Διαβάζουμε καμιά φορά τις απίστευτες κορώνες του ανεκδιήγητου Ερντογάν κατά των social media και μειδιούμε. «Θα ξεριζώσουμε το twitter, θα τα ξεριζώσουμε όλα αυτά, δεν με νοιάζει τι λέει η διεθνής κοινότητα, όλοι θα δουν τη δύναμη της Τουρκίας» επανέλαβε την Πέμπτη ο πρωθυπουργός της Τουρκίας. Είμαι σίγουρος πως, όταν τα ακούν αυτά, οι περισσότεροι Έλληνες σκέφτονται πόσο “πίσω» είναι η Τουρκία, πόσο «Ανατολή» παραμένει και πόσα χρόνια θα χρειαστούν πραγματικά για να «εκσυγχρονιστεί». Μόνο που η καταπάτηση των αυτονόητων δικαιωμάτων δεν συμβαίνει μόνο στη πολύπαθη γειτονική χώρα. Συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου επικρατεί ένας άλλος –όχι όμως και τόσο διαφορετικός στα αποτελέσματά του– σκοταδισμός.
Γνωρίζετε ασφαλώς πως δεν έχουμε απλώς διαφωνίες με τα mainstream media, τις μεθόδους τους, τον τρόπο που αλλοιώνουν την αλήθεια και κατευθύνουν τους πολίτες. Ουσιαστικά, είμαστε ορκισμένοι εχθροί τους. Μοιραία δεν συμπαθούμε ιδιαίτερα τις απόψεις αρκετών από τους προβεβλημένους δημοσιογράφους αυτού του συστήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι διανοούμαστε ότι θα μπορούσε κάποιος να επικροτεί την επίθεση που δέχθηκε ο Πάσχος Μανδραβέλης, ενώ πήγαινε με το αυτοκίνητό του για να μιλήσει σε μια εκδήλωση της ΔΑΠ στην Πάτρα – όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει. Ευτυχώς, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πέρα από σπασμένα τζάμια στο αυτοκίνητο και το ψυχολογικό σοκ που πιθανώς υπέστη, ο δημοσιογράφος είναι καλά στην υγεία του.
Όμως, η επικοινωνιακή διαχείριση της επίθεσης που δέχθηκε δεν μπορεί παρά να σε κάνει να ζηλεύεις για την αμεσότητα και την ακρίβεια με την οποία μεταφέρθηκε η είδηση στην περίπτωση του γνωστού δημοσιογράφου. Κάτι η αναγνωρισιμότητά του, κάτι τα social media, κάτι οι ιστοσελίδες και σχεδόν όλη η Ελλάδα έμαθε μέσα σε ελάχιστο χρόνο για την επίθεση στην πρωτεύουσα της Αχαΐας.
Το πραγματικό πρόβλημα στην ελληνική ενημέρωση, όμως, δεν είναι η απρόκλητη επίθεση στον συστημικό δημοσιογράφο της Καθημερινής αλλά οι απρόκλητες επιθέσεις που δέχονται από τα συντεταγμένα όργανα του κράτους άνθρωποι που παλεύουν για τη ζωή τους. Πόσοι, αλήθεια, γνωρίζουν ότι εκπαιδευτικοί τρώνε καθημερινά ξύλο κάτω από το γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη; Πόσοι γνωρίζουν ότι κάθε μέρα υπάρχουν απολυμένες καθαρίστριες που βρίσκονται σώμα με σώμα με άνδρες της αστυνομίας, στις καθημερινές διαμαρτυρίες τους κατά των απολύσεων;
Πόσοι ξέρουν ότι οι σχολικοί φύλακες αντιμετωπίζονται καθημερινά με δακρυγόνα, από το Νοέμβρη; Και πώς να το γνωρίζει ο κόσμος; Τέτοιες ειδήσεις στην Ελλάδα της φτώχειας και των μνημονιακών υποχρεώσεων περιορίζονται κυρίως σε μπλογκ και ανθυπομπλόγκ, σε δύο-τρία site και σε μια-δυο εφημερίδες.
Δεν θα σταματήσουμε να μένουμε άναυδοι με το θράσος τους. Ούτε να το στηλιτεύουμε. Δεν θα χωνέψουμε ποτέ την αναίδειά τους να (αυτο)αποκαλούνται «ενημερωτικά μέσα» και να μην μεταφέρουν τέτοιες ειδήσεις. Ούτε για σχολικούς φύλακες, ούτε για καθαρίστριες, ούτε για αστυνομική βία, αλλά ούτε και για άλλα πολύ σημαντικά πράγματα, όπως η νέα ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών που έρχεται με σκανδαλώδεις όρους. Αλλά πώς να γράψουν, όταν χρωστούν στις τράπεζες την ίδια τους την ύπαρξη…
http://unfollow.com.gr/web-only/11530-pasx/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου