ΕΜΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΜΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Το έγκυρο!!http://www.defencenet.gr/
Προπαγανδίζει την εμετική προσπάθεια της Χρυσής Αυγής και του ΕΛΑΜ να αμαυρώσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αποτελεί παραχάραξη της ιστορίας.
Σε άρθρο του λέει μισές αλήθειες!!παραποιώντας την ιστορία .και παρουσιάζοντας τους νεκρούς ως τυχαίες και παράπλευρες απώλειες!!έξω από το Πολυτεχνείο!Ποντάροντας στην προπαγάνδα Που στηρίζεται στην αμάθεια και ημιμάθεια!!
Αυτοί – λένε - δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου, γιατί δεν ήταν μέσα, ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!
Από μια άποψη… πάλι καλά. Γιατί αυτοί – οι ναζί – είναι ικανοί να ισχυριστούν ακόμα και αυτό: Οτι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν, επειδή ήταν «έξω»!. Ότι επειδή ήταν «έξω» δεν εκτελέστηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Κατά τους ναζί μπορεί, ενδεχομένως, να «σκόνταψαν» και να «χτύπησαν μόνοι τους»

Είναι και η επίσημη, η κυρίαρχη προσέγγιση της εξέγερσης, ως ιστορία και ως μήνυμα, που είναι υποταγμένη σε πολιτικές σκοπιμότητες. Κοινός παρονομαστής είναι η ανομολόγητη επιθυμία να μπει το Πολυτεχνείο στο μουσείο της ιστορίας για να το βλέπουν οι νέες γενιές αλλά να μην το αγγίζουν, να μην το καταλαβαίνουν, να μην το νιώθουν. Να μην ξυπνά το νου, να μη φωτίζει την αλήθεια ότι δεν υπάρχουν ουτοπίες. Και βεβαίως να μην διαταράσσει με τα σκουριασμένα του συνθήματα τις σχέσεις της Κύπρου και της Ελλάδας με τους εταίρους «μας». Μισές αλήθειες και ψέματα διάβρωναν σταδιακά την ιστορικοπολιτική ουσία του Πολυτεχνείου προκειμένου να ξεριζωθεί η ψυχή της εξέγερσης από τη λαϊκή συνείδηση.
Το Πολυτεχνείο δεν  είναι στην Δαμανάκη!!είναι όπου χτυπάει η αδικία σήμερα. ζητώντας ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ



Το ότι από τους χιλιάδες αγωνιστές!!κάποιοι όντως ξεπουλήθηκαν,δεν μπορεί να αμαυρώσει μια ολόκληρη γενιά!!
Πίσω μάλιστα από τη θεωρία των «αγωνιστών που μεγαλώνοντας συμβιβάστηκαν» κρύβεται και η ύπουλη υποβολή στις συνειδήσεις των νέων ότι οι αγώνες, οι εξεγέρσεις και η ρήξη με την εξουσία είναι νεανικά ξεσπάσματα που θεραπεύονται με την ενηλικίωση. Η υπεραπλούστευση είναι χυδαιότατη αλλά ομολογουμένως εξαιρετικά αποτελεσματική. Αυτό όμως που ονομάστηκε «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν είναι κάτι ομοιογενές. Υπάρχουν σίγουρα αυτοί που χωνεύτηκαν μέσα στη σοσιαλδημοκρατία, η οποία άλλωστε είναι ιστορικά προορισμένη να προδίδει τις λαϊκές προσδοκίες. Που εξαργύρωσαν το αγωνιστικό τους cv με αξιώματα και από τα μαρμαρένια αλώνια των αγώνων βρέθηκαν στα σαλόνια της Κομισιόν. Άλλοι πάλι «στο σπιτάκι τους για πάντα». Υπάρχουν όμως και οι ανώνυμοι σεμνοί βιοπαλαιστές που δεν καταδέχτηκαν να εξαργυρωθούν και αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια τη σιωπηλή δημοκρατική συνείδηση του ελληνικού λαού. Αυτοί που ποτέ δεν εγκατέλειψαν τα ιδανικά του Πολυτεχνείου, τους αγώνες για το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία. Ακόμα και όταν όλα αυτά έφυγαν από τη μόδα. Την ιστορία άλλωστε δεν την γράφουν οι γενιές, αλλά οι τάξεις. Με τις ιδέες, τα οράματα, τα κινήματα και τους αγώνες τους.
Το Πολυτεχνείο κλόνισε αλλά δεν έριξε τη Χούντα. Ήταν η προδοσία της Κύπρου από τη Χούντα που ξεχείλισε το ποτήρι της κατακραυγής του ελληνικού λαού, ο οποίος εκείνες τις ώρες έψαχνε όπλα για να πολεμήσει στο πλευρό της Κύπρου που δεχόταν την εισβολή του Αττίλα.
Οι συνταγματάρχες δεν ήταν παρανοϊκοί ή άφρονες, όπως παρουσιάζονται.
 Ούτε ήταν μόνο φασίστες και αρρωστημένοι αντικομμουνιστές. Ήταν άνθρωποι του σκληρού πυρήνα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, ο οποίος βρισκόταν σε ανοικτή γραμμή με τη CIA και τις ΗΠΑ. Η χούντα επιβλήθηκε στο σβέρκο του ελληνικού λαού με εντολή, καθοδήγηση και στήριξη των ΗΠΑ
Οι αντίστοιχοι εορτασμοί θέλουν το Πολυτεχνείο να είναι απλώς μια «φοιτητική διαδήλωση», αποκρύβοντας έτσι την αγωνιστική συμπαράταξη του εργατικού κινήματος με τους εξεγερμένους φοιτητές. Τις μέρες της εξέγερσης, χιλιάδες εργάτες -με πρώτους τους οικοδόμους- και μαθητές ενώθηκαν με τους φοιτητές. Χιλιάδες λαού από τις εργατικές συνοικίες της Αθήνας συνέρρευσαν στο Πολυτεχνείο ενώ δεκάδες μικρότερες διαδηλώσεις ξεσπούσαν συνεχώς σε όλο το κέντρο της πόλης. Οι πρώτες συμπλοκές με την αστυνομία φανέρωσαν την αποφασιστικότητα των -ενωμένων πια- εργατών και φοιτητών.
ΤΕΛΟΣ

Τα στοιχεία  δεν είναι άγνωστα  περιλαμβάνονται στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της. Εκ τω προτέρων σημειώνουμε ότι δεν θα αναφερθούμε και στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή), ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Μένουμε στην έρευνα του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» και καταγράφουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.

Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθη, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.

Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.

Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.

Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.

Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Στα θύματα που περιλαμβάνει πολλά από αυτά δολοφονήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, την πέραν του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια του γενικευμένου πογκρόμ καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.
Πήραμε πηγές απο σχολιαστή στην σελίδα που αναφέραμε

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!