Μνήμη (Τεμπονέρα) και λήθη (Καλαμπόκα)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟ και διαρκές το νταηλίκι στην παράταξη των Γκοτζαμάνηδων. Κι αν τους έλειψε ο αντικομουνισμός ως «ιδεολογία» γιατί τους τέλειωσε ο κομμουνισμός, υπήρχαν κι άλλοι λόγοι και «ερείσματα» για να κατασκευάζουν αντιπάλους και πρακτικές για να τους εξουδετερώνουν. Με (κάθε) τρόπο που ταιριάζει στην ιστορία, τις «παραδόσεις» και στο… ταπεραμέντο τους.

ΤΟΥΣ έλειπε το σκηνικό και το’ φτιαξαν. Οι τραμπούκοι και τους στρατολόγησαν. Ο δολοφόνος και τον βρήκαν. Δεν είχαμε εμφύλιο με δυο στρατούς, ούτε βραδιά Πολυτεχνείου. Είχαμε μια συνήθη κατάληψη σχολείου, από εκείνες που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου «υιοθέτησε», ρίχνοντας μια γερή πετριά στη μόρφωση και στην πειθαρχία των ελληνόπουλων-ξεκίνημα για το σημερινό μας χάλι στην παιδεία. Με το στοιχείο της πειθαρχίας μακρινή ανάμνηση στην εκπαιδευτική διαδικασία.

ΜΕΣΑ οι πολιορκημένοι κι έξω οι πορθητές. Μέσα ο Νίκος Τεμπονέρας κι απ’ έξω οι τραμπούκοι. Καταληψίες-τροφή για Μαραγκούς με τα καδρόνια και τις αλυσίδες και ο Καλαμπόκας να μην αντέχει στον… πειρασμό. Αρπάζει τη σιδερένια σχάρα και καταφέρει χτύπημα θανατερό στον καθηγητή. Ακούστηκε πως η «τεχνική» Καλαμπόκα πρόβλεπε εκτίναξη μιας χούφτας άμμου στο πρόσωπο του θύματος, για να το βρει σκυμμένο η σχάρα στο κεφάλι.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ είναι γνωστή και ενδιαφέρουσα. Ο τότε (γνωστός) Νομάρχης και ηθικός αυτουργός των επεισοδίων που ξεσήκωνε τους «πολιορκητές» συνέχισε την «καριέρα» του στην πολιτική. Ο υπουργός παιδείας της Ν.Δ. Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε (1991) για να τρυπώσει στο «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ του Σημίτη (1998) και να (υφ)υπουργοποιηθεί(!). Οι Μαραγκοί της αλυσίδας και των καδρονιών συνέχισαν στη ρότα των «Ρέιντζερς» και το ερώτημα είναι για τον ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα, σε ρόλο μεταγενέστερου Εμμανουηλίδη χωρίς τρίκυκλο.

ΤΑ «ισόβια» της (κατα)δίκης του (Βόλος ’92) έγιναν 16 χρόνια, για να αποφυλακιστεί σε ελάχιστα χρόνια. Σήμερα υπηρετεί στο… Κράτος. Εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος!

ΤΑ δικαστήρια έκαναν τη δουλειά τους. Οι μάρτυρες βρέθηκαν. Οι ψευδομάρτυρες εφευρέθηκαν. Η εκπαίδευση στερήθηκε έναν άξιο λειτουργό της. Η Πάτρα «θυμάται» και θλίβεται. Η λήθη σκέπασε τους Μαραγκούς και Καλαμπόκες, οι «εθνικόφρονες» αναπολούν και η Ελλάδα… ποτέ δεν πεθαίνει.