτο της και θέσεις εργασίας - ως τόπο προορισμού μεταναστών. Ουσιαστικά, η ίδια η Βρετανία προκειμένου να διατηρει ένα ηγετικό ρόλο στο παγκόσμιο στάτους, προσπάθησε να ενσωματώσει υπό την ηγεμονία της διαφορετικούς πολιτισμούς, δίνοντας από την άλλη μεριά το δικαίωμα σε όσους πολίτες της Κοινοπολιτείας ήθελαν να μετακινηθούν ελεύθερα ή και να διαμείνουν ακόμη στην επικράτεια της Μητρόπολης, δηλαδή τα ίδια τα βρετανικά νησιά. Αυτή η πρακτική επομένως, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ό,τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας. Κι είναι πράγματι πολύ διαφορετικοί οι λόγοι που οδηγούν κάποιες χώρες να καθίστανται μεταναστευτικά κέντρα υποδοχής. Δεν νομίζω π.χ. πως η Εσθονία θα γίνει ποτέ κέντρο μαζικής υποδοχής μεταναστών, το ίδιο και η Τσεχία ή η Σλοβακία - κι αναφέρομαι φυσικά σε χώρες της Ευρώπης μια και είναι αυτονόητο πως κανείς Ευρωπαίος δεν θα πάει να μεταναστεύσει - τουλάχιστον για οικονομικούς λόγους στο Ιράν...
Η Βρετανία, με το αντάλλαγμα της ελεύθερης διακίνησης των "υπηκόων" του Στέμματος, χρησιμοποίησε με εθελούσιο κάλεσμα, χιλιάδες των στρατευμάτων από τις χώρες που ανήκαν στην Κοινοπολιτεία, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Χιλιάδες Ινδών, Νεοζηλανδών, Αυστραλών και Καναδών, συστρατεύτηκαν ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα, με την σημαία της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Δεν θα μπορούσε επομένως η Βρετανία, με την λήξη του Πολέμου, να αρνηθεί την είσοδο στη χώρα, χιλιάδων υπηκόων της Βρετανικής Πολιτείας, την περίοδο της ανασυγκρότησης της...Στο κάτω κάτω, η ανασυγκρότηση στις χώρες που επλήγησαν στην Ευρώπη, δεν θα μπορούσε ίσως να συντελεστεί τόσο γρήγορα, αν δεν υπήρχε μαζική εισαγωγή εργατικών χεριών. Μ' αυτή την έννοια, το ίδιο συνέβη με την Γερμανία....Μια ηττημένη από τον Πόλεμο χώρα, δεν θα μπορούσε να γίνει σήμερα ένας οικονομικός κολοσσός, χωρίς τη συνδρομή χιλιάδων μεταναστών - και μάλιστα προερχόμενων από τις νικήτριες χώρες όπως η Ελλάδα.
Συνέχεια σχολίου ----
Η Ελλάδα αν γεωγραφικά βρισκόταν στην Βαλτική, μάλλον θα προσμετρούσε σήμερα 0 μετανάστες. Γεωγραφικά, βρίσκεται εν τούτοις σε ένα τέτοιο κομβικό σημείο, που πολλοί από τους μετανάστες που την χρησιμοποιούν σαν πέρασμα για την Κεντρική Ευρώπη (κυρίως Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο), στο τέλος εγκαθίστανται εδώ, όχι τόσο γιατί βρέθηκαν ξαφνικά στο παράδεισο, αλλά είτε γιατί οικονομικά δεν αντέχουν να συνεχίσουν το ταξίδι είτε για λόγους υγείας και σωματικής εξάντλησης, προτιμούν ένα κλίμα παρόμοιο με εκείνο των χωρών απ' όπου προέρχονται και αλλάζουν εν τέλει τον τόπο προορισμού τους. Όσον αφορά τους Αλβανούς, τους Βούλγαρους και τους Ρουμάνους, ο λόγος που μας προτιμούν σαν γη της Επαγγελίας είναι καθαρά εκέινος της γειτνίασης και του εύκολου επαναπατρισμού τους στις χώρες τους.
Το θέμα της μετανάστευσης είναι επομένως ένα θέμα που υφίσταται στην Ελλάδα, για λόγους καθαρά γεωγραφικούς κι όχι τόσο γιατί η χώρα μας προσελκύει τους μετανάστες σαν οικονομική δύναμη. Αυτή η διαπίστωση είναι απαραίτητη για να μην βαυκαλιζόμαστε περί πολιτιστικής ανωτερότητας - που αν και δεν την αμφισβητώ, εν τούτοις δεν την θεωρώ σαν λόγο προτίμησης ενός μετανάστη. Κατά την άποψη μου, θα έπρεπε ευθύς εξ αρχής να υπάρχει ένας μηχανισμός που να ελέγχει το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τη χώρα. Γι' αυτούς εν πάσι περιπτώσει που υπάρχουν σήμερα καλώς ή κακώς έχω πει την άποψη μου σε σχετικό πόστ και εδώ και στο δικό μου ιστολόγιο πρόσφατα, οποιος θέλει επομένως μπορεί να προστρέξει στα σχετικά λίνκ http://enomenoiblogers.blogspot.com/2009/12/blog-post_30.html & http://sabbpat.blogspot.com/2009/12/blog-post_30.html....
Νομίζω πως με την πολιτική της ισονομίας και ισοπολιτείας, όπως άλλωστε έχει γίνει και σε άλλες χώρες στο παρελθόν, οι μετανάστες διατηρούν τα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά αλλά αφομοιώνονται ουσιαστικά από τον πολιτισμό της χώρας που τους φιλοξενεί, εφόσον υπάρξουν και κάποιες ρυθμίσεις από τις Πολιτείες που τους φιλοξενούν προς αυτή την κατεύθυνση. Π.χ. στη Γαλλία - καλώς κατά τη γνώμη μου - απαγορεύτηκε η ισλαμική μαντήλα στα Πανεπιστήμια, όταν εκτός από ενδυματολογική προτίμηση ενός άλλου πολιτισμού, παραπέμπει ωστόσο και σε θρησκευτική διάκριση, γεγονός απαράδεκτο για μία χώρα που υποτίθεται έχει καταργήσει και δεν υποθάλπει κανενός είδους διάκριση. Το ίδιο θα συμβεί και με τη μπούρκα, που για τον ευρωπαικό πολιτισμό είναι απαράδεκτες οι εκφάνσεις υποταγής της γυναίκας, με όποιο τρόπο κι αν αυτός συμβολίζεται..Το ίδιο θα συνέβαινε από την άλλη πλευρά, αν φοιτητές πήγαιναν στις σχολές τους με τις λευκές κουκούλες της ΚουΚλουξΚλαν ή αν φορούσαν περιβραχιόνια με τη σβάστικα επάνω...
Με την ίδια λογική, μια τέτοια πολιτική ήπιας προσαρμογής των αλλοδαπών στα ελληνικά δεδομένα και αξίες, νομίζω πως είναι η πλέον ενδεδειγμένη...Θα πρέπει ωστόσο, για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε, να αποβάλουμε πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι τα όποια μας ξενοφοβικά σύνδρομα, οι μετανάστες που έρχονται εδώ, το κάνουν για να βρουν καλύτερη ποιότητα ζωής και όχι να μας επιβάλουν τις πολιτιστικές τους συνήθειες...
Φυσικά και κατανοώ τις διαφορετικές ιστορικές κα πολιτικές αναγκαιότητες που έφεραν τους μετανάστες στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Η σύγκριση που έκανα προχωρούσε πέρα απ' αυτό. Από τη στιγμή που ήρθαν διαμορφώθηκαν παράλληλες καταστάσεις. Το πως αντιμετώπισε μια άλλη χώρα το ζήτημα είναι χρήσιμη εμπειρία για να καθορίσουμε και τη δική μας πολιτική. Η έμφαση που έδωσα είναι ότι στην Ελλάδα όχι μόνο δεν έχουμε τέτοια πολιτική αλλά δεν έχουμε προβληματιστεί καθόλου για το ζήτημα, αν και βρισκόμαστε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, στο μάτι του κυκλώνα.
Όσο για την ανωτερότητα του πολιτισμού μας, η αναφορά έγινε στις γενικές αρχές που οδήγησαν στην ίδρυση του ελληνικού κράτους και που εντοπίζονται στη γαλλική επάνάσταση και στο διαφωτισμό. Λέγοντας αυτά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω την προσπάθεια σύνδεσης της νέας Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που επιχειρεί η κα Δραγώνα. Μπορούμε να τη συζητήσουμε κι αυτή, γιατί δεν μπορούμε να διαγράψουμε το οθωμανικό μας παρελθόν κάτω από τίτλους Τουρκοκρατία, 400 χρόνια σκλαβιάς κτλ, αλλά αυτό αφορά άλλο επίπεδο.
Ναι βεβαίως να προσαρμοστούν οι μετανάστες στα ελληνικα δεδομένα αλλά πως; Αυτό είναι το θέμα. Ο τρόπος της πολυπολιτισμικότητας δεν νομίζω ότι ενδείκνυται. Και η πολιτικοί που χρησιμοποιούν τον όρο -τους έχεις ακούσει φαντάζομαι-αμφιβάλλω αν γνωρίζουν σε τι αναφέρεται.
Συμφωνούμε απόλυτα πως προς το παρόν δεν έχουμε καμία πολιτική για την μετανάστευση στην Ελλάδα. Το νομοσχέδιο που προσπαθεί να προωθήσει η κυβέρνηση, αφορά ζητήματα ισονομίας και ιθαγένειας που στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν συζητηθεί και διευθετηθεί από καιρό. Αν και δεν συμφωνώ με την εν γένει πολιτική του ΠΑΣΟΚ, πιστεύω πως με κάποιες κατάλληλες τροποποιήσεις και προσθήκες, το νομοσχέδιο κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση...
Η ανωτερότητα ενός πολιτισμού, παρότι κάποιοι έτσι θα ήθελαν, δεν εκτιμάται με πόσα μνημεία κι αγάλματα διαθέτουμε. Ούτε καν το ότι ο ελληνορωμαικός πολιτισμός (..ο συνδυασμός της ελληνικής σκέψης και πρωτοπορίας στα γράμματα και τις τέχνες με τη δύναμη του ρωμαικού κράτους), υπήρξε η βάση για να γεννηθεί ο σύγχρονος δυτικοευρωπαικός κόσμος. Σήμερα η Ελλάδα διαθέτει μια άθλια οικονομία που βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας και δεν έχει την πολυτέλεια να προβάλει το ένδοξο παρελθόν όταν διαφαίνεται ένα ζοφερό μέλλον... Με γνώμονα αυτή τη πραγματικότητα, πρέπει να βρούμε τρόπους να ενσωματώσουμε προς όφελος της κοινωνίας μας τους μετανάστες (εργατικό δυναμικό, ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία μέσω της ασφαλισμένης εργασίας, λύση του δημογραφικού προβλήματος με την υψηλή γεννητικότητα των μεταναστών κλπ), παρά να μηχανευόμαστε τρόπους να τους ξαποστείλουμε από εκεί που ήρθαν με μοναδικό κριτήριο το ότι είναι φορείς ενός άλλου πολιτισμού και φοβόμαστε μη μας αλλοιώσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας μας. Η εθνική μας ταυτότητα, το πολύ πολύ να αποκτήσει πρόσθετα στοιχεία, είναι αλλοπρόσαλλο να λένε κάποιοι πως Έλληνας γεννιέσαι - δεν μπορείς να γίνεις...Μα που να πάρει ο διάολος δεν ξέρω κανέναν που να είναι πιο έλληνας από τον Ζιλ Ντασέν, τον γλυκό Τζούλι της Μελίνας, ούτε ξέρω κάποιον πιο έλληνα από τον Μπάιρον ή τον Ντελακρουά, που να εξύμνησαν περισσότερο την Ελλάδα. Το να είναι κάποιος έλληνας δεν είναι θέμα DNA, είναι το να μπορείς να νοιάζεσαι το χώμα που πατάς...
Κι όταν αυτό το χώμα που πατάς, είναι το χώμα που ζεις κι αναπνέεις, δεν μπορείς παρά να το νοιάζεσαι.....
Υ.Γ. Για την σκοτεινή ιστορία με την Θάλεια Δραγώνα και την απαξίωση του επιστημονικού της έργου από κάποιους επιτήδειους μέσω του διαδικτύου, ρίξε μια ματιά στο μπλογκ μου και μετά συζητάμε ό,τι θέλεις (http://sabbpat.blogspot.com/2010/01/blog-post.html)
Κατ αρχήν είναι πολύ παρήγορη η όλη συζήτηση –και εννοώ τη μεταξύ σας παιδιά- τόσο για τον τρόπο που γίνετε όσο και γιατί κινείτε στη σωστή βάση που είναι η ιστορική. Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω είναι πως οι αντιδράσεις των ελλήνων στο ζήτημα της μετανάστευσης έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με το κόμπλεξ που μας διακατέχει ως προς τους δυτικοευρωπαίους και τη δική τους αντιμετώπιση απέναντι στο ελληνικό μεταναστευτικό ρεύμα, τόσο στις αρχές του 20 αιώνα όσο και τα δεκαετίες που ακολούθησαν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Οι έλληνες εργάτες, αμόρφωτοι λόγω συνθηκών στην πλειοψηφία τους που αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον στη δύση, ενσωματώθηκαν μεν, αντιμετωπίστηκαν δε ως «πολιτισμικά» κατώτεροι από τους δυτικούς. Η εισροή των μεταναστών στη χώρα μας, μας έκανε να νιώσουμε ισότιμοι με τους «πολιτισμένους» ευρωπαίους και να αντιμετωπίζουμε εμείς τώρα ως πολίτες β’ κατηγορίας όλους τους μη δυτικούς εργάτες που έρχονται στη χώρα μας. Η ματαιοδοξία άλλωστε αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά τόσο του λαού όσο και της παιδείας μας. Ιστορικά, τα επιτεύγματα στον πολιτισμό και την πρόοδο τόσο στην αρχαία ελλάδα που τόσο θαυμάζουμε όσο και στη βυζαντινή αυτοκρατορία που καπηλευόμαστε ως αμιγώς ελληνική, ήταν αποτελέσματα κοινωνιών που ήταν ανοιχτές στις επιρροές και τη συνύπαρξη με το διαφορετικό. Και το οξύμωρο είναι πως οι αρχαιολάτρες και οι βυζαντιολάτρες είναι και οι πολέμιοι της πολυπολιτισμικότητας στον τόπο μας…
Αντίλογε
Χαίρομαι που αναφέρεις ανάμεσα στις ανοικτές κοινωνίες και το Βυζάντιο -την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία- που μπορεί στα "ένδοξα" χρόνια του χριστιανισμού (4ος-5ος αι.) να εμφανίζεται πολύ μισαλλόδοξο, αλλά με το πέρασμα των αιώνων βρήκε τις ισορροπίες του. Συμφιλιώθηκε και με το αρχαίο του παρελθόν -μελέτη των κλασικών κειμένων, διακόσμηση των δρόμων και των πλατειών της Κων/πολης με αρχαία αγάλματα κάποια από τα οποία (το άγαλμα της Αθηνάς π.χ.) είχαν ιδιαίτερο συμβολικό βάρος για την Αυτοκρατορία- αλλά και με το αλλόθρησκο. Το 12 αι. η Κων/πολη είχε αρκετά τζαμιά αλλά και ακμαίες κοινότητες καθολικών. Όλη αυτή η εικόνα καμιά σχέση δεν έχει με τη μονοδιάστατη εικόνα που περνάει μέσα από την Εκκλησία και τα κηρύγματα των επινοητών του ελληνοχριστιανισμού.
Η εδραίωση του χριστιανισμού στο Βυζαντιο ήταν ακριβώς γι αυτό το λόγο.Ουσιστικα¨δημιουργήθηκε” για να ενώσει με κατι κοινό όλη αυτή την πανσπερμία λαών, πολιτισμών, ηθών και κουλτούρων της Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Ακόμα και ο ίδιος ο Μ.Κωνσταντίνος που ουσιαστικα ίδρυσε τη νέα θρησκεία, Μιθραιστής ήταν και όχι χριστιανός. Το πώς εξελίχθηκε απο το ιερατείο και τους φανατισμένους αυτοκρατορες και αυλικούς δεν αναιρεί πως για περισσσότερα απο χίλια χρόνια έζησαν και δημιούργησαν μαζί τόσο διαφορετικοί λαοί. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου πως όλη αυτή η εικόνα καμιά σχέση δεν έχει με τη μονοδιάστατη εικόνα που περνάει μέσα από την Εκκλησία και τα κηρύγματα των επινοητών του ελληνοχριστιανισμού. Τί περιμένεις όμως απο τη στιγμή που για τόσα χρόνια τα σχολικα βιβλία έπρεπε να έχουν την έγκριση της Εκκλησίας κ οποιαδήποτε διαφορετική αποψη χαρακτηρίζεται τουλαχιστον ως ανθελληνική και “ύποπτη” ..
Αντίλογε και Στοππάκιε, θα συμφωνήσω απόλυτα με τις επισημάνσεις σας που αφορούν την Βυζαντινή περίοδο, είναι χρήσιμη η γνώση και παράθεση των ιστορικών στοιχείων του παρελθόντος σχετικά με το ζήτημα που συζητάμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε το παρόν και να χτίσουμε το μέλλον...
Αλλά πιστεύω πως αυτό το αξίωμα, περικλείει ολόκληρο το ιστορικό γίγνεσθαι κι όχι μόνο την μετανάστευση...
Μεταφέρω εδώ ένα σχόλιο που αντέγραψα από το μπλογκ της @Μερόπης το οποίο νομίζω θέτει πολύ εύστοχες και καίριες επισημάνσεις που όλους μας απασχολούν ίσως...
Στο μπλογκ αυτό γίνεται πάντως πολύ ωραία κουβέντα.
Elias είπε...
Καλησπέρα και από μένα Μερόπη. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το κρίσιμο ζήτημα είναι πόσοι από τους ανθρώπους αυτούς μπορούν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία έτσι ώστε να προσφέρουν σε αυτήν και να απολαύσουν τα οφέλη που θα τους παρέχει και όχι να γίνουν βάρος για τη χώρα και αντικείμενο εκμετάλλευσης. Για να γίνει αυτό, απαιτείται πρώτα απ’ όλα να διασφαλίσουμε το κλείσιμο των συνόρων στη λαθρομετανάστευση. Ακολούθως, πρέπει να αποφασίσουμε πόσους μετανάστες μπορούμε να δεχτούμε, από πού θα προέρχονται, τι ηλικίες θα έχουν, τι μόρφωση κλπ. Στη συνέχεια θα πρέπει να καταγράψουμε πόσοι από αυτούς βρίσκονται στη χώρα, πού βρίσκονται, με τι καθεστώς, από που προήλθαν, αν θέλουν να μείνουν, ποιο είναι το προφίλ τους (οικονομικό, θρησκευτικό κλπ.). Συνεπώς, το νομοσχέδιο αυτό θα έπρεπε να είναι μόλις το τέταρτο στάδιο αυτού που καλείται μεταναστευτική πολιτική. Πρώτο φάουλ…
Στο νομοσχέδιο αυτό καθ’ αυτό τώρα, το οποίο υιοθετεί ένα πρωθύστερο: παρέχει την ιθαγένεια σε παιδιά που θα γεννηθούν εδώ με χαλαρές προϋποθέσεις χωρίς να ενδιαφέρεται αν θα επακολουθήσει η ενσωμάτωσή τους (στην οποία οικογένεια και σχολείο παίζουν κυρίαρχο ρόλο), σε παρόμοιο δε βαθμό το ίδιο γίνεται και στην απόδοση της ιθαγένειας σε ενήλικες. Είναι εύκολο να υπάρξει ενσωμάτωση ενός παιδιού του οποίου οι γονείς στο σπίτι ακολουθούν π.χ. την αυστηρή ισλαμική παράδοση; Είναι εύκολο να γίνει κάτι αντίστοιχο αν το 80% των μαθητών σε μια τάξη ανήκουν σε συγκεκριμένη εθνικότητα; Θα αποδώσουν οι πολιτικές ενσωμάτωσης σε μια «γκετοποιημένη» περιοχή στην οποία διαμένουν 200.000 παράνομοι μετανάστες;
Συνέχεια στο παρακάτω σχόλιο...
Συνέχεια προηγούμενου σχολίου...
Η απόδοση της ιθαγένειας δεν εξασφαλίζει τη λύση του μεταναστευτικού προβλήματος ακριβώς γιατί αυτό είναι θέμα ενσωμάτωσης και όχι δυνατότητας ψήφου. Οι επίδοξοι βομβιστές που ήθελαν να βάλουν βόμβες στο μετρό του Λονδίνου (πέρσι ή πρόπερσι αν θυμάμαι καλά) ήταν ισλαμικής καταγωγής Βρετανοί πολίτες. Προφανώς όμως δεν ένιωθαν και πολύ Βρετανοί. Το ίδιο και οι νεαροί Γάλλοι (πολλοί εξ αυτών αλγερινής ή μεσανατολικής καταγωγής) που έκαψαν τις γαλλικές πόλεις. Συνεπώς, δεύτερο φάουλ…
Δεν έχω προσωπική άποψη για τη μεταναστευτική πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών, αν και διαβάζω ότι είναι πολύ αυστηρή και θα απέχει παρασάγγας από τη δική μας εάν το νομοσχέδιο ψηφιστεί ως έχει. Λογικά λοιπόν, η χώρα μας θα γίνει ακόμη περισσότερο στόχος της λαθρομετανάστευσης, λόγω της χαλαρής νομοθεσίας που θα ισχύει στο εξής. Θα πρέπει λοιπόν να αναμένονται νέα κύματα λαθρομεταναστών οι οποίοι θα ελπίζουν στην απόκτηση ιθαγένειας μετά την πάροδο κάποιου χρονικού διαστήματος, κάτι που με τη σειρά του θα οδηγήσει στην είσοδο μεγάλου αριθμού εργατών, χειρονακτών, μικροεμπόρων κλπ. οι οποίοι θα πιέζουν την αγορά εις βάρος των νομίμως υφιστάμενων, θα παραμένουν άνεργοι με αποτέλεσμα αύξηση της εγκληματικότητας, κοινωνικές αναταραχές κ.α. Τρίτο φάουλ…
Επιπλέον δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι οι άνθρωποι αυτοί, στις επόμενες εκλογές, δε θα ψηφίσουν με μοναδικό κριτήριο την ευγνωμοσύνη τους προς το κόμμα το οποίο τους ευεργέτησε. Δε θέλω να μιλήσω για πιο σκοτεινά κίνητρα χαλάρωσης της διαδικασίας απόδοσης ιθαγένειας, αλλά η συγκεκριμένη παράμετρος κάνει μπαμ από μακριά. Τέταρτο φάουλ…
Τέλος, έχω την αίσθηση ότι όσοι υποστηρίζουν το νομοσχέδιο (στην παρούσα μορφή του) θεωρούν ότι αυτή η χώρα «οφείλει» να δώσει στους παράνομους μετανάστες την ιθαγένεια, μια και αυτοί τόσα χρόνια δουλεύουν αγόγγυστα, τους εκμεταλλευόμαστε, πρέπει να γίνει για ανθρωπιστικούς λόγους κλπ. Θα μπορούσε όμως να ισχυριστεί κανείς ότι και η χώρα και η κοινωνία μας, αποδεχόμενη στην ουσία αυτούς τους ανθρώπους, τους εξασφάλισε τη διαφύλαξη της ζωής τους, της τιμής τους, της ασφάλειάς τους, της δυνατότητας να βρουν εργασία, κατοικία, περίθαλψη, μόρφωση κλπ. (έστω και όχι σε όλους ή όχι πλήρως σε πολλές περιπτώσεις). Φυσικά, υπάρχουν παραδείγματα όπου η λαθρομετανάστευση έχει τύχει στυγνής εκμετάλλευσης και από το κράτος και από μεμονωμένους ανθρώπους. Αν θέλουμε όμως να αποκαταστήσουμε την αδικία υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι (π.χ. θέσπιση ειδικού καθεστώτος αποκλειστικά για νόμιμη παραμονή και εργασία, με διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, έλεγχο των εργασιακών συνθηκών κλπ.). Η χώρα μας οφείλει να διασφαλίζει τη ζωή, την τιμή, την ισονομία κλπ. στους νόμιμους ή μη μετανάστες (δηλ. τα ανθρώπινα δικαιώματα) από τη στιγμή που τους δέχεται στο έδαφός της αλλά δεν έχει καμία υποχρέωση να τους χορηγεί ελληνική ιθαγένεια. Αυτό μόνο η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος (όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση και μερικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) μπορούν να το αποφασίσουν. Ούτε σημαίνει κάτι, Μερόπη μου, το ότι η σχετική ρύθμιση βρισκόταν στο εκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης, άρα πρέπει να τη λουστούμε και να πούμε κι ευχαριστώ. Εδώ και χρόνια, εξάλλου, στη χώρα αυτή δεν ψηφίζουμε τον καλύτερο αλλά τον λιγότερο χειρότερο…
Εδώ και χρόνια, εξάλλου, στη χώρα αυτή δεν ψηφίζουμε τον καλύτερο αλλά τον λιγότερο χειρότερο…
Μαριάννα, χαιρετώ κατά πρώτο λόγο την δυνατότητα να ξανακάνουμε διάλογο μέσα από αυτό το Βήμα...
Κατά δεύτερο λόγο, να υποθέσω πως υιοθετείς πλήρως τις απόψεις του χρήστη Elias,μια που τις παραθέτεις αυτούσιες στο συγκεκριμένο thread...
Συμφωνώ με τους προβληματισμούς που αφορούν την λαθρομετανάστευση, με το ποιος μπαίνει και ποιος βγαινει, να περιορίσουμε το "μπάτε σκύλοι αλέστε", όπως άλλωστε έχω ξαναπεί... Φοβάμαι όμως πως με αυτά που διαβάζω τελικά, ή δεν έχουμε γνώση του τι προωθεί το νομοσχέδιο, ή τα ξενοφοβικά μας σύνδρομα είναι ανυπέρβλητα και δεν μας αφήνουν να προσεγγίσουμε το ζήτημα από την ρεαλιστική του πλευρά. Σαν πρώτη επισήμανση λοιπόν, βλέπω πως ο χρήστης που καταθέτει την άποψη του, εξομοιώνει αυθαίρετα τους μετανάστες που αφορά το νομοσχέδιο με το σύνολο των μεταναστών στην Ελλάδα κι αν κατάλαβα καλά συγχέει τον όρο μετανάστευση βαφτίζοντας όλους όσους αλλοδαπούς βρίσκονται στην Ελλάδα σαν λαθρομετανάστες. Θα πρέπει επί τέλους να γίνει κατανοητό, πως με αυτό το νομοσχέδιο - που δεν αμφισβητεί κανείς πως χρήζει περαιτέρω βελτιώσεων όπως παραδέχεται η κυβέρνηση και ευελπιστεί η ίδια να ακουστούν προτάσεις και από τα άλλα κόμματα κατά την συζήτηση του στο κοινοβούλιο - δίνονται κάποια δικαιώματα ισονομίας και ισοπολιτείας, σε μια μερίδα μεταναστών που πληρούν κάποιες ορισμένες ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ. Αυτοί οι μετανάστες λοιπόν , υπολογίζονται σε περίπου 250.000 σε ένα σύνολο περίπου 1.000.000 αλλοδαπών στη χώρα μας. Οι προϋποθέσεις είναι σαφείς και τις έχω αποτυπώσει σε παλιότερο σχόλιο μου στο θέμα που είχα ανοίξει με τίτλο ¨Καρατζαφερισμός : Μια επικίνδυνη πολιτική θεώρηση στη μετανάστευση” σ'αυτό το ιστολόγιο και στο δικό μου βέβαια και δεν μου κάνει κόπο να κάνω αντιγραφή και να τις παραθέσω εκ νέου :
1.Να είναι κάτοχοι ειδικού δελτίου ταυτότητας ομογενούς
2. Να είναι κάτοχοι άδειας διαμονής αορίστου χρόνου ή τουλάχιστον δεκαετούς διάρκειας
3.Να είναι μετανάστες με καθεστώς επί μακρόν διαμένοντος
4.Να είναι κάτοχοι δελτίων Μόνιμης Διαμονής ή δελτίων και αδειών παραμονής ως μέλη οικογένειας έλληνα πολίτη ή πολίτη της ΕΕ.
5.Να είναι γονείς ανήλικων ελλήνων πολιτών με πενταετή τουλάχιστον μόνιμη διαμονή
6. Να είναι αναγνωρισμένοι πολιτικοί πρόσφυγες
Συνέχεια σχολίου ---
Όταν λοιπόν κάποιος διαμένει και εργάζεται ΝΟΜΙΜΑ στη χώρα επί μια πενταετία (σε άλλες ευρωπαικές χώρες ο ελάχιστος χρόνος νόμιμης διαμονής που απαιτείται είναι 3 χρόνια και σε άλλες 5), και υπάρχει η επί πλέον προσθήκη τα παιδιά που θα γεννηθούν εδώ, να συμπληρώσουν τουλάχιστον 6 χρόνια υποχρεωτικής βασικής εκπαίδευσης σε ελληνικό σχολείο για να θεωρούνται έλληνες πολίτες (η Ν.Δ. ζητάει 9 χρόνια υποχρεωτικής φοίτησης), με ποια κριτήρια θα αρνηθούμε κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, την "ελληνοποίηση" των ανθρώπων αυτών και των παιδιών τους ? Ή θα ακούσουμε τον Καρατζαφέρη που λέει, πως με αυτό τον τρόπο θα ανοίξουμε τον δρόμο στη λαθρομετανάστευση, γιατί όλοι θα θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα για ναγεννούν τα παιδιά τους ούτως ώστε μετά από 5 χρόνια να νομιμοποιούνται ? Η φαιδρότητα σ' όλο της το μεγαλείο...Να πούμε χαιρετίσματα στον κυρ Γιώργο, πως σε μια χώρα καταχρεωμένη και με ελάχιστες πιθανότητες πλέον για δουλειά, με μια ανεργία να φτάνει σε πραγματικά μεγέθη 20 και 25 %, ούτε κάν οι λαθρομετανάστες δεν μας καταδέχονται σαν νέα τους πατρίδα....Μη τρελλαθούμε κιόλας...
Όσο για το δικαίωμα του εκλέγειν, αφορά μόνο τις δημοτικές εκλογές και του εκλέγεσθαι, μόνο μέχρι το αξίωμα του δημοτικού συμβούλου..Που είναι το τραγικό λοιπόν ? Κάποιος που μένει τουλάχιστον 5 χρόνια στην Ελλάδα, το παιδί του έχει γεννηθεί και σπουδάζει εδώ, να έχει το δικαίωμα να εκλέγει τοπικούς άρχοντες ή να εκλέγεται έως δημοτικός σύμβουλος...Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο.... Σ' αυτή τη περίπτωση καταρρέει και ο μύθος της εύνοιας προς το κόμμα που προωθεί αυτές τις μεταρρυθμίσεις, μια που είναι ευνόητο πως στις τοπικές εκλογές οι επιλογές γίνονται μάλλον με τοπικά ή προσωποκεντρικά κριτήρια παρά με πολιτικά.
Τέλος μια αποστροφή που με βρίσκει κάθετα αντίθετο, είναι η ταμπελοποίηση των τρομοκρατών που έδρασαν στη Βρετανία ή στη Γαλλία ή οπουδήποτε αλλού (..ισλαμιστές Βρετανοί πολίτες ή γάλλοι αλγερινής καταγωγής..). Προφανώς και υπάρχουν κάποιοι που βάζουν τον θρησκευτικό φανατισμό πάνω από κάθε έννοια αγάπης προς την πατρίδα που τους φιλοξενεί. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι μουσουλμάνοι είναι εν δυνάμει τρομοκράτες ? Αυτή είναι μια υστερία απαράδεκτη που αναμασάται εδώ και χρόνια από τους αμερικανούς που με άξονα την ισλαμοφοβία ασκούν πιέσεις σρους ευρωπαίους νατοικούς τους συμμάχους, να στέλνουν περισσότερα στρατεύματα εκεί που οι ίδιοι δημιούργησαν εστίες αναταραχής...
Θα ακούσουμε τις Κασσάνδρες ή θα προσπαθήσουμε με ανθρωπιστικά κριτήρια να αντιμετωπίσουμε ένα θέμα χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις ?
Ή εν πάσι περιπτώσει, πριν αρχίσουμε να κατηγορούμε ποιοτικά χαρακτηριστικά ανθρώπων (θρήσκευμα, χρώμα, φυλή, τόπος καταγωγής), ας ρίξουμε μια ματιά στο νομοσχέδιο και τι αυτό προωθεί, πριν αρχίσουμε αλαλάζοντας να επιτιθεμεθα σε οποιοδήποτε τυγχάνει να είναι λίγο πιο σκούρος από εμάς....
θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Sabb Pat. Στη διαφωνία ως προς την άποψη του χρήστη που δημοσιεύει η Μαριάννα για τη ταμπελοποίηση των μεταναστών στη Γαλλία ή την Αγγλία αλλά και οπουδήποτε αλλού, θα ήθελα απλά να προσθέσω το εξής· Με ξένισε το "Προφανώς όμως δεν ένιωθαν και πολύ Βρετανοί" Γιατί ένας μετανάστης θα πρέπει υποχρεωτικά να νιώθει όπως οι γηγενής κάτοικοι της χώρας που τον φιλοξενεί; Άλλο σέβομαι τους νόμους, τους θεσμούς, και γενικότερα την κοινωνία του κράτους που μου παρέχει τι δυνατότητα μιας ευκαιρίας και άλλο νιώθω μέρος της εθνότητας του. Το ζήτημα είναι πως βρισκόμαστε ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ σε μεγάλη σύγχυση. Η προσέγγιση του μεταναστευτικού "προβλήματος" δεν μπορεί να γίνετε ούτε με φυλετικά, θρησκευτικά ή πολιτισμικά χαρακτηριστικά, ούτε με κριτήρια όπως την ψήφο ή την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού. Αν δεν βάλουμε στο επίκεντρο τις ανθρωπιστικές αξίες και δεν αφήσουμε στην άκρη τις επίκτητες διαχωριστικές γραμμές, τότε απλά αντί για λύση θα κάνουμε για άλλη μια φορά διαχείριση ιδεολογικών ισορροπιών που απλά θα διογκώσουν την προβληματική του ζητήματος.
Παιδιά συμμερίζομαι τις απόψεις σας και σαφώς επί της ουσίας δεν διαφωνώ.
Θεωρώ κι εγώ ότι άνθρωποι που έχουν στην ουσία ελληνοποιηθεί, μένοντας για πολλά χρόνια στην Ελλάδα και έχοντας γεννήσει και τα παιδιά τους, δικαιούνται να έχουν ισότιμα με εμάς πολιτικά δικαιώματα κάτω από τις προϋποθέσεις που θέτει το νομοσχέδιο που ίσως σε κάποια σημεία θα έπρεπε να ήταν πιο οριοθετημένες και πιο αυστηρές. Όμως δεν είναι εκεί το θέμα μου.
Θεωρώ ότι στην Ελλάδα της ανοργάνωτης πολιτείας, της ασυδοσίας και της πλήρους παρανομίας με μία δικαιοσύνη άχρηστη και μία αστυνομία σχεδόν ανύπαρκτη, ο κίνδυνος να γίνουμε κράχτης για την προσέλευση κάθε εξαθλειωμένου αλλοδαπού, διωγμένου από τη χώρα του εξαιτίας των Αμερικάνων, να βρίσκει καταφύγιο εδώ με την ελπίδα ότι μόλις συμπληρώσει κάποιο χρονικό διάστημα των 5 ετών (αριθ. 5 των παρατηρήσεών σου Sabb Pat) που για μένα είναι λίγο και γεννήσει τα παιδιά του εδώ, τότε θα αποκτήσει τα ίδια δικαιώματα.
Και δεν πιστεύω ότι δεν την θέλουν την Ελλάδα. Αυτό το αποδεικνύει η αθρόα κάθε μέρα προσέλευσή τους, λαθραία από στεριά και θάλασσα!
Επίσης θεωρώ ότι το Ισλάμ πράγματι θέλει ιδιαίτερη αντιμετώπιση, και μη με πείτε ρατσίστρια ή αντιανθρωπιστική.
Απλά για μένα δεν είναι θρησκεία ούτε καν φιλοσοφία, είναι ένα αναχρονιστικό και αντιανθρωπιστικό πολιτικοθρησκευτικό σύστημα που κρατά τους ανθρώπους μακριά από κάθε πρόοδο και πολιτισμό ενώ υποθάλπτει φανατισμούς και ακρότητες!
Πιστεύω ότι σ' αυτή τη φάση δεν είμαστε έτοιμοι σαν Χώρα να δώσουμε ελληνική ιθαγένεια. Πρέπει πρώτα να λύσουμε άλλα προβλήματά μας.
Όπως και στο μπλογκ της Μερόπης έγραψα, ας έβγαζαν τουλάχιστον ένα περιορισμένης ισχύος νομοθέτημα για τους ήδη μέχρι σήμερα διαμένοντες εδώ, τουλάχιστον επί 10ετία.
Και ας άφηναν τα υπόλοιπα στο μέλλον να τα ρυθμίσουν αφού ελέγξουν το μεταναστευτικό.
Αντίλογος:
"Αν δεν βάλουμε στο επίκεντρο τις ανθρωπιστικές αξίες και δεν αφήσουμε στην άκρη τις επίκτητες διαχωριστικές γραμμές, τότε απλά αντί για λύση θα κάνουμε για άλλη μια φορά διαχείριση ιδεολογικών ισορροπιών που απλά θα διογκώσουν την προβληματική του ζητήματος"
Αυτό ακριβώς είναι και το βασικό επιχείρημα της δικής μου ανάρτησης: να επαναδιατυπώσουμε αξίες για όλη την ανθρωπότητα στηριζόμενοι στις ανθρωπιστικές κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού. Και αυτός πρέπει να είναι ο βασικός προσανατολισμός της εκπαίδευσής μας στον οποίο θα ενωθούν και μουσουλμάνοι και όσοι άλλοι θεωτρείται ότι δεν ταιριάζουν στο δικό μας τρόπο ζωής.
Μαριάννα, το τελευταίο σχόλιο του Στοππάκιου πάνω στην επισήμανση του Αντίλογου, είναι η ουσία της συζήτησης μας...
Επίτρεψε μου τέλος να διακρίνω μία εμπάθεια στα γραφόμενα σου σχετικά με τον Ισλαμικό κόσμο και την κουλτούρα του. Η παρατήρηση σου είναι κατά βάση άδικη , γιατί μπορεί να υπάρχουν οι ανεγκέφαλοι φανατικοί μουσουλμάνοι αλλά υπάρχουν κι οι ειρηνόφιλοι. Κοντά στους απατεώνες υπάρχουν κι οι νοικοκύρηδες. Συνάμα με τους βλάκες υπάρχουν κι οι ξύπνιοι. Υπάρχουν οι αναλφάβητοι, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που στο πέρασμα του χρόνου, με το επιστημονικό τους έργο συνέβαλαν κατά το ποσοστό που τους αναλογεί στην πρόοδο και την εξέλιξη της ανθρωπότητας...
Ρίξε μια ματιά εδώ
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Muslim_scientists
Σε ποια κουλτούρα δεν θα βρεις κάθε καρυδιάς καρύδι ?
Σ' αυτή τη βάση, θα έπρεπε επίσης να μνημονεύσεις ισότιμα και την ανεγκεφαλιά των χριστιανών φανατικών και μη μου πεις πως δεν υπάρχουν... Μέχρι προχτές για το φαιδρό αίτημα τους να αναγράφεται το θρήσκευμα στη ταυτότητα , οι χριστοκάπηλοι διοργάνωναν συλλαλητήρια σ'όλη την Ελλάδα και αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα...Κι αν το πάμε ακόμη πιο πίσω και σε ευρύτερη κλίμακα, οι πρώτοι που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα ήταν όσοι φόρεσαν τον σταυρό στις πανοπλίες τους και με πρόσχημα την προστασία των Αγίων Τόπων από τους αλλόθρησκους, πλιατσικολόγησαν όλη την Οικουμένη, φτάνοντας να αλώσουν και την Κωνσταντινούπολη και ουσιαστικά να αποδυναμώσουν την Βυζαντινή αυτοκρατορία...
Στο τέλος, θα επαναλάβω πως η μανία εναντίον του νομοσχεδίου περί των μερικών δικαιωμάτων ισονομίας και ισοπολιτείας που προτίθεται να αποδώσει σε 250,000 νόμιμα διαμενόντων κι εργαζομένων στη χώρα μας η κυβέρνηση, δεν μπορεί να προβάλει σαν επιχείρημα τον ρόλο των μουσουλμάνων και την "αναχρονιστική" τους κουλτούρα όπως διατείνεσαι , από τη στιγμή που αυτοί δεν υπερβαίνουν το 10% των υπό νομιμοποίηση μεταναστών...
Αν καμιά 20αριά χιλιάδες μουσουλμάνοι που πρόκειται να ψηφίζουν από φέτος για το ποιος θα είναι ο δήμαρχος της περιοχής που μένουν, μας φέρνει τέτοια αναγούλα, το πρόβλημα μας ως έθνος είναι πολύ μεγαλύτερο απ' όσο θα φανταζόταν κανείς, μια και η ανεκτικότητα μας στο διαφορετικό ακολουθεί την μισαλλοδοξία που προάγει ο Καρατζαφέρης και η πολιτική του....
Κοινώς ο κυρ Γιώργος μας σέρνει όλους απ' τη μύτη και μείς χορεύουμε στο ρυθμό του τάμπουρα που χτυπάει εκείνος......
@Sabb Pat
Ίσως έχεις δίκιο ότι είμαι κάπως... με τους μουσουλμάνους...
Δεν είμαι εμπαθής όμως!! Κάθε άλλο! Με κανένα άνθρωπο στον κόσμο δεν είμαι εμπαθής!
Απλά θεωρώ ότι το Ισλαμ διαφοροποιείται από τα άλλα θρησκευτικά συστήματα και δεν εξελίσσεται εύκολα.
Μαριάννα, ο φόβος σου για το Ισλάμ είναι κατευθυνόμενος, υποσυνείδητα εννοώ, από αυτό που πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η ΗΠΑ θέλουν να περάσουν ως εξωτερική πολιτική. Προς την ίδια κατεύθυνση συμβάλλουν και οι φανατικοί ισλαμιστές, δαιμονοποιώντας τη Δύση για να χειραγωγούν καλύτερα τους λαούς τους. Αν ανατρέξεις όμως στην ιστορία θα δεις μια άλλη εικόνα του Ισλαμ. Άκου τι λέει ο A. Vasiliev: "Κατά τους Μέσους αιώνες, πριν από τις σταυροφορίες, υπήρχαν τρία παγκόσμια πνευματικά κέντρα: ένα ανήκε στο Χριστιανισμό και δύο στο Ισλάμ. Η Κωνσταντινούπολη, η "θεοφύλακτη πόλη", η "δόξα της Ελλάδας", ήταν η πλουσιότερη και η λαμπρότερη πόλη του μεσαιωνικού κόσμου. Η Βαγδάτη, η πόλη που ήλθε στην επιφάνεια κατά τα μισά του όγδοου αιώνα "ως δια μαγικής ράβδου", μόνο ως προς την Κωνσταντινούπολη ήταν δεύτερη, η δε αυλή των Αββασιδών ήταν πραγματικός κήπος μαθήσεως, επιστήμης και τεχνών. Η Κόρδοβα στην Ισπανία κατά τον 10ο αιώνα ήταν η πιο πολιτισμένη πόλη στη Δυτική Ευρώπη, "ο θαυμασμός του κόσμου". Είχε 70 βιβλιοθήκες και 900 δημόσια λουτρά".
Αλλού ο Vasiliev μιλάει για τον εκπολιτισμό της Δύσης από το Βυζάντιο και το Ισλάμ: "Η πολιτιστική επίδραση της βυζαντινής αυτοκρατορίας και το Ισλάμ μπορεί ίσως να παρατηρηθεί στην εμφάνιση και στην ανάπτυξη της αποκαλούμενης Ιταλικής Αναγέννησης. Κλασική φιλολογία, η οποία με επιμέλεια διασώθηκε από το Βυζάντιο, και ποικιλόμορφη γνώση, η οποία όχι μόνο διασώθηκε, αλλά επίσης τελειοποιήθηκε από τους Άραβες, έπαιξαν ουσιώδη ρόλο στη δημιουργία της νέας πολιτιστικής ατμόσφαιρας στην Ιταλία και απέβησαν συνδετικός δεσμός μεταξύ του αρχαίου πολιτισμού και του νεότερου. Εδώ έχουμε ένα παράδειγμα της πολιτιστικής συνεργασίας των δυο περισσότερων ισχυρών και δημιουργικών δυνάμεων των Μέσων Χρόνων, του Βυζαντίου και του Ισλάμ".
Βλέπεις λοιπόν, πως αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα βρούμε πολλά περισσότερα να μας ενώνουν παρά να μας χωρίζουν.
Δεν αμφισβητώ ότι πριν τις σταυροφορίες υπήρξαν ισλαμικές χώρες που παρήγαγαν πολιτισμό και μάλιστα η Βαγδάτη!
Δεν αμφισβητώ ότι και οι Χριστιανοί μετά τις σταυροφορίες και κατά το μεσαίωνα επέδειξαν το αίσχιστο πρόσωπο του φανατισμού και της βαρβαρότητας.
Σήμερα όμως βιώνω μια πραγματικότητα του οπισθοδρομικού Ισλάμ που τις γυναίκες τις θεωρεί res, που στην απόδοση δικαιοσύνης εφαρμόζει λιθοβολισμούς, για τις μιχαλίδες και κόψιμο χεριών για τους κλέφτες, που ακόμη και μουσουλμάνος μετανάστης στη Γερμανία δεν δίστασε να δολοφονήσει τη Γερμανίδα υπήκοο κόρη του γιατί συνδέθηκε με μη μουσουλμάνο,(νομίζω πέρισυ συνέβη αυτό). Επίσης βιώνω τους μουσουλμάνους καμικάζι που ζώνονται εκρηκτικά και πέφτουν επί δικαίων και αδίκων ανά τον κόσμο.
Τέλος βιώνω το πρόβλημα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη που καίτοι είναι έλληνες υπήκοοι φοβάμαι ότι ποτέ δεν έπαψαν να νοιώθουν Τουρκοι δίνοντας στο τούρκικο κράτος και παρακράτος τη δυνατότητα να θέτει θέμα διαπραγματεύσεων για τη μειονότητα στη Θράκη και να απειλεί την εθνική μας κυριαρχία.
Αυτά και μόνο με κάνουν επιφυλακτική για το Ισλαμ και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο!
Μπορεί και να κατευθύνομαι υποσυνείδητα όπως λες, όμως τίποτε σήμερα δεν με κάνει να εμπιστευτώ το Ισλαμ!
Κανείς δεν είπε πως δεν υπαρχουν ακραιες θέσεις και τασεις στον Ισλαμισμό, ή μαλλον στην προσχηματική χρησιμοποίηση της θρησκείας λόγω πολιτικών ισορροποιών στα μουσουλμανικα κρατη. Μην ξεχναμε όμως πως και το δόγμα Μπούς με ότι επέφερε βασίστηκε ιδεολογικα σε αντιστοιχα ακραιες χριστιανικές σέκτες του αμερικανικού νότου. Η αντιπαλότητα αναμεσα στους δύο “κόσμους” ουδέποτε έπαψε να υφίστατε. Μαθαμε να χαρακτηρίζουμε “απολίτιστο” ένα κόσμο που ουσιστικα αγνοούμε. Μαθαμε να τον κρίνουμε μόνο απο τα τα “κακα” που προφανώς και έχει γιατί μόνο αυτα μας σερβίρουν όσοι επενδύουν στην αντιπαλότητα. Ο πολιτισμός είναι κατι αέναο. Δε σταματα σε ημερομηνίες. Δε γίνεται ένας ολόκληρος κόσμος να σταματησε να παραγει πολιτισμό. Πόσο γνωστό είναι πως ο Ομηρος που όλη η Δύση θαυμαζει διασώθηκε χαρη στους αραβες αντιγραφείς την εποχή που δεν υπήρχε τυπογραφία; Πόσο γνωρίζουμε σήμερα τι συμβαίνει εκτός απο την τρομοκρατία στον ισλαμικό κόσμο; Τώρα όσον αφορα τη μουσουλμανική μειονότητα στη θρακη, το πόσο την εκμεταλεύεται η tουρκική εξωτερίκή πολιτική, και το κατα πόσον νιώθουν τούρκοι κ όχι έλληνες, τί έκανε όλα αυτα τα χρόνια το ελληνικό κρατος για να τους κανει ν α νιώσουν έλληνες πολίτες εκτός απο το να τους γκετοποιεί; Εμείς σαν κοινωνία πότε τους είδαμε ως ισότιμους; Μήπως και εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι σε ότι συμβαινει σήμερα;
Σαφώς και είναι υπεύθυνο το ελληνικό κράτος για τη μειονότητα της Θράκης!
Σαφώς και δεν έκανε τίποτε να τους κάνει να νοιώσουν έλληνες πολίτες!
Ούτε συζήτηση!!
Όμως αυτό δεν αλλάζει σήμερα την πραγματικότητα.
Δεν αμφισβητώ ότι σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, και ιδιαίτερα εκεί που επικρατούν φανατικοί ισλαμιστές ισχύουν αυστηροί νόμοι που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως τα εννοούμε εμείς στη Δύση. Θεωρώ όμως απαράδεκτο αυτή η καταπάτηση να γίνεται σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ένα παράδειγμα. Γι' αυτό όμως δεν ευθύνονται οι μουσουλμάνοι αλλά η ίδια η Ευρώπη, που στο όνομα της ανεκτικότητας και του σεβασμού της πολιτισμικής ιδαιτερότητας άφησε να γίνει κάτι τέτοιο. Όσοι μουσουλμάνοι διαβιούν στην Ευρώπη πρέπει να σέβονται τις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι πρώτη η Ευρώπη έπαψε να πιστεύει σ' αυτές τις αξίες. Κι αυτό ακριβώς είναι το βασικό επιχείρημα της ανάρτησής μου. Πώς θα εμπιστευτούμε ξανά τις αξίες μας και θα τις επαναδιατυπώσουμε -γιατί χρειάζεται αναθεώρηση- για να γίνουν αξίες όλης της ανθρωπότητας. Και μετά μ' αυτό το πλαίσιο μπορούμε να συζητήσουμε τα εσωτερικά των μουσουλμανικών χωρών. Αλλιώς οι στρατιωτικές επεμβάσεις σ' αυτές τις χώρες για την αποκάταστηση της δημοκρατίας, το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κτλ κτλ, που είδαμε και βλέπουμε τελευταία, γίνονται μόνο εκ του πονηρού, αλλού αποσκοπούν.
Μαριάννα, δεν θα γίνω ο συνήγορος του Ισλάμ για να ανατρέψω την εικόνα που έχεις σχηματίσει στο υποσυνείδητο σου...Έχω διατυπώσει πολλές φορές την κατηγορηματική μου αντίθεση στην εφαρμογή της Σαρία, θεωρώ το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν απαράδεκτο και κυρίως επικίνδυνο για τις ισορροπίες στην περιοχή - είναι εξ ίσου επικίνδυνο όσο και το Ισραήλ σαν παρουσία - κι αντιδρώ σε κάθε μορφής βία μπορεί να παράγει ο θρησκευτικός φανατισμός κάποιων ανεγκέφαλων μουσουλμάνων...Δεν μπορώ όμως να ταυτίσω ΟΛΟ τον μουσουλμανικό κόσμο με τις πιο πάνω πρακτικές που υιοθετούνται από τους ταγούς της συγκεκριμένης θρησκείας, όπως σήμερα δεν μπορώ να ταυτίσω τους καθολικούς πιστούς π.χ. με την Ιερά Εξέταση του Παπισμού ή να εξομοιώσω το κυνήγι μαγισσών του μεσαίωνα με τη χριστιανική πίστη. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως οι ιδρυτές των απανταχού θρησκειών, δεν θα συμφωνούσαν διόλου με όσα στο όνομα τους στο πέρασμα των αιώνων, οι αντιπρόσωποι τους επί γης διέπραξαν...
Οι θρησκείες - δυστυχώς - δεν λειτουργούν πλέον σαν μέσο ψυχικής ανάτασης των ανθρώπων, αλλά σαν εργαλείο για να μπορούν οι ιεράρχες να χειραγωγούν τις μάζες και να τις κατευθύνουν εκεί που αυτοί θέλουν....
Μπορεί να έχεις δει μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία αυστραλιανής παραγωγής "The man who sued God", όταν ένας ψαράς επειδή έπεσε κεραυνός και κατέστρεψε το καϊκι του και δεν τον αποζημίωνε η ασφαλιστική εταιρεία μια και ο κεραυνος λογίζονταν θεομηνία, αποφάσισε να καταφύγει στη δικαιοσύνη μηνύοντας τον Θεό για να βρει το δίκιο του, σαν υπαίτιο της καταστροφής που υπέστη !! Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του δημιουργού της ταινίας , πως οι ηγέτες όλων των δογμάτων (χριστιανοί και μουσουλμάνοι, εβραίοι κλπ), ενώ στην αρχή αντιμετώπιζαν την υπόθεση με σνομπισμό , κατόπιν θορυβήθηκαν τόσο πολύ με τη δημοσιότητα που της έδωσαν τα μέσα ενημέρωσης, ώστε προκειμένου να μην δημιουργηθεί δεδικασμένο , συνένωσαν τις δυνάμεις τους για να διαπραγματευτούν με τον ενάγοντα, ειδ' άλλως αν το δικαστήριο τον δικαίωνε θα άνοιγε ο δρόμος να θεωρηθεί ο Θεός σαν υπαίτιος για όλες τις καταστροφές του κόσμου κι άρα εφ'όσον αυτοί οι ιεράρχες θεωρούνταν οι αντιπρόσωποι του, θα αναγκάζονταν ενδεχομένως να αποζημιώνουν όποιον θεωρούσε τον Θεό υπαίτιο για οποιαδήποτε καταστροφή / θεομηνία... Εκείνο που ενδιέφερε πρώτιστα τους αντιπρόσωπους του Θεού, δεν ήταν η προστασία της υπόστασης Του, αλλά το ότι θα έχαναν την δύναμη να χειραγωγούν τις μάζες με την απομυθοποίηση της Θείας βούλησης. Με όλη αυτή την παράθεση - που μπορεί να φανεί κι ανιαρή σε κάποιους - περιέγραψα την υπόθεση μιας κινηματογραφικής ταινίας, για να καταδείξω τον ρόλο των ιεραρχών μπροστά στο φόβο μια δικαστική υπόθεση ενός αιθεροβάμονα ψαρά γινόταν η αιτία να χυθεί "καρδάρα με το μέλι"...
Τέλος πιστεύω πως στην πράξη, οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να διαχωρίζονται με βάση τα θρησκευτικά τους πιστεύω και γιατί η πίστη δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβάλει διαχωριστικές γραμμές. Το να είναι κάποιος Παναθηναικός φανατίλας που τα σπάει σε κάθε αγώνα του Παναθηναικού π.χ., δεν μπορεί να κρίνονται όλοι όσοι αγαπούν τον Παναθηναικό, με βάση την συμπεριφορά ενός ανεγκέφαλου. Δεν υπάρχει αξίωμα "Όλοι οι Παναθηναικοί είναι ανεγκέφαλοι" και κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει και αξίωμα "Όλοι οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες" ή "Όλοι οι μουσουλμάνοι είναι αναχρονιστές"....
Δεν ευελπιστώ να σου αλλάξω την ιδέα για το Ισλάμ, αλλά ίσως σου δώσω το ερέθισμα να δεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία..
Υ.Γ. Για τους μουσουλμάνους της Θράκης (Πομάκους και Τουρκογενείς), υπεύθυνη είναι η πολιτική του ελληνικού κράτους αποκλειστικά και κανείς άλλος. Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που ενδεχομένως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια άλλη στιγμή...
Συγγνώμη για την μακρηγορία, έτσι μου βγήκε χάριν της συνολικά όμορφης συζήτησης στο θέμα που άνοιξε ο Στοππάκιος...
Ολοι οι νομιμοι αλλοδαποι,μεταναστες και τουριστες εχουν την προστασια του νομοθετη μεσα απο το Συνταγμα της Ελλαδος.Ακομη προστατευει και γενικα την εννοια της Ελευθεριας.Το κρατος ομως συστηματικα προσβαλλει το Συνταγμα με διαφορα τερτιπια(Βλεπε υπ.Οτσαλαν)τον βγαλαν εκτος Ελλαδος για να ειναι ενταξει.Δεν χρειαζεται κανενα νομοσχεδιο ουτε και δημοψιφησμα για τη μεταναστευση.Διαβαστε παρακατω:
ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
MEPOΣ ΔEYTEPO – Aτομικά και κοινωνικά δικαιώματα
‘Αρθρο 5 – (Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, προσωπική ελευθερία)
1. Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Xώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.
2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.
Aπαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.
3. H προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Kανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.
**4. Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ’ αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει.
**5. Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων.
Eρμηνευτική δήλωση: Στην απαγόρευση της παραγράφου 4 δεν περιλαμβάνεται η απαγόρευση της εξόδου με πράξη του εισαγγελέα, εξαιτίας ποινικής δίωξης, ούτε η λήψη μέτρων που επιβάλλονται για την προστασία της δημόσιας υγείας ή της υγείας ασθενών, όπως νόμος ορίζει.
@Sabb Pat
Κατά βάθος δεν διαφωνώ μ' αυτά που λες, όμως εξακολουθώ να έχω τους ενδοιασμούς για το αν είμαστε στη σωστή στιγμή για να προχωρήσουμε σε ελληνοποιήσεις αλλοδαπών, σήμερα...
Σίγουρα μία άλλη οπτική γωνία των πραγματων για μένα είναι πάντα ανοιχτή...
:)))
Είμαστε κι εμείς εδώ,
1. Το σύνταγμα αποκρυσταλλώνει μια εικόνα της κοινωνίας μια δεδομένη στιγμή. Η κοινωνία ως ζωντανός οργανισμός εξελίσσεται και γι' αυτό το σύνταγμα αναθεωρείται.
2. Το σύνταγνα περιέχει γενικές αρχές που χρειάζονται νόμους για να εκτελεστούν. Στην Ελλάδα πολλές συνταγματικές αρχές παραμένουν ανεκτέλεστες κι, όταν εκτελούνται με νομοθετικές πράξεις,δεν εφαρμόζονται. Έτσι μπορεί να έχουμε ένα από τα καλύτερα συντάγματα παγκοσμίως αλλά στην πράξη κρίνεται ανεπαρκές.
3. Οποιαδήποτε απολιθωμένη συνταγματική αρχή δεν μπορεί να ακυρώσει τον προβληματισμό πάνω σε θέματα της κοινωνίας, που όπως είπαμε έξελίσσεται. Αυτός ο προβληματισμός είναι το θέμα της ανάρτησής μου.
Είμαστε κι εμείς εδώ,
Το Σύνταγμα αφορά ΜΟΝΟ τους Έλληνες πολίτες μια και το άρθρο δεν έχει υποστεί καμία αλλαγή από την Α' Αναθεωρητική βουλή που προέκυψε αμέσως μετά την μεταπολίτευση...Ούπς!!! Ο νομοθέτης δεν μπορούσε να φανταστεί πως μετά από κάποια χρόνια , μια χώρα που κατεξοχήν έστελνε τους υπηκόους της να γίνουν μετανάστες, θα γινόταν κέντρο ενδεών, μαυροτσούκαλων, εξαθλιωμένων , αλλόθρησκων, κακομούτσουνων μεταναστών... Τέτοια μεγαλεία για τη Ψωροκώσταινα, η νομοθετική βουλή εκείνης της εποχής δεν μπορούσε να τα βάλει στο νου της και αν καταλαβαίνεις καλά, δεν λέω τίποτε επί πλέον απ' όσα λέει ο Στοππάκιος στην επισήμανση του. Προσπαθώ μάλλον να τα πω με πιο επεξηγηματικό τρόπο... Για να πάω και λίγο πιο πέρα - και η παρακάτω επισήμανση αφορά και την Μαριάννα και τους ενδοιασμούς της για το αν είναι η ώρα να εφαρμόσουμε την όποια μεταναστευτική πολιτική - να σου πω πως η Ελλάδα βαθμολογείται από τις ευρωπαικές επιτροπές μεταναστευτικής πολιτικής , με βαθμό 14 με άριστα το 100 (τον τελευταίο αν κατάλαβες καλά ) σε απόδοση δικαιωμάτων ισονομίας και ισοπολιτείας, όταν η Σουηδία έχει 92 και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης κινούνται ανάμεσα στο 48 και το 75..
Μέχρι και στους μετανάστες και πως θα διαχειριστούμε το ζήτημα με ανθρωπιστικά κριτήρια, πάλι τελευταίοι είμαστε...
Τρομάρα μας....
Sabb Pat εγραψες :Το Σύνταγμα αφορά ΜΟΝΟ τους Έλληνες πολίτες μια και το άρθρο δεν έχει υποστεί καμία αλλαγή από την Α' Αναθεωρητική βουλή που προέκυψε αμέσως μετά την μεταπολίτευση...Ούπς!!!
Δηλαδη μας λες οτι αυτο ειναι ακυρο??
2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.
Aπαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.
Και δηλαδη ..για να μας βαθμολογησουν σε καλυτερη θεση πρεπει να τους δινουμε συνεχως εξετασεις??Η Ιρλανδια ποια θεση κατεχει? Γιατι αλλαξε αρδην τους νομους της για το θεμα?Για ενημερωσε μας...
Το Συνταγμα μας αν δεν ειναι ο μπουσουλας για το νομοθετη και τα οργανα του νομου,τι ρολο παιζει τοτε?Μονο για να περικοβει ο καθε τυχαρπαστος κομματικος σχηματισμος τα δικαιωματα του λαου και να αλλαζει εκλογικους νομους με διαφορα τερτιπια για αυτοδυναμιες??Αν ισχυουν αυτα τα οποια υπαινισσεσαι ντρεπομαι για τους ακαδημαικους μας και τους διαφορους συνταγματολογους και νομοθετες που βγαινουν και μιλανε.ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ περισσοτερο που η δικια μας γεννια επετρεψε να συμβει αυτο το χαλι.
Είμαστε κι εμείς εδώ,
Μάλλον δεν συνεννοούμαστε αν και θέλω να πιστεύω πως τα ελληνικά μου είναι αρκούντως επαρκή για να αποδίδουν επακριβώς την άποψη μου....
Προφανώς και το Σύνταγμα είναι ο θεματοφύλακας των αξιών μας , δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό.
Στην ουσία όμως το άρθρο που επικαλείσαι δεν εννοεί πως ΟΣΟΙ βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια δικαιούνται π.χ. και να έχουν ισότιμη ασφαλισμένη εργασία - γιατί στη πράξη αυτό δεν συμβαίνει - ούτε πως όλοι οι αλλοδαποί έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν ή να εκλέγονται, αυτά είναι ανθρώπινα δικαιώματα που πραγματεύεται το προ συζήτηση νομοσχέδιο. Άλλωστε αν όλα αυτά προβλέπονταν από το Σύνταγμα, η νομοθετική πράξη του παρόντος νομοσχεδίου δεν θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη ισχύ από οποιοδήποτε άρθρο του Συντάγματος και στο κάτω κάτω , ποιος ο λόγος να κατατίθεται νομοσχέδιο αν επίμαχες διεκδικήσεις / δικαιώματα καλύπτονται ήδη από το Σύνταγμα...
Καταλαβαίνω πως η αξιολόγηση της χώρας μας σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, πιθανόν να ξενίζει γιατί συνειρμεί με αξιολογήσεις της οικονομίας από διεθνείς αφερέγγυους κερδοσκοπικούς καραγκιόζηδες οίκους τύπου Standard & Poors, Moody's κλπ...Δεν είναι έτσι όμως....Η χώρα μας ανήκει σε ένα γκρουπ ανεπτυγμένων χωρών όχι μόνο στο modus vivendi αλλά και στις αξίες που έκτισαν την μεγαλοσύνη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Διαφωτισμός, η Αλληλεγγύη, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Ισονομία, η Ισότητα των Φύλων, η Ισοπολιτεία, η ανυπαρξία διαχωρισμών και διακρίσεων,ο σεβασμός στο διαφορετικό, ο αντιρατσισμός και η αντιξενοφοβία, η ανεξιθρησκεία, είναι οι αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού ΣΗΜΕΡΑ και σ' αυτές τις αξίες δυστυχώς παίρνουμε βαθμό 14 με άριστα το 100....
Το πρόβλημα ποιο είναι τελικά ? Να το λέμε πως μείναμε μετεξεταστέοι ή να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάποιες από τις παραπάνω αξίες πράξη της καθημερινότητας μας για να πάψουμε πια να είμαστε το μαύρο πρόβατο της ΕΕ ακόμη και σ' ένα τομέα που θα έπρεπε να είμαστε πρωτοπόροι - με γνώμονα την ιστορία μας ? (...βλέπε την ανεκτικότητα προς το ξένο και διαφορετικό της κλασσικής Ελλάδας αλλά και της ρωμαϊκής / βυζαντινής αυτοκρατορίας)...
Η ντροπή τελικά που είναι ? Στο αν θα ονομάσουμε κάποιους συμπολίτες μας – τίτλος που τον δικαιούνται βάσει των κριτηρίων που έχω αναφέρει σε προηγούμενο σχόλιο μου - ή αν δεν το κάνουμε ? Στο ό,τι πέρα από την οικονομική χρεωκοπία της χώρας, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα μας πετάξουν έξω από το κλαμπ και σαν το πιο ρατσιστικό, ξενόφοβο έθνος που αρνείται την αυτονόητη ισονομία σε όσους διαμένουν και εργάζονται νόμιμα στην επικράτεια του?
Ποια θα είναι τότε η ντροπή
Δημοσίευση σχολίου