Ξανά στα «πρότυπα» (σχολεία)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΗΡΘΑΝ με το σύνθημα της Αλλαγής. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου όφειλε να φέρει τη δημοκρατία που υποσχέθηκε και την έφερε (με τους αγώνες του λαού), για να εξελιχθεί σε ασυδοσία απείθαρχων νεοελλήνων. Την ελευθερία που τη χόρτασαν διψασμένες συνειδήσεις και την καταχράστηκαν ανώριμα μυαλά. Τι άλλο; Την παιδεία (και) σε ανεπίδεκτους μάθησης. Άνθρωποι, λοιπόν, «παρθένοι» και αμάθητοι σε καρέκλες της εξουσίας προσπάθησαν και απέδωσαν, άλλοι απέτυχαν. Κάποιοι «έπαιξαν» με την παιδεία στο πνεύμα του «ήλθον καταλύσαι» , χωρίς να’ χουν μελετήσει το πρόβλημα. Κι όταν ολοκλήρωσαν, δεν αναγνώρισαν το στρεβλό μοντέλο της εκπαίδευσης που φιλοτέχνησαν. 

ΚΙ έγινε ο λαός αποδέκτης κάθε εύπεπτου νεωτερισμού, με το αίσθημα πως «ρεφάρει» απ’ την καταπίεση δεκαετιών μιας δεξιάς με χίλια πρόσωπα κι άλλα τόσα κόλπα. Με τη φόρα τους οι φορείς της αλλαγής, με την πρεμούρα και τη σπουδή του αρχάριου, αλλά με κάποιο περίεργο αίσθημα υπεροχής και με την πεποίθηση του απόλυτου καινοτόμου, ισοπέδωσαν ό,τι έπρεπε να κρατηθεί, με τις εξάρσεις και τις εσοχές, με την ιστορία, την ταυτότητα και την εθνική του σφραγίδα. Την κιβωτό με τις παραδόσεις και την κλασική μας παιδεία. Συνέβη το αντίθετο. Με την ελληνική γλώσσα πρώτο (και μεγάλο) θύμα στο όνομα της απλούστευσης χωρίς όρια και την πειθαρχία (βάση και προϋπόθεση για ομαδική ζωή) θυσιασμένη στο βωμό του λαϊκισμού (και στο βάθος… ψήφος).

ΑΠΟ ‘δω και πέρα, η προσέγγισή μας είναι απολιτίκ γιατί τέτοια πρέπει είναι η εκπαίδευση, αλλά και γιατί κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι (τότε και ως τώρα) λειτούργησαν συναινετικά, ενιαία και ομοθυμαδόν. Χωρίς αντιστάσεις σε ξένες επιρροές με λανθάνοντα ανθελληνισμό και με φανερή διάθεση αφελληνισμού. Για να φτάσει η εκπαίδευσή μας στο τελευταίο σκαλί και οι… ψευδαισθήσεις μας στο πρώτο. Πως (δήθεν) μόρφωση σημαίνει αγορασμένη φροντιστηριακή «γνώση» κωδικοποιημένη για τις «Πανελλαδικές», παράνομο ιδιαίτερο διορισμένων μαθητεμπόρων, ηλεκτρονική πληροφόρηση αντί γνώσης και αποστηθισμένες σελίδες σε μιαν άχαρη, ανιαρή και παιδαριώδη σχολική διαδικασία. Σε αίθουσες με ξενόγλωσσες φράσεις σε τοίχους άδειους από αρχαιοελληνική σοφία. Με τη μαθητική ατιμωρησία αποτυπωμένη (με σπρέι) στην είσοδο του κτηρίου με τους αυλόγυρους της τσιρίδας, της βωμολοχίας και των κοριτσίστικων ακκισμών και της μαγκιάς των αγοριών. Με τον αριστούχο να… ντρέπεται για το άριστα, να μην τολμάει να εξωτερικεύσει τη γνώση του και να μην εκλέγεται… πρόεδρος. (Θα εκλεγεί ο θρασύς που θα πάρει απάνω του την υπόθεση «πενταήμερη». Κατά τα ήθη και την πρακτική της μείζονος αναμέτρησης των πολιτικών μας, στα πλαίσια του εκλέγειν κ.λπ.).

ΠΙΑΣΑΜΕ τη Μ. Εκπαίδευση και ξαναπάμε στο θέμα. Βρήκαν, λοιπόν, τα «πειραματικά» και τα «πρότυπα». Σχολεία με ιστορία, παράδοση και με σπουδαστές επιπέδου. Τα κατήργησαν και καμάρωναν. «Γκρεμίσαμε τα τείχη, τέλος η ελίτ, φραγμός στην αριστοκρατία της γνώσης και ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση». Δεν είχαν άδικο. Ωστόσο, αν δεν μπορείς να φτιάξεις κι άλλα πρότυπα σχολεία, μην καταργείς τα υπάρχοντα. Άνοιξε τις (κλειστές) πόρτες και για παιδιά του λαού «με τη σφραγίδα της δωρεάς», ρύθμισε τη λειτουργία τους και πρόβαλέ τα ως πρότυπα, κρατώντας το επίπεδο και τον πήχη σου ψηλά, όσο γίνεται. Προφύλαξέ τα σαν μικροσκοπικές κιβωτούς γνώσης.

ΕΠΡΑΞΑΝ το ακριβώς αντίθετο και, σήμερα, αναγνωρίζουν το λάθος. Τα επανιδρύουν «μετά 30 έτη» και είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό. Μας έλειψαν τα πρότυπα (γενικά) και βουλιάξαμε στη μετριότητα, με τον πήχη καταγής. Μας παρέσυρε η παλίρροια και χάσαμε το φάρο. Καιρός για παιδεία κλασική με εκπαίδευση ελληνική, σε καιρούς παγκοσμιότητας και «θέλει δουλειά πολλή». Για το κτίσιμο, μετά την αποικοδόμηση. Με «αντιστάσεις» και με επιλογή του αρίστου, γιατί με τις μετριότητες δεν πήγαν μπροστά οι κοινωνίες.