Κάπου στην…Πίνδο (τους «σκληρούς»)

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΤΑ κλεφτρόνια υποχώρησαν, οι «σκληροί» επιμένουν. Ζωσμένοι στ‘ άρματα και με το καλάσνικοφ να εκφράζει τη σκληράδα και ενίοτε την προέλευσή τους. Ξένοι που μας τους φόρτωσαν για…εκπολιτισμό και ενίσχυση των «ημετέρων δυνάμεων». Κι έγιναν ένα ντόπιοι με αλλοδαπούς, με την αρχηγία στους δεύτερους. Στην Ελλάδα της παραδοσιακής φιλοξενίας, με τα λιγοστά κρούσματα στο παρελθόν, και τα σπάνια τα βαριά εγκλήματα.
(ΞΑΝΑ)μίλησαν τα καλάσνικοφ σε χέρια «εισαγόμενων» κακοποιών, τους αντιμετώπισαν θαρραλέοι αστυνομικοί μας με «ελαφρύ» οπλισμό, ο αλβανός στα χέρια της αστυνομίας και στην κρίση της Δικαιοσύνης. Ως εδώ όλα…κακά και φυσικά, στην ανοχύρωτη Ελλάδα όπου φυλάσσονται πολιτευτές και «κάποιοι».
ΕΙΝΑΙ γνωστή η διαδικασία «μεταχείρισης» του κακοποιού, γνωστή και η νοοτροπία του. Και η προοπτική της φυλάκισης, με τις πιθανότητες της οργανωμένης είτε…τυχαίας (λόγω γραφειοκρατίας) απόδρασής του. Δεν έχει κάτι να τον τρομάξει πέρα από κάτι «ψιλές», τη στιγμή της σύλληψή του κι άλλες…χοντρές (και δυστυχώς), για να ξεράσει τους συνεργάτες του. 


ΤΟ θέμα μας είναι η προοπτική και η «άνεση» της φυλακής, που φαντάζει…παραθέριση για τον «σκληρό» και μια παρένθεση στη ζωή του. Δεν ζούμε στον αιώνα των βασανιστηρίων και των καταναγκαστικών έργων-διανύουμε περίοδο σωφρονιστικής μαλθακότητας και αεργίας του κρατουμένου, μητέρας πάσης κακίας. Όσο για τους «εισαγόμενους» κακοποιούς…χαράς ευαγγέλια. Στη πατρίδα τους θα τους έπαιρναν το κεφάλι κι εδώ κινούνται ξεθαρρεμένοι απ’ την ανοχή μας και την ατιμωρησία τους. Την ανακάλυψαν ψαχουλεύοντας και δεν τους κρατάς.
ΝΑ γίνουμε σαφέστεροι. Με φίσκα τον «Κορυδαλλό» και μάτσο τις δίκες που δεν έγιναν, ο «σκληρός» νιώθει ημιελεύθερος. Για νέους σχεδιασμούς και δράση. Κι αν του έλειψε ο…σολομός λόγω αφραγκίας του, δεν του έλειψαν οι επισκέπτες. Ούτε και οι νόμιμες άδειες εξόδου του χωρίς «βραχιολάκι» και ενίοτε χωρίς γυρισμό. Για να ξεδίνει στα μπουζούκια ο δολοφόνος και να βράζει στο ζουμί του το θύμα.
ΜΕ τον «Κορυδαλλό» στο κέντρο της Αθήνας και ζωσμένο με τη γραφειοκρατία και την καλοπέραση των φρουρών, με «πρόσβαση» στον κάθε φίλο, συγγενή, γνωστό ή δικηγόρο για να…απαλύνουν τον πόνο του, δεν υποφέρει αφόρητα ο «σκληρός». Νέος είναι, ο καιρός περνά και ο επόμενος αθώος «μελλοθάνατος» τον περιμένει. Με το μαχαίρι του στη ζώνη και το καλάσνικοφ στη μασχάλη.
ΓΙΑΤΙ τα λέμε αυτά και τα γράφουμε; Για να κτισθούν φυλακές κάπου στην…Πίνδο. Εκεί θα νιώσει μόνος ο «σκληρός» και θα…μαλακώσει. Κι αν ο επισκέπτης του τον αγαπάει…αφόρητα, ας δρασκελίσει κάμπους και βουνά για να βρεθεί δίπλα του, να σβήσει τον…καημό του.