ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Καλησπέρα!
Σήμερα θα μιλήσουμε για αξιοπρέπεια. Σε μια εποχή που όλα είναι δύσκολα, που παλεύουμε για την επιβίωση, κάποιοι μας μαθαίνουν πως ναι, υπάρχει ακόμα αξιοπρέπεια. Μαθήματα Ζωής, για όλους μας, για μένα πρώτα πρώτα...Σήμερα κάνω μια εξομολόγηση, μια ψυχοθεραπεία...
Το Ποντικάκι μας, μητέρα ενός μικρού αγοριού, με οικονομικά προβλήματα τέτοια που ανάγκασαν τον άντρα της να φύγει μακρυά από την οικογένεια του για μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να εξασφαλίσει τα προς το ζειν, δεν δίστασε να διεκδικήσει αυτά που δικαιωματικά της άνηκαν, να εγκαταλείψει τη δουλεία της όταν της τα αρνήθηκαν και να καταφύγει στο νόμο, όπου και τελικά δικαιώθηκε. Άνεργη πλέον, ψάχνει επειγόντως μια δουλεiα. Ναι, δυσκολεύεται. Ναι, θα ξημερώσουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες για εκείνη και την οικογένεια της. Όμως το έκανε. Είχε τα κότσια και το έκανε. Και τη θαυμάζω για αυτό. Και τη ζηλεύω λιγάκι. Γιατί εγώ, τώρα που έχω το Δημητρακη, δεν θα είχα τα κότσια να το κάνω. Γιατί εγώ, μετά από 2 σχεδόν χρόνια που βίωσα την ανεργία στο πετσί της οικογένειας μου, με τον άντρα μου να ψάχνει απεγνωσμένα μεροκάματο, με την αίσθηση οτι με συντηρούν άλλοι κι έμενα και το παιδί μου, δεν θα είχα τα κότσια να το κάνω και να διακινδυνεύσω να πιάσουμε πάτο. Τώρα ο άντρας μου δουλεύει, πολλές ώρες  με εξευτελιστικό  μεροκάματο,  άθλιες  συνθήκες, μηδενικά δικαιώματα. Πριν από 2 χρόνια θα του έλεγα "δωστους δυο φάσκελα και φύγε!". Σήμερα του λέω "μείνε, κανε υπομονή μέχρι να βρεις κάτι άλλο και μετά φύγε,  περίμενε  να  δούμε αν μέχρι το καλοκαίρι κάτι έχει αλλάξει (υποτίθεται πως υπάρχει αυτή η προοπτική) και μετά βλέπουμε". Πάω πίσω τις άξιες μου, τα ιδανικά μου, τα θέλω μας γιατί φοβάμαι, ναι φοβάμαι, μήπως το παιδί μου στερηθεί, όχι τα πολλά, τα βασικά...



Έχω πάψει απο καιρό να γράφω για δουλειές, συνθήκες εργασίας, διεκδίκηση δικαιωμάτων. Δεν μου αρέσει να πρεσβεύω πράγματα που δεν  μπορώ  πρώτη  εγώ η  ίδια  να  υποστηρίξω!   Ευτυχώς είμαι απο τους σχετικά τυχερούς, στη  δουλειά μου είναι εντάξει τα πράγματα, δεν  ισχύει  το ίδιο για το σύντροφό μου όμως. Κι άλλωστε και μόνο η ανοχή, δεν είναι συνενοχή;
Όχι, δεν έχω αλλάξει απόψεις, ακόμα θεωρώ οτι ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που κάθε  μέρα  μπορεί  να ξεκινήσει απο το μηδέν. Και είμαι σίγουρη πως αν αύριο και οι δυο  μείνουμε χωρίς δουλειά, θα  σηκώσουμε τα μανίκια, θα σηκώσουμε το κεφάλι και θα το αντιμετωπίσουμε, θα ξεκινήσουμε από την  αρχή. Απλά, πριν έρθει ο Δημήτρης θα το επιδίωκα, ενώ τώρα απλά θα το αποδεχόμουν.
Για αυτό, όταν διάβασα την αφιέρωση σε αυτη την ανάρτηση...  ντράπηκα ..  αλλά  ένιωσα  ταυτόχρονα  και πολύ περήφανη για σένα, Ποντικακι!
Ζητάς εσύ τη δική μου γνώμη; Τη δική μου "έγκριση"; Όχι, είναι λάθος...
ΕΓΩ σε ευχαριστώ, Σοφία μου, για το μάθημα αξιοπρέπειας που μου έδωσες!

Υ.Γ. 
Η Σοφία είναι απο Καβάλα. Αν γνωρίζετε κανέναν που να ψάχνει για υπάλληλο .. Μην ξεχνάμε πως μόνο η αλληλεγγύη θα μας σώσει από τις απίστευτες αυτές καταστάσεις και από τον εαυτό μας!







Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!