Καληνωρίσματα. Σήμερα δεν σκοπεύω να σας φορτώσω με κάποιο από τα συνηθισμένα “βαριά” μου κείμενα. Όμως πρέπει να σας ομολογήσω πως η ψυχολογία μου βάρυνε όταν η αδερφή μίας φίλης μου ήρθε επίσκεψη στο Ηράκλειο για μερικές μέρες. Εκείνη ζει στην Αθήνα και είχαν νομίζω έναν χρόνο να βρεθούν. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την προσμονή.
Δυστυχώς ήταν όλα λάθος! Ο σχεδιασμός, η εκτέλεση, η αίσθηση που όλο αυτό αφήνει. Όλα! Η Σοφία (αδερφή) έφτασε σχεδόν απροειδοποίητα το περασμένο Σάββατο τη νύχτα, όταν δηλαδή το μισό σαββατοκύριακο που είχε ελεύθερο η Μαρία (φίλη μου), είχε εξαντληθεί. Η Κυριακή δεν ήταν και πάλι τόσο αποδοτική καθώς αναλώθηκε σε επισκέψεις και τυπικές διαδικασίες που θα έπρεπε να γίνουν. Λόγω της μη έγκαιρης προειδοποίησης η φίλη μου δεν κατάφερε να πάρει άδεια την Δευτέρα ή την Τρίτη και στις μέρες αυτές αναλώθηκαν στην απογευματινή τους συνάντηση που δε θα έλεγε κανείς ότι ήταν μακρά, αφού νωρίς τη νύχτα και οι δύο αποκοιμιόντουσαν μάλλον νωρίς. Η Μαρία κατάφερε να πάρει άδεια την Τετάρτη έστω κι αν ήταν μάλλον αργά, αφού ήξερε μεν πως η Σοφία φεύγει την Τετάρτη, άλλα έμαθε την παραμονή πως φεύγει το μεσημέρι της Τετάρτης, οπότε και πάλι η παρέα τους περιορίστηκε στο πρωί της ημέρας. Το κακό βέβαια είχε αρχίσει πριν η Σοφία έρθει. Ένα ταξίδι που συζητούσαν για μήνες, έκλεισε λίγες μέρες πριν έρθει η Σοφία με αποτέλεσμα να χρειαστεί στα εισιτήρια μία μικρή περιουσία. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αναμενόμενο και όσο κι αν μιλάμε για περισσότερες από τρεις ημέρες, δυστυχώς ο ποιοτικός και ουσιαστικός μεταξύ τους χρόνος, περιορίστηκε σε λίγες ώρες.
Χρόνος λοιπόν. Όχι πως δεν έχουμε ασχοληθεί και στο
παρελθόν μαζί του, αλλά να, σήμερα είπαμε να μην τον αναλύσουμε, να μην τον απογυμνώσουμε. Υπάρχουν δεκάδες εγχειρίδια
διαχείρισης χρόνου και όλοι γνωρίζουμε πως
μπορεί να είναι αμείλικτος, ωστόσο είναι και δίκαιος. Δεν σταματάει για κανέναν, δεν επιταχύνει για κανέναν. Ουσιαστικά πρόκειται για ράγες από τις οποίες περνάει ασταμάτητα ένα τρένο με αμέτρητα βαγόνια. Σε ποια θα επιβιβαστούμε και το τι θα κάνουμε μέσα σε αυτά, είναι δικό μας θέμα. Σκέφτομαι ακόμα πως ο χρόνος είναι σαν ένα πεντάγραμμο με απεριόριστες γραμμές. Πως και που θα είναι οι νότες που θα χαράξουμε πάνω του, είναι μάλλον δικό μας θέμα. Μπορούμε να συνθέσουμε ένα ωραίο μουσικό κομμάτι ή…
Δεν αρκεί να ταξιδέψετε, να βγείτε με φίλους, να πάτε για οχτώ ώρες στην δουλειά ή να αποφασίσετε να περάσετε λίγο χρόνο στο διαδίκτυο.
Πρέπει εξ αρχής να αποφασίσετε πως θα διαθέσετε αυτές τις ώρες για τον συγκεκριμένο σκοπό ώστε αφενός να αποβούν ωφέλιμες και ουσιαστικές και αφετέρου να φανούν σαν επένδυση πάνω στο λευκό φόντο του χρόνου που καλούμαστε να γεμίσουμε.
+Yanni Spiridakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου