Προστασία σε ακτιβιστές και τον Τύπο
Παρίσι: Προστασία και ανωνυμία σε αντιρρησίες, ακτιβιστές, δημοσιογράφους και μπλόγκερ που κινδυνεύουν από τη λογοκρισία και την καταστολή στις χώρες τους θα παρέχει η οργάνωση Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF).
Σε αυτό το ηλεκτρονικό καταφύγιο, οι ενδιαφερόμενοι θα ενημερώνονται για τρόπους να παρακάμπτουν τη λογοκρισία στο Internet, πώς θα μπορούν να διατηρούν την ανωνυμία και τις επικοινωνίες τους ασφαλείς από τρίτους.
Το καταφύγιο θα παρέχει δωρεάν σύνδεση υψηλής ταχύτητας και email σε όσους το χρησιμοποιούν ενώ θα είναι διαθέσιμο από όλο τον κόσμο μέσω κρυπτογραφημένων συνδέσεων.
Για την ώρα οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να το χρησιμοποιούν από την έδρα των RSF στο Παρίσι Σταδιακά, στο μέλλον, θα λειτουργήσει και ειδική ιστοσελίδα για το σκοπό αυτό.
Είναι μία δέσμευση της οργάνωσης απέναντι σε όσους χρειάζονται τη προστασία, αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι RSF, σε καιρούς όπου «το φιλτράρισμα στο Internet και η παρακολούθηση διαδίδονται όλο και περισσότερο».
Επισημαίνεται ακόμη ο αυξανόμενος αριθμός φυλακίσεων ανθρώπων που εξέφρασαν δικτυακά την άποψή τους σε χώρες όπως η Κίνα, το Ιράν και το Βιετνάμ. Αυτή τη στιγμή υπολογίζονται συνολικά σε 120 όσοι έχουν φυλακιστεί για αυτή τη δραστηριότητά τους.
AΠΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΚΜΗ
2 σχόλια:
<< Το καταφύγιο θα παρέχει δωρεάν σύνδεση υψηλής ταχύτητας και email σε όσους το χρησιμοποιούν ενώ θα είναι διαθέσιμο από όλο τον κόσμο μέσω κρυπτογραφημένων συνδέσεων. >>
Σιγά τα αυγά. Μια κρυπτογραφημένη σύνδεση εξυπηρετεί εναντίον απατεώνων και συναφών, η διαφορά, με την παραπάνω πρωτοβουλία, για τις επίσημες αρχές ποια θα είναι, δεν θα μπορούν να ελέγχουν ή δεν θα μπορούν να "βλέπουν";
Ρε παιδιά, πλάκα μας κάνουν;
Ο νεοέλληνας και η γοητεία του καναπέ.
Ποιοι είμαστε τελικά οι νεοέλληνες; Η Ελληνική κοινωνία, στην πλειοψηφία της, μερικές δεκαετίες τώρα (ο κάθε ένας με τον τρόπο του), έζησε μέσα σε ένα όνειρο καλοπέρασης, σπατάλης, ωχαδελφισμού, ατομικισμού και πολιτιστικής αποχαύνωσης.
Δεν θα αναφερθώ, για αυτονόητους λόγους, στους φτωχούς καταραμένους των άθλιων μισθών και συντάξεων, που αρκετοί συμπολίτες μας έχουν την ατυχία να παίρνουν.
Πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι των Υπουργείων, της Εφορίας, των Πολεοδομιών, των ΔΕΚΟ, των Δήμων, των Νοσοκομείων κλπ δεν ζούνε μόνο από τον μισθό τους, αλλά και από επί πλέον αμοιβές (μίζες, φακελάκια, πλαστές υπερωρίες, αργομισθίες, υπέρογκους μισθούς, συμμετοχές σε επιτροπές μαϊμού και άλλα ανάλογα τυχερά του επαγγέλματος).
Πολλοί από τους δημοσίους υπαλλήλους ποτέ δεν έζησαν πραγματικά από τον τυπικό μισθό τους, αλλά δημιουργήσανε κομποδέματα ασφαλείας από παράπλευρες δραστηριότητες (π.χ. υπάλληλος της πολεοδομίας σε νησί με καταθέσεις 1,5 εκατομμύριο ευρώ).
Στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών πολλοί κέρδισαν παράνομα πολλά χρήματα. (να είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας έχουμε τα περισσότερα σε αναλογία πληθυσμού Τζιπ σε όλη την Ευρώπη;).
Σε τι θίγει αυτούς τους νεόπλουτους με τις μεγάλες καταθέσεις η αφαίρεση από τον μισθό τους ή αργότερα από την σύνταξή τους 400 ή 600 ευρώ;
Θα πρέπει να προσθέσει κανείς και την αγκύλωση του συνδικαλιστικού κινήματος, που από την μία μεριά έχει καταλήξει να είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων των συντεχνιών και από την άλλη να εξυπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες.
Αλλά και οι ίδιοι οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος υπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις όταν π.χ. λαμβάνουν από τα κόμματα εξουσίας τη διαβεβαίωση ότι θα τους κάνουν βουλευτές (και έχουμε αρκετά τέτοια παραδείγματα).
Έπειτα είναι και το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει κάτι. Συμπολίτευση και σύσσωμη η αντιπολίτευση βράζουν στο ζουμί της παρακμής των ιδεολογιών και κατά συνέπεια και των πολιτικών τους.
Δεν θα παραλείψω να προσθέσω και τον ρόλο των ΜΜΕ, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου των εργαζομένων για τον μονόδρομο των μέτρων της κυβέρνησης.
Έτσι έχουμε το περίεργο φαινόμενο να καταδικάζουν όλοι, σε μεγάλα ποσοστά, τα μέτρα και ταυτόχρονα να κινητοποιούνται ελάχιστοι για να αντιδράσουν. Πολλοί πάλι φαίνονται να έχουν δεχθεί τη μοίρα τους και αντιμετωπίζουν την κατάσταση με πεσμένο ηθικό.
Προ ημερών είχα συνομιλία με φίλο που εργάζεται σε Γερμανική Τράπεζα και μου έλεγε ότι σε συζητήσεις στελεχών της τράπεζας εκφράζεται η μεγάλη έκπληξη για τις λίγες και χλιαρές αντιδράσεις των Ελλήνων εργαζομένων. Πιστεύαμε, λένε, πως θα καιγότανε ο τόπος με πολυήμερες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις.
Μήπως οι παραπάνω συλλογισμοί δίνουν μία απάντηση για το παράδοξο αυτό;
Δημοσίευση σχολίου