Οι τέλειοι Ευρωπαίοι

 ".....Έξω η νύχτα εξακολουθούσε να είναι λευκή. Ο Αρκάντι δε νύσταζε ούτε πεινούσε. Ένοιωθε ο τέλειος νέος Σοβιετικός. Φτιαγμένος για μια χώρα χωρίς ανάπαυση και τροφή ....."


"Martin Cruz Smith, The Red Square"


Έτσι περιγράφει τα συναισθήματα του πασίγνωστου Αρκάντι Ρένκο, πρωταγωνιστή του "Γκόρκι Παρκ", ο συγγραφέας . Ο ήρωας, λείποντας καιρό σε εξορία, γυρνάει και βλέπει μια χώρα γνωστή και άγνωστη ταυτόχρονα. Ένα ανοίκειο περιβάλλον αλλά και αφόρητα γνωστό. Μια χώρα που οι εξελίξεις τρέχουν και όχι προς το καλύτερο για όλους. Η διαπλοκή και το οργανωμένο ιδιωτικό έγκλημα πήραν την θέση του κράτους καταστολής ή μήπως απλά μετεξελίχθηκαν;  
Έτσι πιάνω και εγώ τον εαυτό μου να αισθάνεται. Η διαφορά είναι πως εγώ δεν έλειπα αλλά ήμουν εδώ όσο όλα αυτά λάβαιναν χώρα. Δεν είμαι τίποτα άλλο από ένα θύμα αυτού του ιδιότυπου μιθριδατισμού, σε μια κοινωνία που η απώλεια άρχισε να μας γίνεται συνήθεια. Ο εκβιαστικός εξαναγκασμός και η σταδιακή εξαθλίωση, μια αφόρητη κοινοτοπία. Πόσο απέχουμε στο μυαλό μας άραγε από το στάδιο της γερμανικής κατοχής του '40, όπου το να βλέπεις νεκρούς από την πείνα στο δρόμο ήταν κάτι συνηθισμένο ;
Πιάνω τον εαυτό μου να αναλογίζεται σε αντιδιαστολή, τον επιθεωρητή Ρένκο και την μετεξέλιξή του...
Λες να είναι αυτό το ζητούμενο και το άνωθεν επιδιωκόμενο ; 
Να γίνουμε οι τέλειοι νέοι υπο-Ευρωπαίοι.
Φτιαγμένοι για μια υπο-Ευρώπη χωρίς τροφή και ανάπαυση ;