Με διαδικασία «κατεπείγοντος»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΟΥΜΕ και τη μαρτυρία του Προέδρου. Την αγανάκτησή του, προσαρμοσμένη στους κανόνες του αξιώματος και την παραίνεσή του για τιμωρία παρανόμως πλουτησάντων. Δίπλα σ’ εκείνην του Στρος Καν και στο πνεύμα του ΔΝΤ που (μας) παροτρύνει «φυλακίστε ενόχους πολιτικούς». Και ποιοι να’ ναι οι ένοχοι; Δεν έχουμε κατάλογο-έχουμε αισθητήριο. Δεν είχαν τσίπα-είχαν παράνομο πλούτο, που τον αυγάτισαν στη θαλπωρή της κρατικής (και κοινωνικής) αδιαφορίας και τον εξήγαγαν με άνεση. Απ’ τον φακελάκια μεγαλογιατρό που έκανε χρήμα τον ανθρώπινο πόνο δηλώνοντας πενταροδεκάρες στη εφορία, μέχρι τον μιζαδόρο της εξουσίας που τα ασφάλισε με κωδικούς στις ελβετικές τράπεζες.

ΗΤΑΝ σαφής ο Πρόεδρος-δεν είναι σαφείς οι φορείς της εξουσίας (γενικά) και οι σημερινοί, που καλούνται να βγάλουν το φίδι κ.λπ. Και, βέβαια, μας θυμίζουν τον κ. Παυλίδη με τον παλλόμενο δείκτη του χεριού του αρνητικά απέναντι σε… ομοϊδεάτες, που τον ήθελαν σε ρόλο Ιφιγένειας. Για τα κρίματα και τις μίζες τους. Για συμβολικό συγχωροχάρτι σύμπαντος του πολιτικού κόσμου, που δεν θέλει αποκαλύψεις, δεν γουστάρει «κρεμάλες».

ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ την αγωνία (κάποιων τέως και νυν) πολιτικών, τις αντιστάσεις και την άμυνά τους, μην έρθει η σειρά τους. Την πολιτική δεν κατανοούμε που τη μοστράρουν αμαρτωλή απέναντί μας και δεν την κουνάνε ρούπι για τον εξαγνισμό της. Κι αν οι σημερινοί το παίζουν τολμηροί και ανάλγητοι σε αδύναμους, αποφασιστικοί στο όνομα της «σωτηρίας», δείχνουν χειροπιαστή αδυναμία στους έχοντες, κατέχοντες, κλέψαντες και κατέχοντες. Με τη σέσουλα στον κοσμάκη, με το σταγονόμετρο στους καραμπινάτους κλέφτες και κλεφταράδες. Με έργα και «έργα» στους πρώτους, με λόγια στους δεύτερους. Με ρόπαλο στους αδύναμους, με τη βεντάγια στους χαϊδεμένους. Κι αν «τώρα που γυρίζει», με τα νεύρα του κοσμάκη τεντωμένα και με την οργή του στα

ύψη, δεν δώσει πειστικό δείγμα των προθέσεων και της στάσης της απέναντι σε (μεγαλο)κλέφτες, αύριο θα’ ναι αργά.

ΑΥΤΑ για την Κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα, για τον πολιτικό μας κόσμο κι ό,τι περίσσεψε, για ‘μας τους ίδιους. Τον λαό «τον μικρό τον μέγα» που κατάντησε, εν πολλοίς, μικρός. Με τους Χατζηαβάτηδες έξω απ’ το Σαράι, ικέτες και (πολλούς) προσκυνημένους για το ξεροκόμματο και για την εύνοια του Πασά. Μη γελιόμαστε για το μόρφωμα που το’ παμε Κράτος ελληνικό, σύγχρονο και ευρωπαϊκό. Κι επειδή με λόγια και παραινέσεις δεν γίνεται δουλειά, να ξεκινήσουμε σκληρά, λιτά και αποτελεσματικά. Στο κελί, με χειροπέδες (και όχι για τα μάτια) κλέφτες μιζαδόρους και κλεφταράδες. «Εδώ και τώρα», με τη διαδικασία του… κατεπείγοντος. «Καιροί γαρ ου μενετοί».