η φρίκη έχει πολλά ονόματα αλλά πάντα η ίδια είναι...

Διεθνής ημέρα υποκρισίας.
Η απόλυτη γελοιότητα και παραλογισμός. 10 Δεκεμβρίου: παγκόσμια ημέρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνής ημέρα ιδιοκτησίας.
Επειδή (λέει) η ιδιοκτησία αποτελεί απαραβίαστο ανθρώπινο δικαίωμα.
Επειδή το δικαίωμα είναι διεθνές γιατί ο καπιταλισμός είναι τελικά ο μόνος που δεν έχει σύνορα, σ΄ αυτή τη χαρακωμένη από συρματοπλέγματα γη.
Επειδή τόση ήταν η λαχτάρα μας, δίπλα στα αγαθά που προορίζονταν να ομορφύνουν τη ζωή όλων, να βάλουμε ένα «μου».
Επειδή τη στέγη, την ασφάλεια και την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών, δεν τη θεωρήσαμε εν τέλει ως μέσο και συνθήκη για να ζήσουν και να εξελιχθούν όλα τα πλάσματα του κόσμου τούτου.
Επειδή η κατοχή και η κτήση, υπήρξαν πάντοτε στ’ αλήθεια αυτοσκοπός, για να αποδείξουμε τη σπουδαιότητα μας και να γεμίσουμε το κενό που χάσκει.
Επειδή ό,τι δεν μπορεί να δηλωθεί σε Ε-9 και περιουσιολόγια – η σκέψη, η φαντασία, τα όνειρα, η αγάπη – δεν θεωρείται πλούτος, παραγωγικότητα και δημιουργία.
Επειδή μάθαμε πως η αξία μας μετριέται σε κυβικά μπετόν αρμέ.
Επειδή τα πλάσματα που ψάχνουν ένα κομμάτι γης να γείρουν και να ταϊσουν τα παιδιά τους, δεν είναι άνθρωποι, για να έχουν ανθρώπινα δικαιώματα’ είναι λένε, «οικονομικοί μετανάστες».
Επειδή η κατηγορία άνθρωπος γίνεται όλο και πιο στενή, ασφυκτικά στενή’ στο τέλος δεν θα χωράμε ούτε εμείς και πολύ καλά να πάθουμε.
Επειδή άνθρωπος δεν θεωρείται πια αυτός που έχει μια ψυχή που ανασαίνει, ονειρεύεται, κλαίει και ελπίζει’ αλλά αυτός που έχει ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα.
Επειδή απωλέσαμε την ανθρωπινότητά μας και μείναμε άπραγοι να τρέμουμε μην και δεν πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ και μη μας πάρουν το σπιτάκι και μην μας κουρέψουν τις καταθέσεις και μην μας μειώσουν το μισθό και τη σύνταξη και μη μας στερήσουν την πλάσμα και μην δεν πάμε τις διακοπές μας και μην δεν έχουμε να πάμε το μόσχο το σιτευτό στο δικό μας τραπέζι.



Κι επειδή ανεχθήκαμε να έχουμε ό,τι έχουμε – για όσο το έχουμε – και όλος ο καημός μας ήταν να μην το πάρουνε από εμάς και δεν μας ένοιαζε που άλλοι κλαίγανε και άλλοι πεινούσανε και άλλοι ξεπαγιάζανε και άλλοι βρεχότανε και άλλοι πνιγότανε στον πάτο του Αιγαίου και άλλοι λιποθυμούσανε στα συσσίτια και άλλοι δε βρίσκανε παγκάκι ν’ ακουμπήσουν το κορμί τους και άλλων τα παιδιά πηγαίνανε σχολείο με τρύπια παπούτσια και νερό με ζάχαρη για πρωινό και άλλοι πηδούσαν από ταράτσες από απελπισία και άλλοι δουλεύανε σε φούρνους – κολαστήρια και άλλοι βασανίζονταν επειδή ήταν μελαμψοί και το ψωμί τους έπρεπε να το πληρώσουν με αίμα και άλλες βιάζονταν για 10 γαμημένα ευρώ για να μπορούν να ζήσουν και άλλοι μαχαιρονόταν από φασιστικά καθάρματα και άλλοι περνούσανε τις νύχτες τους στη ΓΑΔΑ γιατί δεν ήξεραν να «κοιτάνε τη δουλειά τους» και άλλοι διασχίζουνε μήνες τώρα τους δρόμους του χαμού μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά και μια σακούλα στην πλάτη για απάγκιο απ’ τη βροχή και επειδή όλου του κόσμου η ντροπή και η απελπισία και η ξεφτίλα και ο ξεπεσμός έχει περάσει μπροστά απ’ τα μάτια μας και όλου του κόσμου οι φωνές και οι κραυγές και τα κλάματα και τα ουρλιαχτά έχουν ξεσπάσει δίπλα απ’ τ’ αυτιά μας κι εμείς με κλειστά μάτια και βουλωμένα αυτιά, και με χέρια άχρηστα αφού κανέναν δεν χάιδεψαν, δεν αγκάλιασαν και δε σήκωσαν όταν έπεφτε, μείναμε χωμένοι στις τρύπες μας, στα λαγούμια μας, στα κλουβιά μας, να τα φυλάμε μην και μας τα πάρουν, και βγαίναμε έξω μόνο για να γίνουμε παραγωγικά και χρήσιμα γρανάζια του συστήματος και για να στηθούμε στις ουρές να πληρώσουμε τους φόρους επειδή ζούμε κι ανασαίνουμε και να κάνουμε τις αναγκαίες αγορές, μην και διαταραχτεί η μαμά αγορά που δεν θα πάνε τα βυζανιάρικα ν’ αρμέξουν και να φορέσουμε και το πιο καλό μας χαμόγελο – μετά τα χάπια, το αλκοόλ και το σκυλόβρισμα με τον άντρα και τη γυναίκα μας – να πάμε να διασκεδάσουμε, γιατί αδερφέ μια ζωή την έχουμε και κάπως πρέπει να τη σκοτώσουμε και δεν είναι πρέπον, καθόλου πρέπον, να μη δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας που η ζωή μας φέρθηκε καλά και μετά πάλι πίσω στον τάφο μας, μέχρι τ’ άλλο πρωί, να τρέμουμε και να σπαρταρούμε απ’ το φόβο μην και κλατάρει η βίδα ή σπάσει η τρίχα που μας κρατάει στα σύγκαλά μας ή τύχει και περάσουμε κατά λάθος τη διαχωριστική γραμμή και μας ξεράσει κι εμάς το σύστημα που μας έτρωγε και το θρέφαμε και γίνουμε κι εμείς σαν κι αυτούς, ξέρεις αυτούς, που έχουν καρδιά και ψυχή και μυαλό σαν εμάς, που μάνα τους γέννησε κι αυτούς, μ’ ανθρώπους δεν τους λες και δικαιώματα δεν έχουν’ γιατί αυτούς τους λέμε αναγκαίες απώλειες’ είναι όσοι απωλέσθηκαν και θ’ απωλεσθούν για να σωθούμε εμείς’ είναι ο θάνατος τους, η ζωή μας.
Κι επειδή ως τέτοιοι μάθαμε να ζούμε, θα έρθει μια μέρα που θα σταματήσει η γιορτή και οι ημέρες υποκρισίας και όλη αυτή η ύβρις και η άτις θα πάρει τέλος – θα πάρει, δε μπορεί.

Κι όποια κι αν είναι η συνέχεια, υπάρχουν κάποιοι που από τώρα ονειρεύονται τη λύτρωση, τη μέρα που το χώμα και το κάθε χώμα θα είναι αυτού που το πατεί και για όσο το πατεί, το νερό αυτού που διψά, το φαϊ αυτού που πεινά, το ρούχο αυτού που κρυώνει, η καρέκλα του κουρασμένου, το κρεβάτι του νυσταγμένου, ο ώμος μας θα είναι για να γείρει ο διπλανός, τα χέρια μας για ν’ αγκαλιάσουν, το μυαλό μας για να φανταστεί και να ονειρευτεί, η καρδιά μας για να αγαπά, το σώμα μας για ν’ αγαπιέται, η χαρά θα είναι ολονών κτήμα και η λύπη ολονών ευθύνη.
Κι έρθει δεν έρθει αυτή η μέρα, αυτοί οι κάποιοι θα ξέρουν πως από τώρα γιορτάζουν και πως έζησαν τη ζωή τους σα γιορτή και όχι μες το φόβο και την υποκρισία. Και βρήκαν κι άλλα 5 – 10 – 100 αδέρφια κι έγινε η ζωή άξια να τη ζήσεις.
Και το γέλιο τους – αυτό το γέλιο και το φως που βγαίνει απ’ τα μάτια τους– θα είναι εκεί για να θυμίζει στους υπόλοιπους τι βαρύ τίμημα πληρώνουν για την «ευημερία» τους και πως θα ήταν να ζεις… σαν να ‘σαι ζωντανός… σαν να ‘σαι Άνθρωπος….
 Pela Marketaki 

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!