Υποσημείωση Υπογεννητικότητας

Από Κάκια Παυλίδου - Reflections
-----------------------------------------------------
Κάτι αδειάζει. Δεν είναι οι σχολικές αίθουσες λόγω καλοκαιριού.
Στο τέλος κάθε χρονιάς γίνονται οι εγγραφές για την επόμενη. Πλέον ο αριθμός συνεχώς μειώνεται. Τα τμήματα μικραίνουν. Ο αριθμός τους φθίνει. Τα σχολεία συρρικνώνονται, όχι λόγω συγχωνεύσεων που επιτάσσει οι λιτή οικονομική πολιτική. Τα σχολεία φθίνουν λόγω υπογεννητικότητας. 

Μη με ρωτάς. Δε φοβάμαι μην μείνω χωρίς δουλειά. Η ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο στο επόμενο βήμα του. Από ανάγκη θα επιβιώσω με τον καλύτερό μου τρόπο. Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Το ζήτημα είναι πως, πιο αισθητά από ποτέ, γινόμαστε χώρα γερόντων. 
Οι γυναίκες αφήνουν τα χρόνια να περάσουν μέσα στο κυνήγι της οικονομικής τους ανεξαρτησίας και της όποιας καριέρας / καθιέρωσης στον εργασιακό χώρο. Οι άντρες φοβούνται μεγάλες ευθύνες. Ένα παιδί μοιάζει να αρκεί, εκεί στο πέρας της εργένικης ζωής για να καλύψει την ανάγκη γονεϊκού (κληρονομικού κατά βάση) ενστίκτου. Κληρονομώντας DNA στον / στην διάδοχο γίνεσαι εν μέρει ….αθάνατος. Πολλαπλασιάζεσαι και ψευδαισθητικά θα συνεχίσεις να υπάρχεις και μετά θάνατο! Ένα μοναχοπαίδι μοιάζει να καλύπτει αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη.

Και θα μού πεις. Και γιατί τόση ανησυχία για την ελληνική υπογεννητικότητα..;
7 δις πάνω στον πλανήτη, με τόση φτώχεια, τόση δυστυχία. Η φιλανθρωπία μας ας υιοθετήσει τα παιδιά του πολέμου ή των τριτοκοσμικών χωρών που υποφέρουν. Είναι κι αυτό μία λύση. Μα… πιστεύετε πως μπορεί να υιοθετήσει ένα παιδί αυτός που δεν αποφασίζει να κάνει παιδιά γιατί…. (πάμπολλες οι δικαιολογίες) δεν φτάνουν τα λεφτά, θέλει να ζήσει τη ζωή του, να κάνει καριέρα, γιατί βολεύει στα 30+ να μένει με τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί ένα παιδί θέλει όλη την προσοχή σου, γιατί χάνεις τον προσωπικό σου χρόνο… άσε που οι γυναίκες χάνουν (ΝΑΙ, ΚΑΙ στις μέρες μας από γνωστές αλυσίδες καταστημάτων και εταιρείες) και τη δουλειά τους πριν προλάβουν να μείνουν έγκυες, μα λίγο πριν ή μετά την αναγγελία του γάμου τους!... Αυτοί οι τρομαγμένοι αστοί, λοιπόν, που δύσκολα τεκνοποιούν και παντού εντοπίζουν προβλήματα, ΔΕΝ θα υιοθετήσουν ποτέ ένα παιδί. (Υιοθεσία: Ύψιστη Ανθρώπινη Πράξη που την αποτολμούν οι Γενναίοι Άνθρωποι).

Και έτσι, συζητώντας, αναρτώντας, διαβάζοντας, σχολιάζοντας κι αντιδρώντας….. περνούν τα χρόνια… 

Και εξακολουθεί ο κάθε νέος /νέα να προσπαθεί να εισχωρήσει στη μηχανή του κόσμου, τρέχει να προλάβει επαγγελματικές ευκαιρίες, παλεύει να ζήσει, βρε αδερφέ, όσο καλύτερα μπορεί με τις «υπάρχουσες» συνθήκες. Γαμώ, πέθαναν κι ΟΛΕΣ εκείνες οι Ηρωίδες Γιαγιάδες που σε καιρούς, όντως δύσκολους, δίχως κόμπιασμα, με περισσή αγάπη, έστηναν πολύτεκνες οικογένειες, γιατί ο κόσμος δεν είχε προλάβει να σπείρει την ατομική καταξίωση και οι Άνθρωποι έβρισκαν την Ευτυχία στη Συνύπαρξη πολυμελών οικογενειών… και μέσα στη δομή τους μάθαιναν τα σπουδαιότερα μαθήματα: αγάπη, δουλειά, συνεργασία, αποδοχή, αλληλοβοήθεια, μη περιθωριοποίηση, η δύναμη εν τη ενώσει, εκείνο το ανιδιοτελές «νοιάζομαι» για τον άλλον.

Και σήμερα, εν έτει 2019, συρρικνώνεται η οικογένεια, που όσο κι αν έχει πολεμηθεί εξακολουθεί να είναι το κύτταρο της κοινωνίας.

Αν εκλείψει, αλήθεια, τί θα είναι χωρίς «κύτταρα» αυτός ο κοινωνικός Ιστός..?
Ένα νεκροταφείο άτεκνων ενηλίκων που έρχονται στη ζωή, φοιτούν στο σχολείο, λαχανιάζουν πάνω σε διαδρόμους από εργασιακά ωράρια, κακοπληρώνονται ή καλοπληρώνονται, ζουν εξατομικευμένα και πεθαίνουν, χωρίς να ‘χουν βιώσει τί θα πει η Ευτυχία του «Γεννώ έναν Άνθρωπο από Αγάπη και Επιλογή».

1 το Κρατούμενο: Να φταίει η κρίση;… Το μελετώ. Νιώθω πως η επικράτηση της ατομικότητας έναντι της συλλογικής αντίληψης του κόσμου και του εαυτού, έχει επηρεάσει θεμελιωδώς τις επιλογές του ατόμου, το οποίο για να στηρίξει την στάση Ζωής που υιοθετεί χρησιμοποιεί διάφορες δικαιολογίες.
Και θα μού πεις "Γιατί η τεκνοποίηση πρέπει να είναι στους στόχους Ζωής του ατόμου...?"

Πραγματικά, ο εκπολιτισμένος άνθρωπος της σύγχρονης εποχής των ΤΠΕ περισσότερα κοινά έχει με τις μηχανές, παρά με τα Θηλαστικά και τη Φύση.

Οπότε, αλήθεια, δεν είναι κι απαραίτητο να γίνει γονιός!...

....ή μήπως, σύγχρονε τεχνολογικέ μηχανιστικέ ανθρωπάκο χρωστάς στον Εαυτό σου ένα γενναίο: "Επιστροφή στη Φύση" ...?

2 τα κρατούμενα: Μήπως γίναμε πολλοί και αυτός είναι ένας μηχανισμός αυτό…ρύθμισης?...…. Μπα... Τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τους ξεριζωμούς χρησιμοποιούν έτσι..

Το φαινόμενο, σε περίοδο ειρήνης, να θέτεις ποικίλες ατομικές στοχοθεσίες παρακάμπτοντας την ανάληψη της ευθύνης μιας πολυμελούς οικογένειας, έχει να κάνει με τον φόβο της ευθύνης, με την προστασία του προσωπικού χώρου και με τη μεγέθυνση της ανασφάλειας.

3 τα κρατούμενα: Πάντα υπήρχε εργασιακός μεσαίωνας, ο οποίος για να εκλείψει πρέπει οι νέοι να μάθουν να διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα. Όσα πτυχία κι αν έχουν τα νέα παιδιά, δεν έχουν μάθει να διεκδικούν. Είναι τα αιώνια υπάκουα παιδάκια που ή συνεχίζουν να δουλεύουν κάτω από συνθήκες εκμετάλλευσης ή παραιτούνται με την ελπίδα να αποστείλουν βιογραφικό και να βρουν κατιτίς καλύτερο.

Το να πολεμήσεις τον εργασιακό σου μεσαίωνα απαιτεί τα ίδια Κότσια με το να αποφασίσεις να γίνεις Γονιός.

Επίσης, είναι βαθιά πληγή του Φεμινιστικού κινήματος να εξαργυρώνει τον εργασιακό δυναμισμό της Γυναίκας με την..... ατεκνία της.

4 τα κρατούμενα: Όντως υπήρχε θνησιμότητα σ εκείνα τα χρόνια της γιαγιάς και του παππού.. μα αν αναλογιστούμε τη διαδικασία για να γεννηθεί ένα παιδί, την Αγάπη, τον Έρωτα, την εγκυμοσύνη, την γεννά..... το ενδεχόμενο να ζήσει αυτό το πρώτο μικράκι.... και το δεύτερο και το... πέμπτο...
Αξιολογώντας σφαιρικά την εικόνα, θα έλεγα γεννούσαν παιδιά από Αγάπη και Αισιοδοξία μπρος στα δύσκολα της Ζωής.
Ο υπέροχος Bregovic λέει "Οι τσιγγάνοι χρειάζονται ένα ευτυχισμένο τέλος."
Κάποτε και οι Έλληνες ήταν έτσι. Τώρα πλέον οι Έλληνες εξευρωπαΐστηκαν. Έγιναν "ψυχροί" και "δύσκολοι" στις σχέσεις τους. Δεν αφήνονται. Δεν χαρίζουν Εαυτό. Δεν έχουν υπομονή. Αλλάζουν συντρόφους στα δύσκολα.
Ο σύγχρονος Έλληνας επενδύει σε άλλες αξίες Ζωής, απ ότι οι πρόγονοί του. Επενδύει στην........ παρτη του.
Θλιβερό.
Ίσως να μπορούν ν αλλάξουν όσοι συνειδητοποιήσουν την ρίζα του κακού.

5 τα κρατούμενα: Η ανθρωποφάγα κοινωνία θέλει τα παιδιά μας σκλάβους απόκτησης πτυχίων, κατάκτησης προσωπικών κορυφών.
Κι έτσι διανύουν τις ενήλικες δεκαετίες τους μυώντας εαυτό στην εργένικη νοοτροπία τους χωρίς να αφήνουν χρόνο και χώρο για την ολοκλήρωση που φέρνει στη Ζωή ενός ανθρώπου η δημιουργία οικογένειας.
Θλίβει η ιδέα της... στειρότητας στην οποία υποβάλλονται άντρες και γυναίκες, όντας άλογα κούρσας, για επαγγελματική καταξίωση που καθιερώθηκε ως συνώνυμο της προσωπικής επιτυχίας και... στα 50 αφήνει μια αβάσταχτη πίκρα στο "στόμα", επιβεβαιώνοντας το μάταιο των πραγμάτων..