Σήμερα θα μιλήσουμε για τα… ζώα

Γράφει η ΣΟΦΗ

Όχι, όχι, μην βιάζεστε.. δεν θα διαβάσετε κάποιο βουκολικό κείμενο.. δεν θα σας μιλήσω για τα βουνά και τα λαγκάδια μας, τους ποταμούς και τις λίμνες, για τα δάση, την χλωρίδα και την πανίδα της χώρας μας,  αν και θα χρησιμοποιήσω τη φύση γύρω μας ως επιχείρημα..

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο να παρακολουθώ στην τηλεόραση (γιατί πιστέψτε με, τίποτε άλλο δεν αξίζει) είναι τα ντοκιμαντέρ για τα ζώα.. μου αρέσει να παρακολουθώ και να μαθαίνω πως ζουν, πως κινούνται, πως κυνηγούν, πως οργανώνονται, πως επιβιώνουν, πως αγαπιούνται, πως αναπαράγονται..

Τα ζώα.. Μια λέξη που έχει κακοποιηθεί όσο ίσως καμιά άλλη.. π.χ. όταν βρίζουμε κάποιον ενίοτε τον αποκαλούμε και ζώον εκτός όλων των άλλων..  Το ένα ζώο βρίζει το άλλο δηλαδή.. γιατί, …. για να μην γελιόμαστε μεταξύ μας, κι εμείς ένα είδος της πανίδας του γήινου σύμπαντος αποτελούμε..  

Ας παρατηρήσουμε λοιπόν λίγο το ζωικό βασίλειο: τα ελεύθερα, άγρια ζώα στη φύση συνήθως ζουν σε αγέλες – κοινωνίες, όπως ακριβώς κι εμείς.. έχουν γλώσσα επικοινωνίας, όπως ακριβώς κι εμείς… κυνηγούν για την επιβίωσή τους επιτιθέμενα σε άλλα ασθενέστερα είδη.. όπως, κι εμείς; Χμμμ.. εμείς κυνηγάμε για διασκέδαση, εμείς κοιτάμε πώς να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας για κάθε είδους «επιβίωση», όπως η θέση μας στην εργασία, η θέση μας στη γειτονιά, η εικόνα μας στον περίγυρο και δεν δίνουμε δεκαρίτσα τσακιστή για το τι βιώνει ο γείτονας.. ενώ πολλές φορές κάνουμε ότι ενδιαφερόμαστε, έτσι απλά για να κάνουμε ότι ενδιαφερθήκαμε (όπως συμβαίνει στις μικρές κοινωνίες π.χ. ενός χωριού ή μια κωμόπολης, όπου βασιλεύουν κάποια πρέπει και κάποια δήθεν)… Παρένθεση: ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο ή χειρότερο.. οι άνθρωποι της πόλης που είναι απρόσωποι και προστατεύονται πίσω απ’ αυτό ώστε να μην λένε ούτε καλημέρα αλλά και να μην δείχνουν ενδιαφέρον στον διπλανό τους, ή αυτοί που ζουν σε πιο κλειστές κοινωνίες αλλά ωθούμενοι από κάποια δήθεν πρέπει εμφανίζουν εαυτούς ως ενδιαφερόμενους;.. όπως και να χει, έχει σχεδόν εκλείψει το αυθόρμητο, το πηγαίο.. αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ανθρώπινο..

Για να πάμε ξανά στους φίλους μας τα ζώα… Όταν η ομάδα αντιληφθεί κίνδυνο επίθεσης, τα μέλη συσπειρώνονται ώστε να αντιμετωπίσουν τον εξωτερικό εχθρό.. εμείς τι κάνουμε; Τα ζώα λοιπόν έχουν την έννοια της αλληλεγγύης…  εμείς;

Όταν ένα μέλος της αγέλης γεράσει μένει πίσω και πεθαίνει τις περισσότερες φορές μόνο του.. κι εμείς το ίδιο κάνουμε.. απομονώνουμε καθετί διαφορετικό, καθετί μη χρήσιμο και το καταδικάζουμε σε μοναξιά, σε πείνα, σε αρρώστια, σε θάνατο.. εμείς, όμως, είμαστε «ανώτερα όντα», είμαστε άνθρωποι.. και κάνουμε το ίδιο; Εμείς υποτίθεται ότι έχουμε κάποια χαρακτηριστικά που μας κάνουν να διαφέρουμε όπως το πνεύμα.. Είμαστε ανώτερα όντα… χμ, δεν το βλέπω..

Είμαστε όλα τα όντα του πλανήτη μέρος της φύσης και η φύση η ίδια είναι γενναιόδωρη με όλα της τα πλάσματα.. Το δικό μας είδος είναι που έχει πιο πολύ απομακρυνθεί απ’ αυτή.. κι εννοώντας φύση δεν αναφέρομαι και πάλι στα βουνά και στα λαγκάδια.. αναφέρομαι σε όλα αυτά που μας διδάσκει η φύση: γενναιοδωρία, αλληλεγγύη, σεβασμός, αγάπη, φροντίδα, επικοινωνία, κ.α.… χμμ.. κάποιος θα έλεγε ότι όλα αυτά μπορούν να περικλείονται στην λέξη ανθρωπιά ή στα χαρακτηριστικά του είδους που λέγεται άνθρωπος.. παρακολουθώντας όμως, μανιωδώς, τα ντοκιμαντέρ που σας έλεγα για τα ζώα, έρχομαι να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι πιο πολύ ανθρώπινα είναι τα ζώα παρά εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι..

Ξέρω, τα έχετε ήδη πάρει στο κρανίο μαζί μου, γιατί θεωρείτε ότι προσβάλω το ανθρώπινο είδος, ή επειδή θα σκέφτεστε ότι άλλη μία τρελαμένη ζωόφιλη.. λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω.. περιμένετε λιγάκι.. στόχος του παρόντος δεν είναι η προσβολή του ανθρώπινου είδους.. τουναντίον, στόχος είναι η επαναφορά στην ανθρώπινη φύση που θα έπρεπε να συνάδει με την ίδια αυτή, καθεαυτή τη φύση..

… ναι, καταρχήν είμαι ζωόφιλη,  γιατί προσπαθώ να σέβομαι και ν’ αγαπώ τη φύση και όλα της πλάσματα, μεταξύ των οποίων και τον άνθρωπο.. γιατί στο δικό μου «λοξό» μυαλό αγάπη και σεβασμός της φύσης ισοδυναμεί με αγάπη και σεβασμό στον ίδιο τον άνθρωπο.

Για να μην το κουράζουμε λοιπόν και για να φτάσουμε στο δια ταύτα του σήμερα, πάρτε λιγάκι Θουκυδίδη που του έχω αδυναμία: «Συμφορές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, θα επέρχονται πάντοτε, όσο δεν αλλάζει η φύση των ανθρώπων» (Ιστορία Γ΄ 82).

Εν ολίγοις, η ευθύνη για ότι συμβαίνει σήμερα στις σύγχρονες κοινωνίες αλλά και ειδικότερα στη χώρα μας ανήκει αποκλειστικά και μόνο σ εμάς..

Εμείς απομακρυνθήκαμε από την ανθρώπινη φύση μας και γίναμε θεριά ανήμερα, χειρότερα από το αγριότερο λιοντάρι της φύσης.. εμείς ξεχάσαμε τι σημαίνει άνθρωπος.. εμείς χάσαμε την ανθρωπιά μας, εμείς μεταλλάξαμε έννοιες όπως η αγάπη, εμείς ρίξαμε στο πυρ το εξώτερο το σεβασμό, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και πολλά άλλα.. έτσι αυτή η κοινωνία, μεταλλαγμένη ήταν το κατάλληλο και πρόσφορο έδαφος άλλων ανθρωπόμορφων θεριών που περίμεναν υπομονετικά για τα θύματά τους..

Και θέλω να θέσω, τελειώνοντας, ένα ερώτημα: αν το δρόμο μας οδηγούσε η αγάπη, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη -έννοιες που μας ενώνουν– υπήρχε περίπτωση να υπάρχει χώρος για τα κάθε είδους τρωκτικά που ροκανίζουν τη ζωή μας; Και για να πάμε στην σημερινή πραγματικότητα: αν εμείς όλοι ήμασταν ενωμένοι, μια γροθιά, με μόνο οδηγό την πραγματική, γνήσια ανθρώπινη φύση, θα είχε φτάσει αυτή η χώρα εδώ που βρίσκεται αυτή την ύστατη στιγμή;

Μήπως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην πραγματική, ανθρώπινη φύση μας;  Να βγούμε από το εγώ μας και να δούμε καταρχήν τον διπλανό μας και κατά δεύτερο το σύνολο; Μήπως είναι ώρα να δούμε την πατρίδα μας όχι μόνο ως πηγή εισοδήματος και εκμετάλλευσης αλλά ως ιδέα; Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι; Μήπως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι είμαστε Έλληνες; «Φροντίζετε σε καθημερινή βάση την ισχύ της χώρας μας και αγαπήστε την με πάθος. Και, αναλογιζόμενοι το μεγαλείο της, θυμηθείτε πως όλα αυτά τα κατέκτησαν άνθρωποι τολμηροί -με αίσθημα καθήκοντος και αυτοθυσίας την ώρα της μάχης» (Θουκυδίδης, Ιστορία Β΄ 43).

 Γιατί η φύση μας μπορεί πάλι να είναι ανθρώπινη αλλά κι επειδή η δική μας αγέλη μπορεί ξανά να είναι αυθεντικά ελληνική.

ΥΓ: Και γιατί… εγώ, μια ηλίθια ρομαντική σαραντάρα,  πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο με Α κεφαλαίο, εξακολουθώ να πιστεύω στη χώρα μου και σας χρειάζομαι ώστε να μην νιώθω μοναξιά, λούμπεν και ΟΥΦΟ.. συγχωρήστε αυτή την ανάγκη του εγώ μου.

Αφιερωμένο στα όντα που λέγονται άνθρωποι και στην «αγέλη» μου που λέγεται Ελλάδα.. Με την ελπίδα ότι η επικείμενη χρεοκοπία της χώρας μας, θα είναι συνάμα χρεοκοπία του εγώ μας κι η αρχή της επιστροφής μας στην πραγματική μας φύση, ώστε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε σε στέρεες, αυθεντικές βάσεις και αξίες την ίδια μας την πατρίδα.

αἰέν ἀριστεύειν