Το δόγμα του ΣΟΚ

Γιατί οι απεργίες και οι διαδηλώσεις του χώρου της αντιπολίτευσης είναι εντελώς αναποτελεσματικές; Γιατί είναι κοινός τόπος ότι όσες 24ωρες ή σπανιότερα 48ωρες απεργίες κι αν έχουν γίνει και αντίστοιχες πορείες δεν έχουν αποδώσει στο ελάχιστο. Κανένα νόμο δεν αποτρέψανε από του να ψηφιστεί, όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα νομοσχέδια περάσανε χωρίς μεγάλη δυσκολία. Αντιθέτως απεργίες μεγάλης διάρκειας σε νευραλγικούς τομείς  όπως το Μετρό και τη Ακτοπλοΐα, που πιέσανε δυναμικά την κυβέρνηση,  προκαλέσανε την επιστράτευση των απεργών.

Όπως είναι τα πράγματα μέχρι σήμερα φαίνεται πως η κυβέρνηση μπορεί να περάσει σχετικά εύκολα οποιοδήποτε αντιλαϊκό νομοσχέδιο χωρίς να ανοίξει ούτε μύτη.

Σύμφωνα με το Δόγμα του ΣΟΚ της Ναόμι Κλάιν  τα αλλεπάλληλα σοκ που δέχεται η κοινωνία από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού την έχουν οδηγήσει σχεδόν σε παράλυση.

Εξ άλλου η κυβέρνηση ελέγχει πλήρως τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και στρέφει με επιτυχία τον ένα κλάδο εργαζόμενων ενάντια στον άλλον κατά το «διαίρει και βασίλευε». Ένας άλλος λόγος είναι ότι η συντριπτική ανάλγητη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των βουλευτών (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους όφελος να παραμείνουν δηλαδή βουλευτές παρά για το όφελος της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν στην χώρα πολιτικοί υψηλού φρονήματος με όραμα και αγάπη για το λαό.

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι  ο αγώνας των εργαζομένων εναντίον της λαίλαπας των μνημονίων πρέπει να πάρει άλλη μορφή και διάρκεια. Δηλαδή οι εργαζόμενοι, για να έχουνε αποτελέσματα στις διεκδικήσεις τους, θα πρέπει να οργανώσουν μαζικά  απεργίες διαρκείας και δυναμικές πορείες και εναλλακτικές μορφές αγώνων. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η διάρκεια, η αποφασιστικότητα  και η μαζικότητα των όποιων κινητοποιήσεων.

Βέβαια οι εργαζόμενοι ισχυρίζονται ότι αν απεργούν δεν πληρώνονται και έτσι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Χωρίς να σπάσεις αυγά όμως δεν κάνεις ομελέτα. Εξ άλλου με τις συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να τα βγάλει πέρα.

Η κυβέρνηση εν τω μεταξύ ετοιμάζει νόμο για την απαγόρευση των απεργιών. Θα πρέπει να βρεθεί  τρόπος από το λαϊκό κίνημα να ξεπεραστεί νόμιμα ο σχετικός νόμος αν τελικά ψηφιστεί.

Όσο κι αν το λαϊκό κίνημα έχει δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα από τις κυβερνήσεις των μνημονίων τα πιο δύσκολα βρίσκονται δυστυχώς ακόμη μπροστά. Νέοι αντιλαϊκοί νόμοι έρχονται, νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, απολύσεις, νέα προνόμια για τους κεφαλαιοκράτες.

Ποιος μπορεί να πει αν το βαρέλι αυτό έχει πάτο και που βρίσκεται αυτός; Που θα πάνε τους ανώτατους  μισθούς και τις συντάξεις; Όλα στα 600 Ευρώ; Που θα πάει ο κατώτατος βασικός μισθός. Πόσοι ακόμα θα χάσουν τις δουλειές τους; Πόσοι ακόμα απελπισμένοι θα αυτοκτονήσουν; Πόσοι θα χάσουν τα σπίτια τους και θα βρεθούν στους δρόμους νεοάστεγοι;

Αλλά και τα μηνύματα από την υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι ενθαρρυντικά. Παντού στον νότο εφαρμόζονται  σκληρά μέτρα λιτότητας χωρίς δυστυχώς να υπάρχει σοβαρή αντίσταση. Το μεγάλο πρόβλημα δε παντού είναι ότι στις οργανωμένες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού έχουν προσχωρήσει και οι σοσιαλδημοκράτες και μέρος της αριστεράς (Βλέπε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ στην Ελλάδα).

Η οργανωμένη αντιπολίτευση (κυρίως ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝ-ΕΛ) φαίνεται ανίκανη να σταθεί εμπόδιο στην ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και αξιωματική αντιπολίτευση, με τις τόσες αντιφάσεις του, φαίνεται ότι έπιασε ένα ταβάνι που δύσκολα θα υπερβεί. Δεν φαίνεται να έχει ενιαίο λόγο και σε πολλές δηλώσεις στελεχών του λείπει η συνέπεια και η σοβαρότητα πράγμα που πλήττει την αξιοπιστία του. Το κυριότερο όμως φαίνεται να είναι η θέση του για το μνημόνιο και το ευρώ. Θα παραμείνουμε στο ευρώ; Θα αλλάξουμε το μνημόνιο; Σε ποιες δυνάμεις θα στηριχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να το πετύχει;  Γιατί φαντάζομαι ότι θα καταλαβαίνουμε όλοι  τι πόλεμο έχει να υποστεί από τα ΜΜΕ και το κεφάλαιο αν καταφέρει να κυβερνήσει. Ούτε τρεις μήνες δεν θα παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αν δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις και ένα ισχυρό και αποφασισμένο λαϊκό κίνημα να τον υποστηρίξει.

Λυπάμαι αν φαίνομαι απαισιόδοξος αλλά η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας (και όχι μόνο) δεν εμπνέει αισιοδοξία. Ας ελπίσουμε ότι το φιλομνημονιακό μπλογκ θα υποστεί ρωγμές και από τα μέσα ώστε να αδυνατίσει και να μπορέσει ο λαός να επιβάλλει κάποιες αλλαγές προς το καλύτερο.

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!