Στο διαδικτυακό τόπο “Αγιορείτικο Βήμα”, διαβάσαμε εγκύκλιο του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, η οποία, μεταξύ άλλων, λέει και τα εξής:
«Κατόπιν τούτων, εντελλόμεθα, όπως, χωρίς αναβολήν, όσοι ιερείς διαθέτουν Facebook, MSN, Twitter κλπ, να το καταργήσουν πάραυτα. Εαν όμως επιδείξουν ανυπακοήν και συνεχίσουν να τα χρησιμοποιούν θα αντιμετωπίσουν και θα δεχθούν προσωπικόν επιτίμιον».
Kατά τη γνώμη μου και με όλο τον υικό σεβασμό, επί του προκειμένου ο Σεβασμιότατος σφάλλει. Και σφάλλει τραγικά!
Προσπαθεί να “σταματήσει τον καιρό”-πράγμα ανέφικτο-αντί να τον αξιοποιήσει υπέρ της Ορθοδοξίας.
Όταν και οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να αξιοποιηθούν, για να ακουστεί η φωνή της Ορθοδοξίας.
Υπάρχουν πολυάριθμα προφίλ χρηστών και σελίδες, ιερέων-μοναχών και μη,-με άρωμα Ορθοδοξίας. Και κάνουν έργο!…
Οι πολέμιοι, δεν έχουν αναστολές και χρησιμοποιούν κάθε δυνατή δίοδο για να δηλητηριάζουν την κοινωνία.
Που σημαίνει ότι, σε όλα τα Μέσα, πρέπει να υπάρχει και ο Ορθόδοξος αντίλογος.
Δεν υπάρχουν “καλά” και “κακά” Μέσα. Μόνο, καλή και κακή χρήση τους.
Η τηλεόραση, προβάλλει κάθε είδους σκουπίδια. Ενώ την εξαιρετική, για παράδειγμα, εκπομπή “Το Αρχονταρίκι”, που πρόβαλλε, την κατάργησε.
Τα περίπτερα, πουλάνε άθλιες φυλλάδες, αλλά και εκκλησιαστικά περιοδικά. Και καθένας, επιλέγει.
Τώρα, αν κάποιος είναι ασκητής-αναχωρητής και έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια, αυτό είναι άλλη περίπτωση. Ορθά θα επιλέξει να μην έχει επαφή με το διαδίκτυο και την τηλεόραση.
Επεκτείνοντας το σκεπτικό της εγκυκλίου, η Ορθοδοξία δεν πρέπει να αξιοποιεί ούτε την τηλεόραση ούτε το ραδιόφωνο ούτε τα περιοδικά ή τις εφημερίδες. Ούτε να συμμετέχει σε γενικής θεματολογίας σταθμούς και έντυπα, αλλά ούτε καν να διαθέτει αντίστοιχα δικά της…
Πού βρίσκεται η διαφορά; Μήπως στο ότι στο διαδίκτυο υπάρχει η αμφίδρομη δυνατότητα έκφρασης;
Μα, και σε ραδιοφωνική εκπομπή έχει τη δυνατότητα ένας ακροατής να παρέμβει τηλεφωνικά και να πει τη γνώμη του, όπως και να στείλει επιστολή σε ένα περιοδικό για να σχολιάσει κάποιο άρθρο.
Η Εκκλησία δεν λέει την αλήθεια; Τι έχει να φοβηθεί!
Αν περιμένουμε ν’ ακούσουν οι άνθρωποι τη φωνή της Ορθοδοξίας μόνο από τον άμβωνα, οι ναοί θα συνεχίσουν να ερημώνουν!
Επίσης, οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να συμβάλλουν στην κοινωνικοποίηση των ιερέων που, συχνά, αποδεικνύεται ελλειμματική.
Αποκτά μια επίπλαστη εικόνα των πραγμάτων, από μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων με την οποία έρχεται σε επαφή. Και καθίσταται έτσι ανίκανος να προσφέρει όσα πρέπει στο ποίμνιό του. Ακόμα και μέσω της εξομολόγησης.
Εξάλλου, παιδιά του Θεού είναι και οι μη εκκλησιαζόμενοι. Που
σημαίνει ότι ο ιερέας-ποιμένας, πρέπει να πηγαίνει προς το λαό και όχι
να περιμένει να πάει ο λαός σ’ αυτόν.
Ο πιστός, ζει το μέγιστο της ζωής του εκτός ναού. Αν ο ιερέας δε γνωρίζει την πραγματικότητα αυτής της ζωής, δε μπορεί να τον συνδράμει.
Εξάλλου, ο χωρισμός του κοινωνικού χώρου σε “εντός και εκτός ναού”, ευνοεί την υποκρισία:
Βλέπουμε πιστούς να έχουν άλλο “πρόσωπο” εντός ναού-εκείνο του καλού χριστιανού-και άλλο εκτός! Σαν να ζουν δύο διαφορετικές ζωές…
Αναπόφευκτο, αφού αντιλαμβάνονται εσφαλμένα πως είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι και περνάνε από τον ένα στον άλλο.
Τέλος, η επικοινωνία με το Θεό και τους συνανθρώπους, μπορεί να πραγματοποιηθεί σε κάθε τόπο και χρόνο.
Όταν ο ιερέας κρούει την θύρα του βασανισμένου ανθρώπου-προσωπικά ή διαδικτυακά-βοηθάει τους “ελάχιστους αδελφούς” του Χριστού. Και στη συνάντηση αυτή, ποιμένα και πιστού, παρευρίσκεται κοινωνός τους και ο ίδιος Θεός.
Πειρασμοί για τον ιερέα-όπως και για κάθε άνθρωπο-υπάρχουν παντού:
Στο δρόμο, στα σπίτια που θα επισκεφθεί, μέσα στο Ναό, ακόμα και στο Μυστήριο της εξομολόγησης.
Αυτό, όμως, δεν αντιμετωπίζεται με εγκλεισμό σε θάλαμο ασφαλείας.
Ο ιερέας, πρέπει να βρίσκεται παντού. Και, παντού, να είναι ικανός να κρατάει τη θέση του.
Δε μιλάμε για άσκοπη και εσκεμμένη έκθεση σε πειρασμικό κίνδυνο. Αλλά για παρουσία και προσφορά σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.
Εξάλλου, αν ο ιερέας είναι ελλειμματικός, ως τέτοιος θα
αποδειχθεί και θα εκτεθεί, τόσο στο διαδικτυακό, όσο και στο φυσικό
χώρο. Εντός και εκτός του Ναού…
Γενικότερα μιλώντας θα έλεγα πως, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, ρασοφόροι και μη, καλό θα είναι να εγκαταλείψουμε τις «εκτός τόπου και χρόνου» λογικές. Καθώς και την συχνά εμφανιζόμενη ελιτίστικη νοοτροπία.
Και να ανοιχτούν επιτέλους πραγματικά προς το σύνολο της
κοινωνίας, που χρειάζεται την ανάσα του λόγου του Θεού και το έργο
στήριξης και φιλανθρωπίας.
Ο Χριστός κυρίως στους δρόμους δίδασκε και θαυματουργούσε ελεώντας τον λαό! Και όχι μόνο στο ναό του Σολομώντα. Και, “δρόμοι”, στις μέρες μας, είναι πολλοί: Το διαδίκτυο, το σπίτι του κάθε ανθρώπου, η τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, τα έντυπα.
Όλα τα υπόλοιπα, μου φαντάζουν ακατανόητα. Άλλοτε προϊόντα αδιαφορίας και άλλοτε αδικαιολόγητης ενδοστρέφειας.
Γιατί, βέβαια, είναι εύκολο για τον ιερέα να αντιμετωπίσει τους πιστούς ανθρώπους, συγκεκριμένης άποψης, λογικής και τοποθέτησης. Όπως αυτοί, που φτάνουν ως το Ναό.
Και που είναι θετικά διακείμενοι προς την Ορθοδοξία και τον ιερέα. Όχι βέβαια πάντοτε ειλικρινά φερόμενοι…
Κατηγορική όμως προσταγή της σύγχρονης συγκυρίας είναι, να μπορεί να προσεγγίσει ή ν’ “αντιμετωπίσει” και τους άλλους.
Που τον έχουν εξίσου ανάγκη! Ακόμα και αν οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούν….
Γιάννης Ζαβιτσανάκης
http://papailiasyfantis.wordpress.com
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
2 σχόλια:
Κάποιοι προτιμούν να αναλώνονται στους τύπους και όχι στην ουσία... Υπάρχουν προβλήματα ουσιώδη και ζητήματα ακανθώδη της Εκκλησίας που επηρεάζουν αρνητικά τους πιστούς, καλύτερα να ασχοληθούν με αυτά.
Θα ήθελα να αναφερθώ στην επικεφαλίδα του άρθρου, δεδομένου ότι ο ντόπιος Μητροπολίτης έχει το όνομα του ντόπιου αγίου μας, του Πατροκοσμά.
Ένας απ’ τους βιογράφους του αγίου ο Φάνης Μιχαλόπουλος γράφει πως στο Άγιο Όρος “δεν είχαν σε μεγάλη υπόληψη” τον Πατροκοσμά. Κάποια χειρόγραφη σημείωση, που σώζεται στο Μοναστήρι αναφέρει τα εξής:
“Οι εν τη Μονή (του Φιλοθέου)…εθεώρουν αυτόν ως άνθρωπον…μηδέν εις τη μονήν προσπορισάμενον όφελος”.
Και ο ίδιος, σχετικά με την καθιερωμένη αντίληψη ότι όφειλε να μένει στη μονή της μετανοίας του, κάποτε είπε: ” “Μα θέλετε ειπή: Κι εσύ, γιατί συναναστρέφεσαι εις τον κόσμον; Κι εγώ αδελφοί μου κακά το κάνω. Μα επειδή το γένος έπεσεν εις την αμάθειαν είπα: ‘Ας χάση ο Θεός εμένα ένα πρόβατον κι ας κερδίσει τ’ άλλα. Ίσως η ευσπλαχνία του Θεού και η ευχή η δική σας σώσει κι εμένα”.
Και αλλού λέει:
“Μελετώντας το άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον, Βρήκα μέσα πολλά και διάφορα νοήματα, τα οποία είναι όλα μαργαριτάρια, διαμάντια θησαυρός πλούτος, χαρά, ευφροσύνη, ζωή αιώνιος.
Σιμά εις τα άλλα εύρον και τούτον τον λόγον, όπου λέγει ο Χριστός μας, πως κανείς χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα να φροντίζει δια τον εαυτόν του μόνον πώς θα σωθεί, αλλά να φροντίζει και δια τους αδελφούς του να μη κολασθούν.
Ακούγοντας, αδελφοί μου, τούτον τον γλυκύτατον λόγον, οπού λέγει ο Χριστός μας, μ’ έτρωγεν εκείνος ο λόγος μέσα εις την καρδίαν, ωσάν το σκουλίκι, οπου τρώγει το ξύλον…”.
Αυτοί, που δεν ασχολούνται με το ιντερνέτ και το εξορκίζουν και το αφορίζουν, δεν γνωρίζουν τον αδυσώπητο πόλεμο, που γίνεται εναντίον της πατρίδας μας και της θρησκείας.
Και ποιες περιπέτειες αντιμετωπίζουν όσοι τολμούν να αρθρώνουν λόγο εναντίον του αδυσώπητου και δολιότατου, για παράδειγμα, σιωνισμού και των παραφυάδων του και πολλών και διαφόρων αιρέσεων.
Θα τολμούσα να πω ότι-τηρουμένων των αναλογιών-ζούμε σε μια εποχή παρόμοια μ’ εκείνη του Πατροκοσμά. Μπορεί και χειρότερη. Δεδομένου ότι τα όπλα, που διαθέτει σήμερα ο εχθρός είναι πολύ καταχθονιότερα.
Κι από το άλλο μέρος το ιντερνέτ προσφέρει όλα τα όπλα με τα οποία μπορεί κάποιος-και ο κληρικός- να πολεμήσει τους εχθρούς του.
Τέτοιου, λοιπόν είδους εγκύκλιοι-φίμωτρα, σε ώρες αδυσώπητου πολέμου, δείχνουν άγνοια της πραγματικότητας και είναι τελείως ανεδαφικές.
Γιατί δεν τιμωρούν κάποιους παπάδες, αλλά το χριστεπώνυμο πλήρωμα, το οποίο διατείνονται ότι θέλουν να περιφρουρήσουν. Κι ακόμη πιο πέρα βλάπτουν την πατρίδα και τη θρησκεία μας.
Είναι κρίμα όταν βλέπεις την πατρίδα σου και την πίστη σου να καίγονται, εσύ να είσαι χειροπόδαρα δεμένος. Και μάλιστα, όχι απ’ τους εχθρούς σου, αλλά από εκείνους, οι οποίοι θα έπρεπε να σου προσφέρουν όλες τις δυνατότητες, για να πολεμήσεις.
Αν υπάρχουν κληρικοί, οι οποίοι ασχολούνται με ανόητες φλυαρίες, να επιτιμώνται προσωπικά και να ανακαλούνται στην τάξη.
Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπει τα μεμονωμένα παραδείγματα να χρησιμοποιούνται ως αφορμή, προκειμένου να παίρνονται συλλογικά μέτρα. Που μάλιστα βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση με το πνεύμα του Ευαγγελίου και το έργο του κληρικού.
Πιστεύω ότι το κείμενο του κ. Ζαβιτσανάκη τα λέει αρκετά καλά για όσους θέλουν να καταλάβουν.
Σε αντίθεση με την εγκύκλιο, που αν μη τι άλλο, προδίδει απερισκεψία…
Στα χρόνια του Βυζαντίου οι αυτοκράτορες, τους στρατηγούς, που διακρίνονταν, τους ακρωτηρίαζαν ή τους έβγαζαν τα μάτια.
Και υπήρξαν περιστατικά κατά τα οποία η αυτοκρατορία αντιμετώπισε τον έσχατο κίνδυνο.
Σε σημείο ώστε αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν και τυφλούς στρατηγούς.
Γεγονός ,που είχε σαν αποτέλεσμα να υφίστανται συντριπτικές ήττες.
Το ίδιο κάνουν και μερικοί δεσποτάδες.
Κάποιος συχωρεμένος Δεσπότης είχε στη διάθεσή του πάμπολλους θεολόγους.
Τους έδιωξε. Επειδή τάχα έκανε πιο καλά τη δουλειά του με του αγράμματους
Η πραγματική αιτία; Κατά τη γνώμη μου, ο φθόνος! Όχι μόνο του ίδιου, αλλά και των αυλικών του. Για να μην υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι τους επισκιάζουν.
Γιατί είναι περισσότεροι αυτοί, που πνίγηκαν από το σάλιο των γλειφτών και των κολάκων, παρά απ’ τα νερά των ωκεανών.....
Δημοσίευση σχολίου