η γλώσσα του θαύματος...
«Ανάγκα τε και θεοί πείθονται», έλεγαν οι αρχαίοι. Κι ακόμη πως «την προαίρεση των ανθρώπων ούτε ο Δίας δεν μπορεί να την αλλάξει». Όμως…
Στο χριστιανισμό ισχύει το αντίστροφο. Αφού το καθετί και ο καθένας-και η ανάγκη και η προαίρεση- υπακούουν στη θέληση του Θεού. Αλλά και στη μεσιτεία των αγίων:
Ιούλιος 1944. Οι αντάρτες στήνουν ενέδρα κοντά στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας και σκοτώνουν μερικούς Γερμανούς.
Οι Γερμανοί -σύμφωνα με τα ναζιστικά αντίποινα- αποφασίζουν να τουφεκιστούν 100 (εκατό) κάτοικοι των Φιλιατρών και να καεί η μισή η πόλη.
Η εκτέλεση αποφασίστηκε να γίνει στις 19 Ιουλίου.
Το βράδυ παρουσιάζεται στον ύπνο του τοπικού Γερμανού διοικητή Κοντάου, αλλά και του Γερμανού στρατηγού στην Τρίπολη ένας γέροντας ασκητής, που απαιτεί να μην πραγματοποιηθεί η εκτέλεση.
Οι Γερμανοί βέβαια είναι σκληροί και αγέρωχοι. Αλλά και ο ασκητής, επιβλητικός και απαιτητικός, δεν εννοεί να τους αφήσει να ησυχάσουν, αν δεν τους μεταπείσει να ματαιώσουν το κακούργημα, που έχουν αποφασίσει.
Υποσχόμενος ότι, εφόσον ικανοποιήσουν το αίτημά του, θα τους βοηθήσει να επιστρέψουν αυτοί και οι άνδρες τους σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα τους.
Την επόμενη ο Γερμανός διοικητής Κοντάου συγκεντρώνει τους ιερείς της πόλης. Κι αφού διαπιστώνει ότι ο καλόγερος δεν ήταν μετααξύ τους, περιέρχεται τους ναούς προκειμένου να διαπιστώσει ποιος ήταν, που τους αναστάτωσε όλη τη νύχτα και τους έκαμε να αλλάξουν τη σκληρή τους απόφαση.
Και να, που τον αναγνωρίζει στην εικόνα του πολιούχου της πόλης Αγίου Χαραλάμπου. Μπροστά στην οποία γονατίζει και προσεύχεται. Παρότι ως διαμαρτυρόμενος δεν πίστευε, ως τότε, στη μεσιτεία, όχι μόνο των αγίων, αλλά ούτε και της Παναγίας…
Ύστερα από ένα χρόνο, όταν πια ο Κοντάου είχε γυρίσει στην πατρίδα του, ο Άγιος Χαράλαμπος και πάλι παρουσιάζεται στο όνειρό του και του ζητάει να τον επισκεφτεί στη γιορτή του (10 Φεβρουαρίου).
Επίσκεψη και προσκύνημα, που γινόταν κάθε χρόνο, ενόσω ο Κοντάου, που στο μεταξύ έγινε ορθόδοξος, ζούσε, και, όπως λέγεται, συνεχίζεται να γίνεται από τους απογόνους του, που κι αυτοί έγιναν ορθόδοξοι…
Το θαύμα αυτό δεν κυκλοφορήθηκε από κάποιες θρησκόληπτες γριούλες ούτε επινοήθκε από κάποιους επαγγελμαίες κληρικούς ούτε ανήκει σε κάποιο αβέβαιο και μακρινό παρελθόν.
Είναι τωρινό πασίγνωστο και πανθομολογούμενο. Και βεβαιωμένο από αλλοεθνείς και αλλόδοξους, που θα είχαν κάθε λόγο να το αμφισβητήσουν και να το απορρίψουν. Και γι’ αυτό είναι πομπός πολλαπλών μηνυμάτων:
Πρώτα-πράτα της ακατανίκητης δύναμης της προσευχής. Που ασφαλώς τη νύχτα εκείνη μέσα στο καμίνι του ανείπωτου πόνου οι κάτοικοι των Φιλιατρών ομοθυμαδόν και ολονύκτια και διάπυρη είχαν κάνει.
Κι ακόμη της αθανασίας των αγίων και πολλών άλλων κεκοιμημένων. Που είναι πολύ περισσότερο ζωντανοί και ισχυροί από εμάς τους θεωρητικά ζωντανούς, που μπορεί να είμαστε ουσιαστικά νεκροί και ανίσχυροι.
Αφού, και όταν ζουν και μετά το βιολογικό τους τέλος, γνωρίζουν να μιλούν την πειστικότερη απ’ όλες τις γλώσσες, που είναι η γλώσσα του θαύματος. Στην οποία υπακούουν και υποτάσσονται και τα βουνά και οι θάλασσες και τα ουράνια σώματα και τα ζώα. Ακόμη και οι κακούργοι…
Και αυτήν ακριβώς μίλησε και ο Άγιος Χαράλαμπος στους Γερμανούς…
Παπα-Ηλίας
http://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: papailiasyfantis@gmail.com
10 σχόλια:
Ωραία ιστορία, παπά-Ηλία. Θα ήθελα κι εγώ να πιστέψω ότι ο κόσμος είναι κάπως έτσι, αγγελικά πλασμένος, αλλά δεν μπορώ.:)
Φίλε Στοππάκιε
Δεν πρόκειται για "ιστορία"-αν κάπως έτσι πιστεύεις το συγκεκριμένο περιστατικό- αλλά για πραγματικότητα.
Ίσως ο κόσμος να μπορούσε να ήταν κάπως έτσι, αν εμείς ήμασταν κάπως αλλιώτικοι.
Κι αν πάμπολλες φορές γίνεται δαιμονικός, αν το καλοεξετάσουμε, θα διαπιστώσουμε ότι κάπου έχουμε κι εμείς τις δικές μας ευθύνες...
Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά προσωπικά πιστεύω στη δύναμη της προσευχής!
Ειδικά όταν η προσευχή γίνεται συγχρόνως, από πολλούς έχει δύναμη ν' αλλάξει και τα στοιχεία της φύσης, ακόμη! Με λιτανείες και προσευχές ακόμη και οι άγριοι λαοί, επέφεραν βροχές σε περίοδο ανυδρίας.
Δεν ξέρω αν είναι ανθρώπινο ή θεϊκό έργο αυτό, αλλά το έχω διαπιστώσει κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής μου, που χρειάστηκε να προσευχηθώ σε ό,τι με το δικό μου τρόπο, πιστεύω.
Σας ευχαριστούμε πατέρα Ηλία, για το μοίρασμα αυτό της ιστορίας που μας διηγηθήκατε. Επειδή δεν την ήξερα δεν σημαίνει ότι μπορώ να την αμφισβητήσω.
Ο καθένας έχει τη δική του γλώσσα να μιλάει στο Θεό.
Κι ο Θεός το δικό του τρόπο να αποκρίνεται στον καθένα.
Και βέβαια κάποτε μπορεί καινα μην αποκρίνεται. Ή να αποκρίνεται με τη σιωπή του.
Προσωπικά πιστεύω ότι το θαύμα είναι ο σπινθήρας, που προκαλείται απ' τη συνάντηση του ανθρώπου με το Θεό.
"...το θαύμα είναι ο σπινθήρας, που προκαλείται απ' τη συνάντηση του ανθρώπου με το Θεό..."
Τέλειος ορισμός!!
Παπα-Ηλία ,σέβομαι απέραντα τον τρόπο που αγαπάς τον Θεό και τον άνθρωπο..
Σέβομαι απέραντα το γεγονός πως με την πίστη σου, δίνεις - ή τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεση σου - ένα μήνυμα ελπίδας στους συνανθρώπους σου..
Ξέρεις όμως, δεν μπορώ να πιστέψω την ιστορία με τον Άγιο Χαράλαμπο αν και πολύ θα επιθυμούσα να υπήρχαν πάντα "άνωθεν" παρεμβάσεις που να αποτρέπουν το κακό - όπως η παρολίγον εκτέλεση στα Φιλιατρά, όπως εξιστορείς....
Θα ήθελα να υπήρχε μια εξίσου "άνωθεν" παρέμβαση σε οτιδήποτε κακό συμβαίνει στο κόσμο και όχι μόνο επιλεκτικά - όπως στα Φιλιατρά , ας πούμε...
Χιλιάδες παιδάκια χάθηκαν στην Αιτή - κι ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ βάσει ποιου συμπαντικού σχεδίου χάθηκαν τόσες αθώες ζωές παιδιών, άστεγων, φτωχών εν γένει ανθρώπων που η ανέχεια τους δεν μπορούσε να τους παράσχει κανενός είδους προστασία..
Ξέρεις, μπορεί να φανεί λίγο κυνικό αυτό που θα πω, αλλά για μένα έχει άλλη σημασία να γίνεται ένας σεισμός στην Καλιφόρνια ή στην Ιαπωνία - όπου οι άνθρωποι έχουν τα μέσα και τους τρόπους να προστατευθούν- κι έχει άλλη βαρύτητα η ίδια καταστροφή σε μια χώρα που η φτώχεια της η ίδια την καθιστά ανυπεράσπιστη σε φυσικούς κινδύνους, όπως η Αιτή προχθές, το τσουνάμι στην Ινδονησία παραπροχθές κοκ...
Το όπου φτωχός στη μοίρα του, θέλω να πω πως δεν θα έπρεπε να είναι ο γνώμονας στα χέρια Εκείνου που καθορίζει τις τύχες του κόσμου, γιατί έτσι ο γνώμονας δεν χαράζει ίσες γραμμές...
Δεν είναι σκοπός μου να κλονίσω την πίστη σου - και ξέρω πως δεν θα μπορούσα άλλωστε. Απλά, καταθέτω κάποιες σκέψεις , ίσως από την θλίψη μου για τις τόσες ζωές που χάθηκαν αναίτια απ'τη μια στιγμή στην άλλη κι από το γεγονός πως, δεν μπορώ να στηριχθώ σε καμία πίστη για να μπορέσω να την κατηγορήσω για αυτό που συνέβη...
Φίλε/η Sabb Pat
Οι προβληματισμοί σου είναι και δικοί μου. Και πιστέυω και πολλών άλλων.
Υπάρχει κάποια απάντηση;
Νομίζω ότι το εν λόγω περιστατικό δίνει κάποια απάντηση:
Ο άγιος Χαράλαμπος πέθανε ύστερα από απάνθρωπα βασανιστήρια. Δεν αξιώθηκε κάποιας ιδιαίτερης προστασίας. Πράγμα, που φρόντισε να κάμει ο ίδιος για τους κατοίκους των Φιλιατρών.
Γιατί ο Θεός επεφύλαξε διαφορετική μεταχείριση στη μια περίσταση και διαφορετική στην άλλη;
Αυτό είναι ένα μυστήριο, που ξεπερνάει τις λογικές μας δυνατότητες.
Ένα μυστήριο, που κατά πάσα πιθανότητα αντιμετώπισε και ο Χριστός, όταν πάνω απ' το σταυρό, αναγκάστηκε να πει εκείνο το φοβερό και μυστηριώδες:"Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγλατέλειψες";
Ο Θεός σ' εκείνη τη στιγμή της υπέρτατης δοκιμασίας του Χριστού δεν αποκρίθηκε. Αλλά αποκρίθηκε μετά το θάνατό του, με την ανάσταση.
Και στην περίπτωση του αγίου Χαραλάμπου η απάντηση δίνεται απ' το γεγονός ότι ο βιολογικός του θάνατος δεν σήμανε το τέλος της ύπαρξής του. Η οποία συνεχίζεται. Και μάλιστα με ασύγκριτα μεγαλύτερες δυνατότητες απ' αυτές, που είχε, ενόσω ζούσε βιολογικά.
Που σημαίνει ότι η απάντηση στους προβληματισμούς αυτούς βρίσκεται σε μία άλλη πραγματικότητα.
Στην οποία, περιστατικά, που εδώ μας φαίνονται φοβερά και ακατανόητα, εκεί μπορεί να έχουν μια πλήρη ανατροπή της τωρινής πραγματικότητας.
Ανατροπή, που υποδηλώνεταιστην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου.
Που τη διαισθανόστε μέσα από βιωματικές εμπειρίες. Οι οποίες είναι ισχυρότερες απ' τις οποιεσδήποτε πειραματικές ποδείξεις ή τα λογικά επιχειρήματα.
Γι' αυτό και πάμπολλοι προτίμησαν να πεθάνουν, παρότι αυτό φαινόταν παράλογο, παρά να επιβιώσουν, όπως η κοινή λογική κάποιων άλλων τους συνιστούσε.
Αυτή είναι-πάνω κάτω- η απάντηση, που δίνω στον εαυτό μου και σε όσους έχουν τους ίδιους προβλγματισμούς.
Και εγώ θα έλεγα ότι ποτέ κανείς δεν γνωρίζει τη σκοπιμότητα όσων στη ζωή επιτελούνται. Κανείς δεν ξέρει άλλωστε αν ο θάνατος είναι το τέλος ή η αρχή της ύπαρξης μας... Οπότε κανείς δεν ξέρει αν είναι το υπέρτατο κακό ή καλό που θα μπορούσε να μας συμβεί...
Όσοι πιστεύουν λένε ότι τα παιδάκια που πεθαίνουν νωρίς, ασφαλίζονται γρηγορότερα από τους άλλους, στην αγκαλιά του Θεού...
Εξαρτάται λοιπόν από την οπτική γωνία του καθενός μας η εξήγηση στο ερώτημα του Sabb Pat.
Μαριάννα
Με λίγα λόγια έφτασες στο επίκεντρο του σχετικού προβληματισμού.
Ο Σωκράτης λέει:
"Ποιος ξέρει, αν η ζωή είναι θάνατος κι ο θάνατος ζωή";
@Πατέρα Ηλία
Δεν ήξερα ότι αυτό το είπε ο Σωκράτης.
Χαίρομαι που "άγγιξα" τη σκέψη του
:)))
Δημοσίευση σχολίου