2

2
Blogger Tips and TricksLatest Tips And TricksBlogger Tricks

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ -ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΑΝΑΓΚΗ


Δεν συνηθίζω τις μελοδραματικές και γλυκανάλατες αναρτήσεις .
Όμως όταν τα πράγματα αγριεύουν και πάει να μας κυριεύσει ο φόβος και η ανασφάλεια , τότε ψάχνουμε να βρούμε όλοι "άγκυρες" , είτε συναισθηματικές είτε ιδεολογικές . Θεωρώ ότι τότε παίζουν τον καθοριστικό ρόλο τα αγαπημένα πρόσωπα για όποιον έχει τα ευτυχία να περιστοιχίζεται από τέτοια. Οι καιροί που μας έρχονται είναι δύσκολοι . Κρατείστε κοντά σας τα αγαπημένα σας πρόσωπα , πάρτε δύναμη από αυτά και δώστε δύναμη σε αυτά.
Όταν ο κόσμος πάει κατά διαόλου τότε είναι που πρέπει να μετρήσουν οι άνθρωποι.

Αυτό είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι με σύγχρονους στίχους που μιλάει για αγαπημένα πρόσωπα σε δύσκολους καιρούς και σε καιρούς απωλείας , τουλάχιστον έτσι θέλω εγώ να το ερμηνεύω .

Το αφιερώνω σε όλα τα αγαπημένα πρόσωπα .
Βαστάτε γερά.



Σβήνουν πάλι τα φώτα
Σαν σκιά φανερώσου
Μέσ' στα δυο μου τα χέρια
Κρύβω το πρόσωπό σου
Σε κοιτώ στον καθρέφτη
Κι είσαι όμορφη - Θε μου
Πόσες μέρες μου λείπεις
Πόσες ώρες πολέμου
Πίσω από το σκοτάδι
Σβήνουν τα βήματά σου
Όσες μπόρες και αν θα'ρθουν
θα 'μαι πάντα κοντά σου
Τις χαρές μου μετράω
Κι όλο λάθος μου βγαίνει
Όσοι απόμειναν φίλοι
Με κοιτούν σαν χαμένοι

(Δημ.Γιαλαμάς - Δυνάμεις του Αιγαίου)


Υ.Γ.Συγνώμη αν σας ξενέρωσα με το μελό.

10 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Όταν ο κόσμος πάει κατά διαόλου τότε είναι που πρέπει να μετρήσουν οι άνθρωποι.

Ακριβως!

Psychedelic Reflection είπε...

έτσι είναι βέβαια!
γιαυτό την κωλογουστάρω αυτή την κρίση και την κατρακύλα!
έτσι... να δούμε αν αυτοί - οι άνθρωποι- υπάρχουν τελικά!

Sophia Kollia είπε...

Καλέ..κάνε δουλειά σου! Δεν θα μπαφιάσουμε κιόλας με τα ΄δια και τα ίδια! Ε μα πια!!
Πολύ ωραίοι στίχοι!
Καλή βδομάδα

Katerina είπε...

Γιατί έχουμε χάσει την ανθρώπινη επαφή.. δυστυχώς...
Εχουν αλλάξει οι προτεραιότητες μας και η λέξη "ανθρωπος" έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα..

Δυστυχώς...

marianaonice είπε...

Πόσο δίκιο έχεις!
Στα δύσκολα μόνον αληθινοί κι αγαπημένοι φίλοι μπορούν να μας στηρίξουν...
Μα που να τους βρεις πια??
Έγιναν τόσο υποκριτικές οι σχέσεις των ανθρώπων, τόσο ψεύτικες σαν κακοπαιγμένη θεατρινίστικη παρωδία, που είναι φορές που νοιώθουμε ότι μόνοι μας θα το διαβούμε το δύσκολο το μονοπάτι.

Τις χαρές μου μετράω
Κι όλο λάθος μου βγαίνει
Όσοι απόμειναν φίλοι
Με κοιτούν σαν χαμένοι...


τι φοβερός στίχος!!
και πόσο διαχρονικός και επίκαιρος πάντα!

Κι εγώ για φίλους μίλησα στο μπλογκ μου, γι' αυτούς που απομείναν φίλοι αληθινοί και που τους έχω ανάγκη, πάντα στη ζωή μου...
Όμως απομείναν άραγε φίλοι, ή όλοι απλά φορέσανε τις μάσκες τους??

Και αυτοί που δείχνουν πιο πολύ φίλοι αυτοί είναι οι πιο ψεύτικοι κι αυτούς πρέπει να προσέχουμε...
καμιά φορά περισσότερο από όλους!

Νάσαι καλά, πολύ όμορφοι στίχοι και πολύ ανθρώπινη η ανάρτησή σου.
Κουράζει την ψυχή μας ο διαρκής αγώνας και κάπου θέλει να ακουμπήσει για να βρει την ομορφιά της ζωής, να ξεφύγει από τα άχαρα και μάταια και να βρει έναν σκοπό ύπαρξης...
Τυχεροί όσοι το πετυχαίνουν να έχουν δίπλα τους ανθρώπους ξάστερους και αληθινούς κι όχι υποκριτές και διχασμένους που δεν ξέρουν τι θέλουν και που παίζουν πολλαπλούς ρόλους στη ζωή τους!

Aνεμος είπε...

Σβήνουν τα βήματά σου
Όσες μπόρες και αν θα'ρθουν
θα 'μαι πάντα κοντά σου
Τις χαρές μου μετράω
Κι όλο λάθος μου βγαίνει
Όσοι απόμειναν φίλοι
Με κοιτούν σαν χαμένοι

aldebaran είπε...

Ευχαριστώ παιδιά . Να είστε καλά

~reflection~ είπε...

Εγώ μέσα στους χαλεπούς αυτούς καιρούς έχω ανάγκη από λίγο Ρίτσο....
Να εξυμνήσουμε και να μετρήσουμε τον άνθρωπο, όπως πολύ σωστά αναφέρεις... και επιμένω σε επαναλήψεις αναγνώσεων κειμένων και ποιημάτων ξεσηκωμού, που παροτρύνουν διεκδικήσεις, ώστε ο άνθρωπος να νιώθει άνθρωπος με όλη την έννοια της λέξης, υπερνικώντας τη μιζέρια και τη φτώχια της κάθε εποχής...

Την καλημέρα μου..

aldebaran είπε...

Έτσι είναι Κάκια.Πρέπει αφενός να μείνουμε κοντά στους ανθρώπους μας και αφετέρου να αγωνιστούμε .Δεν πρέπει να περάσει η μιζέρια της εποχής ,πολύ καλά το είπες.
Ειλικρινά όταν βλέπω τόσους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που σκέφτονται έτσι ,εδώ μέσα στους λαβυρίνθους των οπτικών ινών και της στιγμιαίας πληροφορίας , όταν συναντώ τόσους ωραίους ΕΛΛΗΝΕΣ , μια είναι η απορία μου ;

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΤΕΤΟΙΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ;
ΠΟΥ ΕΊΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ;

Εκάτη είπε...

Λοιπόν Aldebaran θέλω να σε ευχαριστήσω για το διόλου "γλυκανάλατο" αλλά πλήρως ανθρώπινο μήνυμά σου. Οι στίχοι καταπληκτικοί:
Όσες μπόρες και αν θα'ρθουν
θα 'μαι πάντα κοντά σου.
Τις χαρές μου μετράω
Κι όλο λάθος μου βγαίνει
Όσοι απόμειναν φίλοι
Με κοιτούν σαν χαμένοι.

Για μένα οι δύο πρώτοι στίχοι είναι αυτοί που θα τους ψιθυρίζω στον εαυτό μου επειδή θεωρώ τον εαυτό μου το καλύτερο φιλαράκι μου... Αυτός μου τα χώνει κάθε βράδυ που ξαπλώνω για να κοιμηθώ. Αυτός με κάνει να γελάω και να κλαίω... Γιατί στην ουσία ξέρω ότι η ύπαρξή μου περιέχει τα ίδια στοιχεία που δημιουργήθηκε το σύμπαν, άρα και όλοι οι συνάνθρωποί μου, (ασφαλώς και οι εξωγήινοι) είναι κομμάτι μου και είμαι κομμάτι τους.
Οπότε είμαι φίλη τους και είναι φίλοι μου... βιολογικά τουλάχιστον. Ο οργανισμός προσπαθεί πάντα να αποβάλλει το ξένο σώμα που εισβάλει εντός του... Οπότε για να μην παρουσιάζω συμπτώματα πυρετού, σημαίνει ότι είναι "φίλια".
Και η εμφάνιση τόσων πολλών φίλων εδώ μέσα που μοιράζονται τη σκέψη σου, είναι η καλύτερη απόδειξη πως έχουμε προχωρήσει, πως είμαστε μαζί. πως στις δύσκολες ώρες θα είμαστε μαζί... Με μια λέξη, με μια σιωπή αλλά είμαστε μαζί γιατί μοιραστήκαμε αυτοί τη σκέψη σου.
Νάσαι καλά που μας την χάρισες