Καληνωρίσματα. Σαντορίνη. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ηλιοβασιλέματος στον κόσμο. Ίσως η πιο χαρακτηριστική τοποθεσία ρομαντικών. Δεν ξέρω. Δεν έχω πάει. Όμως έτσι δεν είναι; Το ηλιοβασίλεμα συμβολίζει τον ρομαντισμό, τον έρωτα και πάει λέγοντας. Αν υπήρχαν κριτήρια του αθεράπευτα ρομαντικού, είμαι βέβαιος πως θα τα εκπλήρωνα σχεδόν όλα. Το σημερινό θέμα λοιπόν, να είστε σίγουροι πως παρουσιάζεται από κάποιον που κρίνεται ικανός.
Αλήθεια; Γιατί το ηλιοβασίλεμα αποτελεί το σήμα του ρομαντισμού; Είναι οι όμορφοι φωτισμοί, τα χρώματα που παίζουν με το μπλε του ουρανό και της θάλασσας; Είναι ο τρόπος που το σκοτάδι διαδέχεται το φως; Μήπως το σχήμα του ολοστρόγγυλου ήλιου λίγο πριν κρυφτεί πίσω απ’ το άγνωστο; Σίγουρα όλα αυτά. Όμως σας καλώ τώρα, αυτή τη στιγμή, να μου περιγράψετε τους συμβολισμούς του, γιατί εγώ δε βρίσκω. Αν και λάτρης της νύχτας και του σκοταδιού, απολαμβάνω κάθε στιγμή της ημέρας και του φωτός που απλόχερα προσφέρει ο ήλιος. Κάθε φορά που βλέπω έναν ήλιο να δύει, σκέφτομαι το τέλος της απερχόμενης ημέρας. Σκέφτομαι ένα τέλος.
Μπορεί ένα «τέλος» να είναι δείγμα ρομαντισμού; Τουναντίον. Σαν ερωτευμένος το τελευταίο που θα ήθελα να σκέφτομαι (ή να βλέπω) είναι κάτι όμορφο που τελειώνει και μάλιστα; Σε ένα ρεσιτάλ υποχθόνιας συμπεριφοράς, το κάνει με εντυπωσιακό τρόπο για να μας αρέσει κιόλας! Προσωπικά, μελαγχολώ κάθε φορά που δεν προλαβαίνω να αποφύγω ένα ηλιοβασίλεμα. Ξέρω πως σε λίγη ώρα η νύχτα που τόσο απολαμβάνω θα είναι κυρίαρχος του ουρανού, όμως αυτή η ολιγόωρη μάχη του απογεύματος είναι από τα απειροελάχιστα φαινόμενα που μου δένουν κόμπο στα σωθικά μου.
Αν η ετυμηγορία σας είναι πως δεν είμαι ρομαντικός, τότε δε θέλω να είμαι ρομαντικός. Αν το ηλιοβασίλεμα, ο δωδεκάωρος θάνατος του ήλιου, το σήμα του τέλους της ημέρας με θέτουν εκτός παιχνιδιού, τότε δε θέλω να παίξω. Προτιμώ λίγη μέρα ακόμη για να ελπίζω, προτιμώ να είμαι εκεί όταν η ανατολή θα με γεμίσει με καινούρια ελπίδα.
2 σχόλια:
Πολλές σκέψεις και συνειρμούς μπορεί να εκφράσει κανείς σε ένα τέτοιο θέμα, όπως πολλές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μας την ώρα αυτή του λυκόφωτος που στους περισσότερους ανθρώπους προκαλεί αν όχι τρόμο, σίγουρη θλίψη και ανασφάλεια για τη νύχτα που πλησιάζει και θα μας αγκαλιάσει σαν ένας μικρός θάνατος ο ύπνος...
Και εμένα το ηλιοβασίλεμα μ' αρέσει μεν, αλλά να το απολαμβάνω έξω στη φύση, κοντά στη θάλασσα ή σε ένα χωριό, ποτέ όμως μέσα σε τέσσερεις τοίχους!
Εκεί μέσα η ώρα αυτή γίνεται θηλιά και με πνίγει...
Δεν υπάρχει κάτι ποιο ωραίο από ένα ηλιοβασίλεμα
Ίσως όμως να έχει και μια μελαγχολια,ότι άλλη μια όμορφη μέρα φεύγει..
Δημοσίευση σχολίου