της Ελίνας Γαληνού
Η γιορτή της Ανάστασης, ορίζεται χρονικά το Μέγα Σάββατο, μια μέρα πριν το Πάσχα.
Το νόημα της Ανάστασης όμως, δεν είναι μόνο για μια μέρα.
Απλά, το θυμόμαστε εκείνη τη μέρα. Η ζωή όμως, είναι πρόθυμη να μας το διδάξει κάθε μέρα
κάθε στιγμή. Αυτό το μήνυμα, το πρωτοσυνάντησα κάποτε σε μια σχολική έκθεση
ενός μικρού αγοριού, όπου περιέγραφε τη δική του εμπειρία από μια Ανάσταση που προσδοκούσε
με λαχτάρα και που τελικά, δεν έγινε "
Περίμενα εκείνο το Πάσχα με μεγάλη αδημονία.
Θα πηγαίναμε με τους γονείς μου σε κάτι φίλους τους, στη Μονεμβασία και θα γιορτάζαμε την Ανάσταση, μέσα στο κάστρο.
Τι ονειρεμένα που θα ήταν...Από τη Σαρακοστή, είχα αρχίσει να φτιάχνω εικόνες φανταστικές. Η εκκλησιά μέσα στο μεσαιωνικό κάστρο και δίπλα η θάλασσα.
Τα μεσάνυχτα θα ερχόταν η Ανάσταση, θα ακουγόταν το "Χριστός Ανέστη"
και οι πιστοί θα αντάλασσαν φιλιά ανεβοκατεβάζοντας τις λαμπάδες όπως κάθε χρόνο.
Φωτάκια θα γέμιζαν την νυχτερινή ατμόσφαιρα, ενώ οι ψαλμωδίες
θα μπερδεύονταν με τον ήχο των κυμάτων.
Ποιός αλήθεια θα μπορούσε να είναι τόσο τυχερός όσο εγώ,
αυτό το Πάσχα, γι΄αυτό που περίμενα, για εκείνη την μοναδική Ανάσταση που θα ζούσα; "
Εκανα εκείνα τα όνειρα, ξαγρυπνώντας μέρες και περιμένοντας πότε θα έφτανε η μέρα της αναχώρησης. Σάββατο ξημερώματα, ξεκινήσαμε επιτέλους. Ημουν τόσο ευτυχισμένος που απολάμβανα κάθε λεπτό της διαδρομής. Φτάσαμε αργά μεσημέρι στη Μονεμβασιά, και μετά από ένα ελαφρό γεύμα, οι γονείς πήγαν για ξεκούραση. Εγώ έμεινα να παίζω με τα παιδιά της παρέας, κι΄όύτε καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα. Φτάνοντας το σούρουπο, είχαμε πιά τόσο βαλαντώσει από το παιχνίδι που οι γονείς αποφάσισαν να μας βάλουν να κοιμηθούμε λίγο, ώστε να ξυπνήσουμε φρέσκοι για την Ανάσταση..."
"Ο ύπνος με πήρε αμέσως, αλλά στο ξύπνημα, ξαφνιάστηκα πολύ. Αντί για φεγγάρι, αντίκρυσα από το παράθυρό μου τον ήλιο. Νόμιζα πως ονειρευόμουν ή πως έχω παραισθήσεις. Πετάχτηκα απότομα από το κρεβάτι και έτρεξα στη μητέρα μου να τη ρωτήσω τι είχε συμβεί. Είχε πράγματι ξημερώσει για καλά και μάλιστα ήταν προχωρημένο πρωί! "Και η Ανάσταση;" ρώτησα με αγωνία. "Η Ανάσταση έγινε χτές το βράδι, ενώ εσύ κοιμόσουν. Δεν ξυπνούσες με τίποτα, όσο και να προσπαθήσαμε να σε σηκώσουμε. Τι να γίνει, πήγαμε χωρίς εσένα..." άκουσα τη μητέρα μου να λέει...
Η πίκρα μου ήταν μεγάλη. Είχα χάσει την Ανάσταση των ονείρων μου, που τόσο λαχταρούσα.
Με την καρδιά βαριά, βγήκα έξω και κλαίγοντας
, περπάτησα ως το κάστρο.
Η εκκλησιά ήταν μισάνοιχτη και ένας ιερέας λιβάνιζε στην εξώπορτα. "Χρόνια πολλά,
Χριστός Ανέστη.."
μου είπε όταν με είδε. "Χριστός Ανέστη,
αλλά ...εγώ έχασα την Ανάσταση χτές βράδυ..." του είπα μέσα στους λυγμούς μου
. Με πλησίασε και μου χάιδεψε το κεφάλι. "Καημένο μου παιδί, αν ήξερες πόσο άδικα κλαίς...
Έχασες μια Ανάσταση, σήμερα όμως είναι μια άλλη μέρα. Και αύριο μια άλλη.
Κάθε μέρα που ζούμε, μπορούμε να νιώσουμε Ανάσταση μέσα στην καρδιά μας,
οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.
Στη ζωή έρχονται και φεύγουν τόσα πολλά γεγονότα,
τόσες πίκρες και χαρές, που κάποτε, σχεδόν δεν θα θυμάσαι πόσες φορές βίωσες
την Ανάσταση μέσα σου.
Έλα τώρα, σκούπισε τα μάτια σου και νιώσε τη χαρά της καινούριας ημέρας.
Ήδη σήμερα, πήρες ένα πολύτιμο μάθημα"
"Κοίταξα ψηλά στο κάστρο που φάνταζε πανώριο με φόντο τη θάλασσα
και την γραφική εκκλησιά με τον καλόκαρδο ιερέα και ένιωσα μια παράξενη
ζεστασιά στην ψυχή.
Να΄ταν αυτό η Ανάσταση που γίνεται στην καρδιά μας;
Τότε ήμουν τελικά πολύ τυχερός εκείνο το Πάσχα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου