Το “δέον γενέσθαι”

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΑΜΕ «Πολυτεχνείο». Έχουμε καταλήψεις. Απ’ τον ξεσηκωμό κατά παράνομων «τότε», στην παρανομία κατά νόμιμων, σήμερα. Κι αν προστατεύει ο νόμος τη δημόσια περιουσία, οι σύγχρονοι «επαναστάτες» το(ν) αγνοούν. Σε χώρα «κουτόφραγκων», τυχόν καταληψίες τους βγάζουν σηκωτούς. Χωρίς κουβέντες περιττές και κλαψουρίσματα. Εδώ, «ιδρώσαμε» για το άσυλο που δεν ήταν…άσυλο.

ΤΑ σχολεία, λοιπόν, σε χέρια σχολιαρόπαιδων και εν δυνάμει καταληψιών. Ξοπίσω τους κρυμμένοι «αρχιτέκτονες», ψαράδες σε θολά νερά και προσδοκώντες. Τι; Να πέσει το κάστρο και ν’ αρπάξουν τα κλειδιά. Για μιαν απ’ τα ίδια και για επανάληψη των ίδιων αιτίων που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

ΕΙΝΑΙ καιρός για δουλειά, ανοχή και αναμονή. Με τη ματιά μας πάνω σε αναξιοπαθούντες που περιμένουν το ατομικό και κοινωνικό μας ενδιαφέρον. Για κοινή προσπάθεια κι όποιος θέλει ας πάρει το τιμόνι.

ΩΣΤΟΣΟ, εμείς τι κάνουμε σε ώρες κρίσιμες και μέρες κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική; Βγάζουμε απ’ την ψυχή μας ό,τι απόμεινε από διχαστική μανία, τη βουτάμε στη λύσσα των πολιτικών για εξουσία και πορευόμαστε. Στο άγνωστο που θα’ ναι συνέχεια του γνωστού. Με τα προβλήματα να μας βαραίνουν τα πόδια και περνώντας για τροχάδην το σημειωτόν.

ΤΟΥΣ μιλάς για προβλήματα και το δάχτυλο στριφογυρίζει δείχνοντας ενόχους. Για άδεια ταμεία που δεν τα γεμίζουν εισφορές, και σου μιλούν για μελλοντική «αποκατάσταση» και επιστροφή στο παρελθόν. Επιμένεις πως «καιροί ου μενετοί» και επιμένουν σε λογοπαίγνια και εξυπναδούλες.

ΝΑ ξαναπάμε στο πρόβλημα των ημερών, που δεν είναι πρόβλημα. Γιατί; Γιατί δεν απολύονται καθηγητές-μετατάσσονται. Δεν παραμένουν σε πόστα λούφας επιτήδειοι (αποσπασμένοι κλπ) και ξαναμπαίνουν(;) στην τάξη. Και ξεσηκώνονται οι (ξε)βολεμένοι, ξεσηκώνουν και «συμμάχους». Τα παιδιά για τα οποία «σκίζονται» και τα «μορφώνουν». Αρμέγοντας το γονιό με το (παράνομο) ιδιαίτερο κι αντάλλαγμα τον βαθμό για το «άριστα».

ΚΑΙ τι να κάνει ο εκπαιδευτικός που αδικείται από μισθό, μιας και η πατρίδα μας τον θέλει ανέκαθεν φτωχό; Να βγει μπροστάρης για δουλειά! Πέρα από κόμματα. Και, βέβαια, με τη βασική σκέψη πως το (όποιο) εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν φτιάχτηκε γι αυτόν.