Γράφοντας.

"Το να Γράφεις είναι Μάταιο... Το να μη γράφεις Αδύνατο... Έτσι κάθε μέρα ματαιοπονείς γιατί το μόνο πιο οδυνηρό από τη γραφή είναι να μη γράφεις καθόλου" Νίκος Δήμου.

Χρωστούσα μια ακόμα προεξόφληση...

Περίμενα η τελευταία μου προεξόφληση πριν ξεκινήσω να γράφω για πιο συγκεκριμένα θέματα να ήταν πιο δυναμική, πιο ζωντανή, και και πιο πολλά υποσχόμενη. Έτυχε λοιπόν τ α πράγματα να είναι διαφορετικά.

Οι υποσχέσεις για όλη την αλήθεια, και για αντικειμενική ενημέρωση είναι απλές γενικολογίες, και στην τελική... ποιος είμαι εγώ που ξέρω όλη την αλήθεια, για να μπορέσω να την περάσω στο χαρτί;

Είμαι απλά ένας, από κάπου, που είδε κάτι, και αποφάσισε να γράψει για κάτι. Θα μπορούσα λοιπόν να πω ότι και εγώ δεν είμαι τίποτα περισσότερο από ένα κάτι, σαν αυτά που γράφω.

Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι προσπάθεια. Το μόνο που μπορώ να δώσω ως βεβαιότητα είναι ότι για την κάθε λέξη μου, δίνω μάχες, και κάθε λέξη που αφήνω πάνω στο λευκό χαρτί του βιβλίου που ονομάζουμε Internet βγαίνει σαν πέτρα από το νεφρό μου, ή σαν οτιδήποτε μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος με κόπο.



Νοιώθω σαν τυφλός. Μετράω τα βήματα μου για να βρίσκω τον δρόμο μου μέσα στο σκοτάδι. Την αλήθεια μπορώ να την αγγίξω, μπορώ να την μυρίσω, μπορώ να την ακούσω, αλλά όχι να την δω, και έτσι αναγκάζομαι να γράφω, όσα άκουσα, όσα άγγιξα, και όσα μύρισα, αλλά ποτέ αυτούσια την αλήθεια, και εάν κάποιος κατάφερε μέχρι σήμερα, να μοιράζει αλήθειες θα ήθελα πάρα πολύ να μου δείξει τον τρόπο.

Βαδίζω στο σκοτάδι, και από καιρό τώρα έχω μέσα μου την υποψία ότι βαδίζω στο πουθενά. Μόνο ως πουθενά θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί αυτό που αντιλαμβάνομαι. Τα κείμενα μου είναι σαν φωνές από το πουθενά, που δεν λαμβάνουν ως απάντηση ούτε καν κάποιον αντίλαλο. Καμία απάντηση, μόνο η φωνή μου που βυθίζεται στο πουθενά.

Ο κόσμος τρέχει, οι εξελίξεις τρέχουν, και εγώ σαν χελώνα που προσπαθεί να ξεγελάσει τον λαγό, σέρνω το καβούκι μου στην προσπάθεια μου να τρέξω. Το καβούκι κάποτε το έλεγα πανοπλία, τώρα απλά το λέω καβούκι, και ξέρω ότι κατά βάθος μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από τον καλοζωισμένο εγωισμό μου.

Δεν χρειάζεται να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε το ότι η προσέγγιση της αλήθειας έστω και στο μικρότερο ποσοστό, απαιτεί μετωπική σύγκρουση και στις περισσότερες των περιπτώσεων ακόμα και με τον ίδιο μας το εαυτό. Για κάθε άνθρωπο η προσπάθεια του να μιλήσεις με ειλικρίνεια, είναι σαν να προσπαθείς να συγκρουστείς με ένα τρένο που τρέχει καταπάνω σου. Εύκολο να το κάνεις, δύσκολο να την βγάλεις καθαρή μετά... και έτσι όταν ετοιμάζεσαι να σταθείς μπροστά σε τρένο, θέλει πρώτα από όλα λίγο σκέψη, λίγη απόφαση, και μια καλή τελευταία ατάκα.

Αυτές ήταν και οι θέσεις μου.
Πλέον μπορούμε να ξεκινήσουμε.
Με εκτίμηση.
Χρήστος.Φάντασμα των Εξαρχείων (ExarchiasGhost@gmail.com)
Για το:

Κανόνας είναι να μην βάζετε αναρτήσεις που αφορούν, κόμματα, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!