Στου Πολέμου τους Καιρούς..

Όσοι γνωρίζουν λένε ότι: «Ο λαός εκείνος που την Ιστορία του ξεχνά, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει». Και πολλές φορές με πιο δύσκολο τρόπο.. Το ίδιο γίνεται βέβαια και για την προσωπική μας ιστορία, εκείνη του κάθε ατόμου, μια και είναι με πολλούς τρόπους συνυφασμένη με εκείνη της κοινωνίας στην οποία ζει. Και έτσι κάθε λαός μα και κάθε άνθρωπος έχει τις δυνατότητες να διδαχθεί από την ιστορική εμπειρία για να αντιμετωπίσει καταστάσεις που συμβαίνουν στην διάρκεια του χρόνου που καλείτε την μελλοντική ιστορία να συγγράψει..

Όμως αυτό που συμβαίνει στον καιρό μας, είναι μια συντονισμένη προσπάθεια να χαθεί αυτή η δυνατότητα, να ξεχαστούν της Σοφίας οι πηγές, μια και όσο τις ενθυμούμαστε, μπορεί να αντιδράσουμε με τρόπους που τους «αφεντάδες» μας δεν συμφέρει.

Για αυτό και χρειάζεται, ειδικά τώρα, να Εν-Θυμούμεθα.. Όλα όσα εκείνα εδώ μας έχουν φέρει, κι όλους εκείνους, που μας έδωσαν την δυνατότητα να τα Θυμόμαστε, μα και να μιλάμε γι αυτά (όσο ακόμα μας επιτρέπετε). Γιατί μπορεί να έρθει η στιγμή, που θα ζητηθεί και από εμάς να αποφασίσουμε. Το τι θα πράξουμε, καθώς γράφουμε την Ιστορία. Τη δική μας και του τόπου μας..

Πάμε λοιπόν στον περασμένο αιώνα.. Συγκεκριμένα στις.. 22 Ιουλίου 1943. Από τότε μέχρι σήμερα, στις 11 Αυγούστου 2010, πέρασαν 67 χρόνια και εικοσιμία μέρες.. Κι όμως κάποιες καταστάσεις παρόμοιες μοιάζουν..

Ας δούμε όσα στο τώρα μοιάζουν..:


Ιούλιος του ’43. Η χώρα στενάζει κάτω από την τριπλή (!) κατοχή. Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι.. Ο λαός είναι εξαθλιωμένος, η οικονομία βρίσκεται διαλυμένη στην υπηρεσία των κατακτητών για να εξυπηρετήσει τα κατοχικά δάνεια (!), κοινωνικό κράτος δεν υπάρχει, η παιδεία και η υγεία λειτουργούν υποτυπωδώς κι αυτό χάρη στο φιλότιμο και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες κάποιων λειτουργών τους..

Όλη τη χώρα έχει σκεπάσει η καταχνιά. Οι Γερμανοί απαιτούν όλο και περισσότερα για τις ανάγκες τους (!).. Η «τρόικα» των κατακτητών, απομυζεί τη χώρα από κάθε τι που παράγει και σαν αντάλλαγμα δίνει αόριστες υποσχέσεις μελλοντική «επανόρθωσης» (υπογεγραμμένες είναι η αλήθεια από την Κεντρική τράπεζα του Γ’ Ράιχ, τις οποίες και ξεπλήρωσαν σε όλες σχεδόν τις κατεκτημένες χώρες. Εκτός από τη δική μας βέβαια, αλλά είναι που έχουμε «άξιους» πολιτικούς τόσα χρόνια..).

Όμως τον Ιούλιο του ’43, οι Γερμανοί απαιτούν ακόμα περισσότερα. Θέλουν να δώσουν ένα κομμάτι της χώρας στους συμμάχους τους, τους Βούλγαρους. Όλη τη Μακεδονία(!).

Κι εδώ είναι που αρχίζουν εκείνα που είναι διαφορετικά από το σήμερα..
Για τη Συνέχεια πατήστε Εδώ.


Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, κόμματα, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!