ΓΡΑΦΟΜΙΛΙΟΜΑΝΙΑ
Όσα περισσότερα γράμματα ξέρει, τόσο λιγότερα γραφεί Η λέει ένας λαός.
Η πολυγραφία και κουτοπονηριά μας λοιπόν, αποδίδεται εις την αγραμματοσύνη μας.
Ακατάσχετος οικτρός γραφομανίας συνέχει τον νεοέλληνα.
Όλοι ανεξαίρετος θεωρούν χρέος τους να πουν η να γράψουν κάτι.
Το Μελανί το χαρτί η το σύγχρονο πληκτρολόγιο του κινητού/υπολογιστή μαζί με την ονομαστική απόλυτο ανορθογραφία μας, έρχονται πρώτα εις την καθημερινή κατανάλωση.
Μας είναι είδος πρώτης ανάγκης να γραφούμε και να λέμε.
Να γράφουμε και να λέμε οτιδήποτε, αρκεί λέμε κάτι.
Είναι νόσημα της φυλής.
Άνθρωποι σοβαρότατοι καθόλας, αμείλικτοι και μάλιστα βλοσυροί εις των κύκλων τους, κρύβουν όλοι στερεοτύπως από ένα μυστικό στο κλειδωμένο συρτάρι τους.
Ίσως μερικά χειρόγραφα, ίσως κάτι άλλο…!
Την μοιραία αδυναμία τους που σε μια στιγμή εκχειλίζοντος αισθήματος προδίδεται, φανερώνει και τους γελοιοποιεί.
Το γράφειν η το λέγειν είναι η αχίλλειος πτέρνα μας.
Είναι το σημείο που την παθαίνουμε.
Με τα λόγια κόβουμε και ράβουμε, άλλα μόλις πιάσουμε την έρημη την μαυρομύτα, τα βρίσκουμε μπαστούνια.
Μεταβαλλόμεθα σε αδιάβαστο μαθητή εν ώρα διαγωνισμού, ως τόσο όμως, επιμένουμε ως διαλαλούντες ότι και στο άδικο έχουμε δίκιο, επειδή είμαστε φυλή ηρωική, με τόση ιστορία, τόσους φιλοσόφους, τόσα έργα, και δεν πτοούν εμάς τα γεγονότα της πραγματικότητας.
Μια νέα αυτοκτόνησε μια μέρα και
προτού τοποθετήσει το περίστροφο στον κρόταφο και τραβήξει την σκανδάλη, έπιασε στο χέρι της το καλάμι με το μελάνι.
ΘΕΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ!!!
Αυτή ήταν η κύρια υπόθεση.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ!
Γέμισε τον κόσμο με γράμματα.
Γράμματα δεξιά και αριστερά.
Γράμματα προς τον εραστή της.
Γράμματα προς τον πατέρα της και την μητέρα της.
Γράμματα προς την αστυνομία, προς τους φίλους της, προς τον τύπο και προς το κοινό.
Μόνο που δεν προσέλαβε και μια ιδιαιτέρα γραμματέα προς διεκπεραίωση της αποχαιρετιστήριου αλληλογραφία της.
Γράμματα και κόντρα γράμματα.
Γράμματα και υστερόγραφα.
Πλημύρισαν οι εφημερίδες τόσο πολύ, που για την περιγραφή της καθεαυτού αυτοκτονία της δεν περίσσευε πλέων χώρος και το γεγονός αναφέρθη στο τέλος με 2 γραμμές.
Μάλιστα είναι φανερό ότι και η ίδια απασχολήθηκε ελάχιστα με το να θέσει τέρμα εις τον βίων της.
Εκείνο που της έφαγε όλο της χρόνο ήταν πως θα έθετε τέρμα στα γράμματα της.
Εκεί ακριβώς είναι που τα μπλέκουν και τα βρίσκουν σκούρα οι νεοέλληνες.
Αρχίζουν και γράφουν η λένε κάτι και δεν έχουν τελειωμό.
Μόνο η αυτοκτονία μπορεί να τους απαλλάξει από το βάσανο.
Είμαι βέβαιος ότι η νεαρή αυτόχειρα αφού έγραψε τα πάντα, είχε τόσο πολύ ξεθυμάνει, που η πραγματοποίηση της αυτοκτονίας της, ήταν πλέον περιττή.
Άλλα είχε ήδη εκτεθεί, που έπειτα έπρεπε να περιβάλει με κάποιο κύρος τα γραψίματα.
Εν τέλη αυτοκτόνησε στα αλήθεια, χωρίς να καταλάβει και αυτή πως.
Εκείνο που θα την έθλιβε εξαιρετικά, θα ήταν η ιδέα ότι δεν θα ζούσε μετά από λίγο να δει την εντύπωση όχι από την πράξη της, άλλα από το ύφος της και το στυλ.
Όταν άγεται κανείς εις την τρομοκρατική απόφαση να παύσει να ζει, υποτίθεται κατά την στοιχειώδη λογική ότι αηδίασε τόσο πολύ με τους άλλους και με τον εαυτό του, που δεν έχει όρεξη να ακούει και να ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο γύρω του.
Τόσο απόλυτα μάλιστα, ώστε δεν δέχεται τον ελάχιστον συμβιβασμό, και εκδηλώνει αυτή την παραφροσύνη με τον κρότο ενός πυροβολισμού.
Η νεαρή κοπέλα όμως, κάθε άλλο παρά αυτό απέδειξε.
Ακατανίκητος γραπτή φλυαρία την κατέλαβε.
Θεώρησε χρέος της να γράψει εις τους πάντας και περί τα πάντας.
Πόσο κέφι και πόσο ζωοτικότης την πλημύριζε;
Κόβω το κεφάλι μου ότι αν είχε τρόπο να επικοινωνήσει με την δημοσιότητα και να τυπώνει τις σκέψεις της, θα ζούσε χίλια χρόνια.
Το παν ήταν πως θα έγραφε.
Και ο νεοέλληνας υφίσταται κάθε θυσία προκειμένου να ικανοποιήσει την αδυναμία του περί του λόγου η του γραψίματος η της κοινοποιήσεις του στα κοινωνικά δίκτυα του σύγχρονου διαδικτύου.
Σε έσχατη ανάγκη, προσφέρει ακόμη και την ζωή του.
Είναι λαός ηρωικός είπαμε. Κατέχει την αρχαία γνώση μιας και είναι απόγονος σοφών και ηρώων, άσχετος αν δεν έχει καμιά συγγενική σχέση η αν γνωρίζει στους ανθρώπους αυτούς τι επιφύλασσε η μοίρα η αν ήταν κατανοητοί στην εποχή τους και από ποιους.
Κραδαίνει το καλάμι με το μελανί, μπουκάρει στα κοινωνικά δίκτυα και προς χάρη τους δεν διστάζει να τινάξει και τα μυαλά του στον αέρα.
Αρκεί με αυτόν τον τρόπο μα εξασφαλίσει μετά βεβαιότατος το ότι θα αναγνωριστούν τα όσα έγραψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου