Περί απογραφής

Μας τελείωσε και η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων.
Ο τελικός τους αριθμός είναι 768,009 υπάλληλοι.
Από την μελέτη της σύνθεσής τους προκύπτει ότι :

Ηλικιακή διαβάθμιση
Μικρότεροι των 20 ετών είναι 4.174 δημόσιοι υπάλληλοι, από 20 ως 30 χρόνων είναι 86.246, από 30 ως 40 φτάνουν τους 205.277, από 40 ως 50 καταμετρήθηκαν 258.280 εργαζόμενοι, από 50 ως 60 καταχώρησαν το ΑΦΜ τους 168.958 ενώ άνω των 60 ετών εγγράφηκαν στο σύστημα του υπουργείου Εσωτερικών 43.743.
Είδος εργασιακής σχέσης
Ως μόνιμοι υπάλληλοι του δημοσίου, δικαστικοί λειτουργοί και δημόσιοι λειτουργοί εγγράφηκαν 625.738 άνθρωποι, δηλαδή ποσοστό 82% του συνολικού αριθμού.

Επίσης, 53.833 εργαζόμενοι (7%) καταχώρησαν το ΑΦΜ τους ως υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου ενώ ως υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου δηλώθηκαν 44.811 (6%).

Ακόμη, ως συμβασιούχοι έργου εγγράφηκαν 14.345 (2%), αιρετοί δήλωσαν 12.609 (2%), επι θητεία 7.495 (1%) ενώ οι ωρομίσθιοι και ημερομίσθιοι έφτασαν τους 4.614 (1%).

Ως μετακλητοί καταχωρήθηκαν στην απογραφή 1.175, με έμμισθη εντολή 1.003, ως μέλη διοικητικών συμβουλίων 493 ενώ ως πρόεδροι, διευθύνοντες σύμβουλοι, διοικητές και υποδιοικητές οργανισμών 380.

Όπως βλέπετε ένα ποσοστό άνω του 10% δεν είναι μόνιμοι και σε λίγο καιρό δεν θα εργάζονται στο δημόσιο.
Ας μην αναφέρουμε το γεγονός του γηρασμένου δημοσίου , αφού 169 χιλιάδες υπάλληλοι είναι μεταξύ 50 και 60 και περίπου 44 χιλιάδες είναι άνω των 60. Πράγμα που σημαίνει ότι με τις αθρόες συνταξιοδοτήσεις που θα ακολουθήσουν, ενόψει του ασφαλιστικού και τις ελάχιστες προσλήψεις, ο δημόσιος τομέας θα συρρικνωθεί σε επίπεδο επικίνδυνης υπολειτουργικότητας.

Αν μέσα σε όλα αυτά βάλεις το γεγονός ότι μέσα σε αυτούς ανήκει και ο στρατός και η αστυνομία , ο τελικός δημόσιος τομέας που απομένει δεν είναι και ιδιαίτερα μεγάλος .
Αν συνυπολογιστεί και η εκπαίδευση .
Αν συνυπολογιστεί και η υγεία.
Και να φανταστεί κανείς ότι όλοι ανεξαιρέτως, παραδέχονται πως αυτοί οι δυο τομείς χρειάζονται και επιπλέον κόσμο !
Να σκεφτεί κανείς πως στο εξωτερικό αυτοί οι τομείς δεν ανήκουν πάντα στο δημόσιο τομέα και διαφέρουν ανάλογα με τα λογιστικά τερτίπια κάθε χώρας.
Φανταστείτε να υπολόγιζαν οι ΗΠΑ και το στρατό , που έχει τελείως ξεχωριστό προϋπολογισμό.
Επομένως δεν μιλάμε πάντα για συγκρίσιμα μεγέθη, όπως μας ζαλίζουν κάποιοι "εξυπνάκηδες" απλά για να μας μπερδέψουν.




Σε καμιά περίπτωση δεν θα έβγαινε το υπερμεγέθες νούμερο του ενός και του ενάμισι εκατομμυρίου που έλεγαν όλα τα γελοία πολιτικά πρόσωπα , μαζί με το μπιζάρισμα των εξίσου γελοίων εκπροσώπων των ΜΜΕ.
Ακόμα και αν βάλεις τις ΔΕΚΟ , όπως θέλουν να κάνουν πράγμα το οποίο είναι εξόφθαλμα λάθος , αφού δεν είναι δημόσιο πλέον. Ούτε ο ΟΤΕ ούτε η ΔΕΗ ούτε κανένας . Αυτά είναι τρικ για να δικαιολογήσουν τα ασυμμάζευτα και να αποκρύψουν το γεγονός πως όλα αυτά ήταν μια μεθοδευμένη ενέργεια για να χρησιμοποιήσουν το δημόσιο τομέα ως δούρειο ίππο για να επιβάλουν τα συμφωνημένα με το ΔΝΤ και να αποδομήσουν τα κεκτημένα κοινωνικά δικαιώματα για να συνεχιστεί το πάρτι των τραπεζών.
Απλά για να διαλύσεις κάτι πρέπει να το συκοφαντήσεις και να το απαξιώσεις στα μάτια της κοινωνικής μάζας . Μετά είναι όλα απλά. Φυσικά μόλις τελείωσαν με το δημόσιο ήρθε και η σειρά του ιδιωτικού και έδεσε το γλυκό . Βλέπετε αυτό που δεν καταλαβαίνει κανένας είναι ότι αν πιάσει φωτιά στην αυλή του γείτονα και δεν σβηστεί , μετά έρχεται και στην δική σου.

Επίσης λιγότερος δημόσιος τομέας και άθλια αμειβόμενος σημαίνει και λιγότεροι ελεγκτικοί μηχανισμοί και υπάλληλοι αδιάφοροι ή περισσότερο ευάλωτοι σε διαφθορά , άρα ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία των γνωστών αγνώστων λαμογιών του ιδιωτικού τομέα , γιατί για να μην ξεχνιόμαστε ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΕΦΑΓΑΝ και όχι ο Χ δημόσιος υπάλληλος των 1000- 1200 ευρώ και ας μην είναι και πολύ καλός στην δουλειά του και ας τον διόρισε και με κανένα ρουσφετάκι κανένας Μαυρογιαλούρος.

Περίμενα όμως να τελειώσει αυτήν η ιστορία και να σας παραθέσω κάτι που υπέπεσε στην αντίληψή μου, διαβάζοντας το "Πλέγμα του Πλούτου" , (The Cash Nexus), εκδ. Ιωλκός, του Niall Ferguson του γνωστού καθηγητή οικονομικής ιστορίας του Harvard. Λοιπόν στη σελίδα 180 της Ελληνικής έκδοσης , ο συγγραφέας έχει το παρακάτω πολύ ενδιαφέρον διάγραμμα.



































( με το έντονο βελάκι σημειώνω το γράφημα της Ελλάδας.)

Στην Ελλάδα θα δείτε ότι είμαστε πολύ χαμηλά στην αναλογία.
Σχεδόν στις τρεις τελευταίες θέσεις.

Δεν το περιμένατε ε ;

Καλά τι μας έλεγαν πριν από λίγους μήνες ο ΓΑΠ και τα άλλα παραφερνάλια ;
Μήπως μας δούλευαν ψιλό γαζί και αυτός και οι λακέδες τους ;


Τι γράφει λοιπόν και από πάνω ο κύριος Niall Ferguson ;

"........... Εντούτοις δεν ήταν μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα που ο δημόσιος τομέας είχε την τάση να επεκτείνεται.Μέχρι το 1950 κυρίως χάρη στην εθνικοποίηση , η αναλογία δημοσίων υπαλλήλων στην Βρετανία είχε αυξηθεί σε πάνω από 10% του εργατικού δυναμικού. Το παραπάνω σχεδιάγραμμα δείχνει ότι η αύξηση αυτή συνεχίστηκε από τότε σχεδόν σε κάθε ανεπτυγμένη χώρα, ενώ σημείωσε σημαντικά αντίθετη τάση σε μία μόνο. Σε 12 από τις 17 χώρες του ΟΟΣΑ, η απασχόληση στο δημόσιο τομέα ελάχιστα έχει μειωθεί από τότε που άγγιξε το μέγιστο ποσοστό στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Στις Σουηδία, Νορβηγία και Δανία η αναλογία συνολικής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα υπερβαίνει το 30%. Στις Γαλλία, Φιλανδία και Αυστρία το ποσοστό είναι μεγαλύτερο του 20%. Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Γερμανία, όλες είδαν την απασχόληση στο δημόσιο τομέα να ξεπερνά το 15% του εργατικού δυναμικού στη δεκαετία του 1990. Η Ελβετία και η Ελλάδα δεν απέχουν και πολύ από αυτό το ποσοστό. Οι εξαιρέσεις που παρατηρούνται σε αυτό το μοντέλο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες όπου η απασχόληση στον κρατικό τομέα έφτασε στο ζενίθ στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Μόνο στη Βρετανία όμως, παρατηρήθηκε σημαντική μείωση μετά την εποχή του ζενίθ.............................................Μεταξύ των αναπτυγμένων οικονομιών, μόνο η Ιαπωνία και η Ελλάδα έχουν την μικρότερη μισθοδοσία υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα..........................................Το άμεσο δημοσιονομικό πρόβλημα έγκειται στον καθορισμό της αμοιβής των δημοσίων υπαλλήλων, συνυπολογιζόμενης τόσο της απουσίας των στοιχείων που θα επιτρέψουν την καταμέτρηση της παραγωγικότητας συγκρινόμενη με τον ιδιωτικό τομέα, όσο και (συνήθως) της παρουσίας στο δημόσιο τομέα σωματείων και άλλων ομάδων που ανακινούν το θέμα αυξήσεων πριν τον πληθωρισμό. Και μόνο το μέγεθος της έκθεσης των αμοιβών είναι συγκλονιστικό. Το 1992 οι συνολικές αμοιβές του δημοσίου τομέα στη Βρετανία αντιστοιχούσαν απόλυτα με το 1/3 των γενικών κρατικών δαπανών. Στις ΗΠΑ το ποσοστό είναι το 1/5. Οι μικρές συνεπώς αυξήσεις μισθών μπορούν να επιφέρουν σοβαρές δημοσιονομικές συνέπειες......."



Χρειάζεται άραγε να συμπληρώσω κάτι άλλο για αυτούς που μας κυβερνούν , και αυτούς που μας ενημερώνουν και εμάς που βοσκάμε το κουτόχορτο ;

Η ποιότητα του δημοσίου στην Ελλάδα σίγουρα πολύ απέχει από το να χαρακτηριστεί τέλεια, παρόλο που θεωρώ πως δεν είναι γιαυτό υπεύθυνοι αποκλειστικά οι ίδιοι οι υπάλληλοι και είναι γεγονός ότι η μισθοδοσία του δημοσίου τομέα χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή , όπως τονίζει και ο Ferguson.

Πάντως σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, που εσκεμμένα μας εμφάνισαν με την ευλογία των εγχώριων δοσίλογων, ούτε και οι χειρότεροι , ούτε και αυτοί που σπαταλάμε τα περισσότερα για την μισθοδοσία των κρατικών υπαλλήλων.
Σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες το ποσοστό είναι γύρω στο 20%. Γιατί λοιπόν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και στριγγλίζουν οι κυβερνώντες μαθητευόμενοι μάγοι φωνάζοντας για τον Ελληνικό, τάχα υπερδιογκωμένο, δημόσιο τομέα ;

Απλά ο δημόσιος τομέας ήταν ο αρχικός εύκολος στόχος για να αρχίσει η επίθεση.

Μετά ήρθε το ασφαλιστικό .............

Τώρα αρχίζει η μεγάλη πορεία μας μέσα στη νύχτα.