εικονομάχοι...
Στην κυριολεξία η εικονομαχία απέβλεπε στην κατάργηση των εικόνων. Γιατί, κατά τη γνώμη των εικονομάχων, οι αποδιδόμενες σ’ αυτές τιμές συνιστούσαν ειδωλολατρία. Δεδομένου ότι κανένας δεν είδε το Θεό, για να είναι σε θέση να τον παραστήσει έτσι ή αλλιώς.
Αντίληψη, που ήταν κυρίαρχη στην μωαμεθανική και εβραϊκή θρησκεία. Στις οποίες η απεικόνιση του θείου ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Και των οποίων τα θρησκευτικά ενδιαιτήματα στερούνται, πέραν των διακοσμητικών στοιχείων, πάσης φύσεως απεικονίσεων.
Ο αντίλογος των ορθοδόξων, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική του.
Κι ακόμη πως ο ίδιος ο Θεός, στο πρόσωπο του Χριστού, έγινε άνθρωπος. Και συνεπώς η άρνηση της απεικόνισής του συνεπαγόταν άρνηση παραδοχής της ενανθρώπισής του. Και, κατά συνέπεια, της θέωσης και της σωτηρίας του ανθρώπου.
Στη διαμάχη αυτή επικράτησαν, τελικά, οι ορθόδοξοι. Που σημαίνει ότι, απέναντι στην περί Θεού, ανεικονική αντίληψη των Εβραίων και των Μουσουλμάνων, επικράτησε η εικονοπλαστική παράσταση του θείου. Που ήταν σύμφωνη με την ορθόδοξη πίστη, αλλά και με την ανθρωπομορφική αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Όμως…
Όπως είναι γνωστό και στις μέρες μας φαίνεται πως και πάλι αναβιώνει η εικονομαχία.
Δεδομένου ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποιοι ντόπιοι εικονομάχοι φαίνονται να ενοχλούνται απ’ την παρουσία των εικόνων (στις αίθουσες των σχολείων, των δικαστηρίων, κλπ). Ενόχληση, που, κατά τη γνώμη μου, δεν οφείλεται σε λόγους θρησκευτικούς, αλλά ηθικούς.
Γιατί ο σταυρός και οι εικόνες θυμίζουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση της νομιμότητας και της πολιτικής και της παιδείας είναι η δικαιοσύνη. Αφού, όπως θαυμάσια υπογράμμισε ο Πλάτων, «πάσα επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία και ου σοφία φαίνεται»!
Και, όπως η πραγματικότητα φωνάζει, οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι έχουν αναγάγει σε ύψιστο δόγμα την πανουργία. Γι’ αυτό θέλουν να εξαφανίσουν οτιδήποτε θυμίζει τη δικαιοσύνη. Και δεν διστάζουν, προκειμένου να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη να συνταιριάζουν την πανουργία τους ακόμη και με τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Ωστόσο περνώντας απ’ την κυριολεξία της εικονομαχίας στις μεταφορικές της αντιστοιχίες, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και του χριστιανικού κατεστημένου. Δεδομένου ότι, ενώ δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο, για την υπεράσπιση των εικονικών παραστάσεων του Θεού, δεν δείχνουν τον ανάλογο ζήλο και για την υπεράσπιση των ζωντανών εικόνων του, που είναι οι άνθρωποι…
Οι οποίοι είναι θύματα των πολλαπλών καταχρήσεων της κοσμικής εξουσίας και της λοιπής κοινωνικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Από τα χρόνια ακόμη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Γεγονός, που επισημαίνεται και απ’ τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Οι οποίοι και για το λόγο αυτό υπήρξαν αντικείμενα και θύματα του εναντίον τους διωγμού…
Κι όχι μόνο δεν είναι υπερασπιστές του λαού, αλλά έγιναν, συχνά, και συμμέτοχοι στην εκμετάλλευση και στις καταπιέσεις σε βάρος του. Τόσο δε μεγάλες ήταν οι καταχρήσεις αυτές, ώστε μεγάλες περιοχές της ανατολής, στα χρόνια του Βυζαντίου, δέχτηκαν την κατάκτησή τους απ’ τους αλλόθρησκους Άραβες ως απολύτρωση απ’ τον καταθλιπτικό ζυγό των βυζαντινών. Και πρόθυμα δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να εξισλαμιστούν.
Πραγματικότητα, που βέβαια συνεχίστηκε και στη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με την επιβολή της τουρκισίας (=της αδικίας), όπως συνήθιζε να λέει, για την μετά την απελευθέρωση, ελληνική πραγματικότητα, ο Κοραής. Γεγονός που σημαίνει ότι το θρησκευτικό κατεστημένο ήταν και παραμένει το ανήθικο ηθικό στήριγμα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου σε βάρος του λαού.
Γεγονός, που ισχύει πολύ περισσότερο, για το χώρο των οπαδών του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Που έχουν αναγάγει τη ληστρική αφαίμαξη και καταπίεση των φτωχών λαών, περίπου, σε δόγμα πίστεως. Και υποστηρίζουν αναφανδόν ακόμη και τους άδικους πολέμους. Όπως εναντίον του Ιράκ, του Αφγανιστάν, των Σέρβων, κλπ…
Και η αλλοπρόσαλλη αυτή συμπεριφορά και πραγματικότητα φωνάζει ότι οι, λεγόμενοι, χριστιανοί είμαστε οι χειρότεροι των εικονομάχων. Αφού με την ψήφο μας στηρίζουμε τις ανθρωποφάγες ηγεσίες.
Γεγονός που δείχνει ότι έχουμε πρώτοι απ όλους εμείς ανάγκη εκχριστιανισμού. Μέχρις ότου καταλάβουμε ότι πρωταρχικό μας καθήκον είναι, πριν απ’ τις εικονικές παραστάσεις του Θεού, να αναστηλώσουμε τις ζωντανές του εικόνες:
Τους ποικιλοτρόπως καταπιεζόμενους και καταληστευόμενους «ελάχιστους αδελφούς»του Χριστού…
Παπα-Ηλίας
http://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: papaliasyfantis@gmail.com
Στην κυριολεξία η εικονομαχία απέβλεπε στην κατάργηση των εικόνων. Γιατί, κατά τη γνώμη των εικονομάχων, οι αποδιδόμενες σ’ αυτές τιμές συνιστούσαν ειδωλολατρία. Δεδομένου ότι κανένας δεν είδε το Θεό, για να είναι σε θέση να τον παραστήσει έτσι ή αλλιώς.
Αντίληψη, που ήταν κυρίαρχη στην μωαμεθανική και εβραϊκή θρησκεία. Στις οποίες η απεικόνιση του θείου ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Και των οποίων τα θρησκευτικά ενδιαιτήματα στερούνται, πέραν των διακοσμητικών στοιχείων, πάσης φύσεως απεικονίσεων.
Ο αντίλογος των ορθοδόξων, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική του.
Κι ακόμη πως ο ίδιος ο Θεός, στο πρόσωπο του Χριστού, έγινε άνθρωπος. Και συνεπώς η άρνηση της απεικόνισής του συνεπαγόταν άρνηση παραδοχής της ενανθρώπισής του. Και, κατά συνέπεια, της θέωσης και της σωτηρίας του ανθρώπου.
Στη διαμάχη αυτή επικράτησαν, τελικά, οι ορθόδοξοι. Που σημαίνει ότι, απέναντι στην περί Θεού, ανεικονική αντίληψη των Εβραίων και των Μουσουλμάνων, επικράτησε η εικονοπλαστική παράσταση του θείου. Που ήταν σύμφωνη με την ορθόδοξη πίστη, αλλά και με την ανθρωπομορφική αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Όμως…
Όπως είναι γνωστό και στις μέρες μας φαίνεται πως και πάλι αναβιώνει η εικονομαχία.
Δεδομένου ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποιοι ντόπιοι εικονομάχοι φαίνονται να ενοχλούνται απ’ την παρουσία των εικόνων (στις αίθουσες των σχολείων, των δικαστηρίων, κλπ). Ενόχληση, που, κατά τη γνώμη μου, δεν οφείλεται σε λόγους θρησκευτικούς, αλλά ηθικούς.
Γιατί ο σταυρός και οι εικόνες θυμίζουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση της νομιμότητας και της πολιτικής και της παιδείας είναι η δικαιοσύνη. Αφού, όπως θαυμάσια υπογράμμισε ο Πλάτων, «πάσα επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία και ου σοφία φαίνεται»!
Και, όπως η πραγματικότητα φωνάζει, οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι έχουν αναγάγει σε ύψιστο δόγμα την πανουργία. Γι’ αυτό θέλουν να εξαφανίσουν οτιδήποτε θυμίζει τη δικαιοσύνη. Και δεν διστάζουν, προκειμένου να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη να συνταιριάζουν την πανουργία τους ακόμη και με τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Ωστόσο περνώντας απ’ την κυριολεξία της εικονομαχίας στις μεταφορικές της αντιστοιχίες, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και του χριστιανικού κατεστημένου. Δεδομένου ότι, ενώ δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο, για την υπεράσπιση των εικονικών παραστάσεων του Θεού, δεν δείχνουν τον ανάλογο ζήλο και για την υπεράσπιση των ζωντανών εικόνων του, που είναι οι άνθρωποι…
Οι οποίοι είναι θύματα των πολλαπλών καταχρήσεων της κοσμικής εξουσίας και της λοιπής κοινωνικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Από τα χρόνια ακόμη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Γεγονός, που επισημαίνεται και απ’ τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Οι οποίοι και για το λόγο αυτό υπήρξαν αντικείμενα και θύματα του εναντίον τους διωγμού…
Κι όχι μόνο δεν είναι υπερασπιστές του λαού, αλλά έγιναν, συχνά, και συμμέτοχοι στην εκμετάλλευση και στις καταπιέσεις σε βάρος του. Τόσο δε μεγάλες ήταν οι καταχρήσεις αυτές, ώστε μεγάλες περιοχές της ανατολής, στα χρόνια του Βυζαντίου, δέχτηκαν την κατάκτησή τους απ’ τους αλλόθρησκους Άραβες ως απολύτρωση απ’ τον καταθλιπτικό ζυγό των βυζαντινών. Και πρόθυμα δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να εξισλαμιστούν.
Πραγματικότητα, που βέβαια συνεχίστηκε και στη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με την επιβολή της τουρκισίας (=της αδικίας), όπως συνήθιζε να λέει, για την μετά την απελευθέρωση, ελληνική πραγματικότητα, ο Κοραής. Γεγονός που σημαίνει ότι το θρησκευτικό κατεστημένο ήταν και παραμένει το ανήθικο ηθικό στήριγμα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου σε βάρος του λαού.
Γεγονός, που ισχύει πολύ περισσότερο, για το χώρο των οπαδών του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Που έχουν αναγάγει τη ληστρική αφαίμαξη και καταπίεση των φτωχών λαών, περίπου, σε δόγμα πίστεως. Και υποστηρίζουν αναφανδόν ακόμη και τους άδικους πολέμους. Όπως εναντίον του Ιράκ, του Αφγανιστάν, των Σέρβων, κλπ…
Και η αλλοπρόσαλλη αυτή συμπεριφορά και πραγματικότητα φωνάζει ότι οι, λεγόμενοι, χριστιανοί είμαστε οι χειρότεροι των εικονομάχων. Αφού με την ψήφο μας στηρίζουμε τις ανθρωποφάγες ηγεσίες.
Γεγονός που δείχνει ότι έχουμε πρώτοι απ όλους εμείς ανάγκη εκχριστιανισμού. Μέχρις ότου καταλάβουμε ότι πρωταρχικό μας καθήκον είναι, πριν απ’ τις εικονικές παραστάσεις του Θεού, να αναστηλώσουμε τις ζωντανές του εικόνες:
Τους ποικιλοτρόπως καταπιεζόμενους και καταληστευόμενους «ελάχιστους αδελφούς»του Χριστού…
Παπα-Ηλίας
http://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: papaliasyfantis@gmail.com
5 σχόλια:
Παπα-Ηλία,
Η εικονομαχία στο Βυζάντιο είναι μέρος του μεταρρυθμιστικού προγράμματος που εφάρμοσαν οι Ίσαυροι, ένας λαός που κατοικούσε στη ΝΑ Μικρασία και εντασσόταν στην ανατολίτικη, ανεικονική παράδοση που επισημαίνεις. Στόχος της μεταρρύθμισης των Ισαύρων ήταν ο περιορισμός της εκκλησιαστικής εξουσίας και η ενίσχυση της αυτοκρατορικής -σ' αυτό το σκοπό συνέβαλε και η δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και η κατάργηση του μοναχισμού. Ωραίος ο παραλληλισμός με τη σύγχρονη αποκαθήλωση των εικόνων, που κάνεις. Στην Ευρώπη βέβαια τίθεται υπό το πρίσμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - στην Ελλάδα όμως μπορεί να ενταχθεί και στη συζήτηση για το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. Γιατί η παραμονή των εικόνων στους δημόσιους χώρους τονίζει την γκρίζα και διαπλεκόμενη σχέση κράτους-εκκλησίας, που κάποια στιγμή πρέπει να πάρει ένα τέλος. Ίσως τότε η ιεραρχία της εκκλησίας θα μπορέσει να αφοσιωθεί πλήρως σ' αυτό που ονομάζεις εικόνα του θεού, τον άνθρωπο, και που πρέπει να αποτελέσει το μοναδικό μελημά της. Σ' αυτή την εικονομαχία πρέπει να επικεντρωθεί η εκκλησία κι όχι στην άλλη, την απομάκρυνση των εικόνων από τους δημόσιους χώρους που αποσκοπεί στο να την κάνει να απαγκιστρωθεί επιτέλους από την εξουσία.
Στη διαμάχη αυτή επικράτησαν, τελικά, οι ορθόδοξοι. Που σημαίνει ότι, απέναντι στην περί Θεού, ανεικονική αντίληψη των Εβραίων και των Μουσουλμάνων, επικράτησε η εικονοπλαστική παράσταση του θείου. Που ήταν σύμφωνη με την ορθόδοξη πίστη, αλλά και με την ανθρωπομορφική αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων. Όμως…
@ Φίλε Στοππακιε
Πέρα απ' την εικονομαχία την αλλοτινή και την τωρινή, υπάρχει η ανθρωποφαγία.
Η καταστροφή, δηλαδή, των εικόνων του Θεού, που είναι οι άνθρωποι. Με την πείνα και τους πολέμους. Στην οποία, σ' αυτή τη φάση πρωτοστατούν οι, λεγόμενοι, χριστιανοί. Κυρίως της Δύσης.
Και, κατά τη γνώμη μου, αυτοί είναι, που θέλουν να απαγκιστρωθούν απ' ο, τι έχει σχέση με το χριστιανισμό.
Για να εξαφανίσουν οτιδήποτε μπορεί να τους θυμίσει ότι η πολιτική τους, η παιδεία τους, η νομιμότητά τους κλπ είναι κανιβαλικού επιπέδου.
Καιτο οξύμωρο είναι ότι, μέσα στο όργιο της απανθρωπιάς τους ιασχυρίζονται αποπάνω ότι το κάνουν για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...
@ Άνεμε
Το απόσπασμα, που, σωστά, επισήμανες, δείχνει, μεταξύ πολλών άλλων, την αλληλουχία ανάμεσα στο χριστιανισμό και την αρχαία Ελλάδα.
Παπα-Ηλία,
Δε νομίζω ότι η απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τους δημόσιους χώρους έχει στόχο τον χριστιανισμό γενικά. Η ιστορία έχει καταγράψει την πορεία του χριστιανισμού άλλοτε με χαρούμενα κι άλλοτε με μελανά χρώματα, η επίδραση του στο δυτικό πολιτισμό έχει αξιολογηθεί άλλοτε θετικά άλλοτε αρνητικά. Στη συνείδηση του κόσμου επίσης έχει πάρει τη θέση που πρέπει. Ο χριστιανισμός πια είναι ένα απολίθωμα και δε νομίζω ότι παίζει ρόλο στις σύγχρονες ιδεολογικές συγκρούσεις. Χρησιμοποιείται ενίοτε για αλλότριους σκοπούς, πέρα από τη μεταφυσική, τη θεολογία, τη φιλοσοφία - ο στίβος σ' αυτούς τους τομείς έχει κλείσει για το χριστιανισμό.
Όσο για τη σχέση του με την αρχαία Ελλάδα δεν είναι ευθύγραμμη και σηκώνει πολύ συζήτηση. Πάντως σωστά επισημαίνεις ότι η εικονογραφία στο χριστιανισμό εντάσσεται στην ίδια εικονιστική, ειδωλολατρική, ανθρωπομορφική παράδοση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Βέβαια σε φιλοσοφικό-μεταφυσικό επίπεδο πρέπει να καταγράψουμε την ανεικονική προσέγγιση του θείου από τον Πλάτωνα και τους κατ' αυτόν - πράγμα που τονίζει αυτό που είπα παραπάνω για τη μη ευθύγραμμη σχέση.
Για να ενισχύσω την άποψή μου για την προβληματική σχέση αρχαίας Ελλάδας-χριστιανισμού να προσθέσω κάτι. Σίγουρα θα διάβασες κι εσύ σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, τους αναθεματισμούς κατά της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και θρησκείας, και των Ελλήνων γενικότερα.
Δημοσίευση σχολίου