ΓΙΑΤΙ «ο κόσμος δεν χαίρεται και δεν χαμογελά», κύριε βουλευτά

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΙΑΤΙ «ο κόσμος δεν χαίρεται και δεν χαμογελά», κύριε βουλευτά; Λες να το’ ξερε πως για δεκαετίες οργάνωναν το «μαγαζί» τους; Και, βέβαια, δεν το’ ξερε πως νύχτα συνεδρίαζαν και με υπερωρίες για να εγκρίνουν τα…τζακούζια και τα λοιπά της μεταβουλευτικής τους καλοπέρασης.

ΕΙΝΑΙ πονηρός ο ρωμιός, αλλά ο βουλευτής του βγήκε πονηρότερος. Έμπασε τους συγγενείς του στο γραφείο, υπέγραψε για να τον φυλάνε χωροφύλακες και για την ασυλία του, νοιάστηκε για τις φανταστικές ατέλειες και για τις πολλαπλές συντάξεις του, αγάλλιασε με τη ματιά στο γυμναστήριο, ωστόσο, δεν ηρεμούσε όσο δεν ήταν σίγουρος και «ανιών» ο μισθός του (αποζημίωση τον θέλει). Να υπόκειται σε σκαμπανεβάσματα κι αυτός να λιώνει στην αγωνία; Μια-δυο, λοιπόν, και συνδέει την αμοιβή του με τον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου και…καθαρίζει. Κοιμάται πια ήσυχος για τα «τρέχοντα» και τα λοιπά είναι πάγια και στο διηνεκές..

ΤΩΡΑ τρέχουμε κι αυτοί σκέφτονται την…Ελλάδα. Δες τους, συνολικά, ως δείγμα πλεονέκτη και κάποιους ως δείγμα απίστευτης πονηρίας, με στοιχεία εξαπάτησης. Φυσάνε- ξεφυσάνε, «απειλούν», τα «παρατούν» το βράδυ και το πρωί το μετανιώνουν ζυγιάζοντας το (άγριο) βλέμμα του ψηφοφόρου και ξανά στη φωλιά για «δόξα, χρήμα και προνόμια».

Θέλεις κι άλλο δείγμα, ειδικότερο και πειστικότερο; Έγινε «διάσημος» ο κ. Ρ

ομπόπουλος κι ίσως τον βόλευε για την (αυτο)προβολή του ως επιχειρηματία. Είπε-ξείπε, τώρα ξαναείπε «παραιτούμαι» και…αναπνεύσαμε. Να κι ένας τολμηρός και αξιοπρεπής, που κλωτσάει τον μισθό και αρκείται στα μεταβουλευτικά του προνόμια. Διασώζει την τιμή του, τιμά το κόμμα και διαφοροποιείται απ’ τους συνήθεις «επαγγελματίες» του κοινοβουλίου μας. Και, πριν «αλέκτωρ φωνήσει» μαθαίνουμε ότι…ανεξαρτητοποιείται. Κρατάει τον μισθό του πάει να πει και δεν υπάρχει αντικαταστάτης του «να φάει κι αυτός ψωμί».

ΤΟΥΣ «δικάζουμε» γιατί μας καταδίκασαν. Λειτούργησαν κάτω απ’ τη μύτη μας κι ο κόσμος δεν το συγχωρεί. Τους βλέπει κολλημένους σαν στρείδια στην καρέκλα, βλέπει την αγωνία τους (μη γίνουν εκλογές) μετρώντας τον σφυγμό τους. Και ποια είναι η δέουσα τιμωρία; Να στείλει ΟΛΟΥΣ (και όλες) τους σημερινούς στα σπίτια τους, ανανεώνοντας την…γκαρνταρόμπα του. Το σύστημα, βέβαια, δεν θα αλλάξει, αλλά ο φόβος ίσως τους…σιάξει.