«Απελευθέρωση» (Οκτ. ’44)

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΦΥΓΑΝ’ οι Γερμανοί, ήρθαν οι Άγγλοι. Με τα «γνωρίσματά» τους, μαθημένοι να κυβερνούν τον κόσμο, να διχάζουν τους λαούς και να εξοντώνουν τον εχθρό, με ξένο αίμα. Στη μικρή Ελλάδα της μεγάλης Αντίστασης, όπου σκόνταψε ο φασισμός. Τον αποτέλειωσαν οι «Μεγάλοι» του κόσμου, που τα βρήκαν ευκαιριακά μεταξύ τους για τον κοινό τους εχθρό. Καμώθηκαν πως δεν πρόσεξαν πως το «τερατάκι» γεννήθηκε, το τάισαν, το πότισαν Ανατολή και Δύση και κάθε μια για λογαριασμό της κι όταν στήθηκε μπροστά τους απειλητικά, κοιτάχτηκαν σαστισμένες.
ΟΚΤΩΒΡΗΣ ’44 της Απελευθέρωσης και η Ελλάδα γιορτάζει, η Αθήνα παραληρεί. Με την ελληνική σημαία στα χέρια του Γ. Παπανδρέου μετά τον εμπνευσμένο λόγο του στο Σύνταγμα και την «υπόσχεση» στην αριστερά «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν»(!;). Δεν άργησαν τα «Δεκεμβριανά» του Τσώρτσιλ και του…Γ. Παπανδρέου, δεν ένιωσε τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά» ο πονεμένος λαός μας, τη δημοκρατία στον τόπο όπου γεννήθηκε.
ΚΙ αν άκουγες τον Πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, ήταν σαν ν’ άκουγες προφήτη. Τον θρύλο που «έφυγε νωρίς». Με τη θλίψη της Βάρκιζας και πριν νιώσει την τραγική επαλήθευση της προφητείας του για τον Εμφύλιο. «Οι Γερμανοί μας φόρεσαν αλυσίδες σιδερένιες που σκουριάζουν. Θα φύγουν, και θα’ ρθουν άλλοι που θα μας φορέσουν αλυσίδες χρυσές που δεν σκουριάζουν. Και θα μας βάλουν να σφαχτούμε μεταξύ μας, με ένα ξεροκόμματο στο ταγάρι κι ένα τουφέκι στον ώμο». 


ΓΙΝΑΝΕ όπως τα πρόβλεψε, αλλά χωρίς εκείνον. Τον ξέκαναν ΚΚΕ και συμμορίες της Δεξιάς κι ας όψεται ο Ζαχαριάδης που «το’ χε βάρος στην ψυχή του που θυσίασε τον Άρη», γιατί «τον πίεσε το Π.Γ.». Ιωαννίδης και Σια, πάει να πει, που όριζαν το Κόμμα πριν φτάσει ο «Μεσσίας» και, «καλύτερα να σε ξεγράψει ο Θεός παρά το Κόμμα». Δεν άκουσαν τα λόγια του, δεν του ‘δωσαν «μπουκιά ψωμί, γουλιά νερό ως…προδότη» κι ήρθε το τέλος, τραγικό όπως κι η «μίζερη» ζωή του. Με τη ρετσινιά του δηλωσία και χωρίς να’ χουν πάρει μυρουδιά οι «ηγέτες» (μπαρμπέρηδες, τσαγκαράδες και καπνεργάτες) τις παγίδες του Τσώρτσιλ και το μεγάλο παιχνίδι των Άγγλων για τον φυσικό αφανισμό και της ιδεολογίας τους.
Ο Οκτώβρης της «απελευθέρωσης» έγινε Βάρκιζα της ταπείνωσης και Εμφύλιος της αδελφοσφαγής. Ο Άρης (πορτραίτο) παρέμεινε εκτός γραφείων (ΚΚΕ), για να «αποκατασταθεί» μετά 20 έτη.