Φαντάσματα, στοιχειά που πλανιούνται στον αέρα, ανάμεσά μας, καταδικασμένα στη σιωπή, στη λήθη - αισθητά μόνο, όταν τα αυτιά για μια στιγμή κλείνουν προς τον ορατό κόσμο και στρέφονται γεμάτα ιερή προσοχή στο εσωτερικό του κάθε ανθρώπου.
Φαντάσματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Απόηχοι, κουρελιασμένα απομεινάρια όσων υπήρξαν και όσων δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν παρά μόνο σαν άυλη περιουσία μας.
Ξεχασμένοι άνθρωποι που πέρασαν πριν από μας, ή δίπλα μας και χάθηκαν, όταν έπρεπε κι όταν δεν έπρεπε... Ξεχασμένοι άνθρωποι που δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν παρά μόνο σαν υποψία ύπαρξης, που συλλαμβάνεται φευγαλέα από μια παραστρατημένη αίσθηση. Σκέψεις όμορφες, όνειρα που αγαπήθηκαν και αφέθηκαν να σβήσουν, περηφάνια, αγνότητα, αξιοπρέπεια: όλα στοιχειά, σκιές γύρω μας, αερικά πάνω απ' τα κεφάλια μας..
Φαντάσματα που δεν ενοχλούν κανέναν, σιωπηλά, που ο μόνος τρόμος και η μόνη απειλή που κρύβουν είναι η πικραμένη σιωπή τους, το άδειο και συνάμα γεμάτο με τόσα άδηλα ερωτηματικά βλέμμα τους που κανείς ποτέ δε θα πιάσει, παρά μόνο, αν το θέλει, παρά μόνο, αν ερωτευτεί τη σιωπή, για μια στιγμή. Φαντάσματα που σε τρομάζουν περισσότερο από κάθε ορατό κίνδυνο, ακριβώς, γιατί δε σε απειλούν: είναι φίλοι σου, φίλοι σου που σε βαραίνουν με την ενοχή της λησμονιάς σου - της πλάκας κάτω απ' την οποία τους έθαψες, για να μη σε πονούν, για να μη σου θυμίζουν ποιος είσαι, ποιος ήθελες να είσαι, ποιος διψάς να είσαι και πόσο ψεύτικο είναι αυτό που είσαι.
Φαντάσματα ανθρώπων, ιδεών, σκέψεων, ονείρων, του εαυτού σου που σαν κουρέλια αιωρούνται μες στην σπαρακτική τους θλίψη στον γκρίζο ουρανό που γίνεται γαλάζιος από τα μικρά, ταπεινά κεριά τους, η λάμψη των οποίων ξεπερνά κάθε τεχνητό φως. Είναι το φως που μας έκανε μικρούς ήλιους, μικρά αστέρια, το φως που απαρνηθήκαμε, γιατί φοβηθήκαμε..
Φοβηθήκαμε την αλήθεια και αγκαλιάσαμε το ψέμα: το ψέμα για τους ανθρώπους που έζησαν και χάθηκαν, για τις ιδέες που γεννήσαμε και θάψαμε οι ίδιοι, για τα όνειρα που σκοτώσαμε βάναυσα και κρύψαμε στα σκοτεινά υπόγεια του εαυτού μας. Φοβηθήκαμε τον πόνο για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έζησαν και χάθηκαν, που ζούσαν δίπλα μας και χάθηκαν, γιατί το επιτρέψαμε, που δε θα ζήσουν ποτέ, γιατί δεν το θελήσαμε ποτέ. Φοβηθήκαμε τον πόνο που έκρυβαν οι πιο όμορφες ιδέες, τα πιο χαρούμενα όνειρά μας.
Αγκαλιάσαμε τη λησμονιά και παρηγορηθήκαμε στην κίβδηλη θέρμη της που μας πέτρωσε, για να μη μας πονούν τα εγκλήματά μας - τα εγκλήματα σ' αυτούς που έζησαν και χάθηκαν, σ' αυτούς που ζούσαν δίπλα μας και χάθηκαν σαν υποψία πίσω απ' τα κλειστά μας μάτια, σ' αυτούς που δε θα δουν ποτέ το φως, γιατί τους το απαγορεύσαμε, εγκλήματα στον εαυτό μας.
Όμως, τα φαντάσματα δε χάνονται. Ακολουθούν τον καθένα από μας, είναι η μόνη περιουσία του καθενός μας, είναι η σκιά μας, οι καλύτεροι φίλοι και οι χειρότεροι εχθροί μας. Φαντάσματα που θέλουμε να αγνοούμε, αλλά είναι πάντα εδώ αμίλητα, πικραμένα, βλοσυρά, ακίνδυνα, αισθητά μόνο, όταν οι αισθήσεις κουρασμένες απ' τον κόσμο στρέφονται στο εσωτερικό. Φαντάσματα επικίνδυνα, τρομακτικά, μισητά, επειδή το μόνο που λένε με τα βαθιά τους βλέμματα είναι πως το μόνο που θέλουν από μας είναι η ανάστασή μας που είναι ο μόνος τρόπος για τη δική τους ανάσταση....
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου