«Η εργασία μου αυτή γράφτηκε με τη βέβαια προοπτική πως παρ’ όλα τα εμπόδια και παρ’ όλες τις πολύμορφες επεμβάσεις, ο ελληνικός λαός που αγωνίστηκε ηρωικά και έδιωξε τον ξένο κατακτητή, θ’ ανοίξει και πάλι με τον αγώνα του διάπλατα το δρόμο για τη δημοκρατική ανοδική πορεία του και θ’ αρχίσει με τον ίδιο ενθουσιασμό, με την ίδια ορμή και αυτοθυσία να χτίζει την ερειπωμένη από τη φασιστική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο πατρίδας μας. Η Ελλάδα θα γίνει και εθνικά και οικονομικά πραγματικά ελεύθερη». Αυτά είναι τα πρώτα από τα δυο λόγια του Δημήτρη Μπάτση στο βιβλίο του Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1947. Με το πέρασμα του χρόνου θα μπορούσαν και να μην είχαν πια νόημα αυτά τα δυο λόγια κι όμως τώρα ειδικά αυτήν την περίοδο έχουν ένα συμβολικό χαρακτήρα που δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Μας άγγιξε όμως βαθειά και η δεύτερη επισήμανση του Δημήτρη Μπάτση. «Για το χτίσιμο της καινούριας Ελλάδας δουλεύουν σήμερα, μέσα σε τραγικές συνθήκες και αψηφώντας κάθε κίνδυνο όλοι οι προοδευτικοί επιστήμονες πλάι στον αδάμαστο ελληνικό λαό, προσφέροντας ακόμα και τη ζωή τους, στερεώνοντας έτσι τη νίκη του.»
Είναι δύσκολο για ένα στρατηγιστή να μην εντοπίσει την τεράστιο δόση αθωότητας αυτής της πονεμένης δήλωσης, αλλά συγχρόνως είναι εύκολο για τον επιστήμονα να καταλάβει το βάθος αυτής της ομολογίας έχοντας πλάι του ανθρώπους που εδώ και χρόνια δεν ακούγονται και μάλιστα θεωρούνται γραφικοί στον τομέα της ελληνικής ΑΟΖ και ειδικά των υδρογονανθράκων. Τα δυο λόγια του Δημήτρη Μπάτση είναι μόνο η αρχή και παροτρύνουμε τους Έλληνες που θέλουν να γνωρίσουν την ιστορία του ορυκτού μας πλούτου να διαβάσουν το έργο του. Έτσι θα μπορέσουν να καταλάβουν επιτέλους ότι οι μαχητές της ΑΟΖ δεν είναι παρά οι συνεχιστές αυτού του έργου και ότι η θέσπιση της ελληνικής ΑΟΖ δεν είναι παρά η ολοκλήρωση του οράματός του πέρα από κάθε προσδοκία, διότι δεν γνώριζε το μέγεθος των αποθεμάτων που έχουμε στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Πρέπει λοιπόν πάση θυσία να συνεχίσουμε το έργο μας για τη μνήμη αυτού του πρωτοπόρου, αλλά βέβαια και για το μέλλον της Ελλάδας που παλεύει εδώ και χρόνια για να απελευθερωθεί επιτέλους από αυτές τις οικονομικές πιέσεις και να γίνει για το μέλλον των παιδιών μας όχι μόνο ένας ενεργειακός κόμβος λόγω του φυσικού αερίου που βρέθηκε στο Ισραήλ, στην Κύπρο και τώρα στον Λίβανο, αλλά ένας γεωπολιτικός παίκτης όταν θα βρεθεί το φυσικό αέριο στην Ελλάδα μας.
Τεχνικοί όροι του Δημήτρη Μπάτση
- α) «Έχουμε κοιτάσματα απ’ όπου αντλούμε και μπορεί να αντλήσουμε μεταλλεύματα σε ποσότητες που να εξασφαλίζουν τον εφοδιασμό της βιομηχανίας τόσο για το κοντινό όσο και για το πιο μακρινό μέλλον».
- β) «Τα μεταλλεύματα αυτά είναι σε καλή ποιότητα. Για τα σπουδαιότερα μάλιστα μεταλλεύματά μας οι ειδικοί γνωματεύουν ότι η ποιότητά τους είναι εκλεκτή».
- γ) «Είναι εξασφαλισμένη η ενεργειακή βάση».
- δ) «Μπορεί να εξασφαλιστεί η ποσοτικά και ποιοτικά απαραίτητη εργατική δύναμη».
«Δυσμενής τεχνικός όρος μπορεί να θεωρηθεί για την πρώτη περίοδο της εκβιομηχάνισης το ότι δεν έχουμε λιθάνθρακα. Μας λείπουν οι συγχρονισμένες εγκαταστάσεις για την εξόρυξη μεταλλευμάτων, το συγκοινωνιακό μας δίκτυο είναι υποτυπώδες, τα μεταφορικά μέσα δεν επαρκούν, είναι ανάγκη να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις για την υδρενεργειακή αξιοποίηση και εγκαταστάσεις για την καμινεία και σε συνέχεια την επεξεργασία των μετάλλων».
Βλέπουμε πρώτα από όλα ότι ο Δημήτρης Μπάτσης λειτουργεί σ’ ένα ορθολογικό επίπεδο. Σκεφτόταν οικονομικά αλλά πάνω σε μία τεχνική και επιστημονική βάση, δίχως να κρύβει ούτε τα πλεονεκτήματα της Ελλάδας όσον αφορά στα μεταλλωρυχεία και στο εργατικό δυναμικό, αλλά ούτε και τις δυσκολίες λόγω έλλειψης υποδομών. Αυτή η προσέγγιση έχει μάλιστα και έναν ολιστικό χαρακτήρα και αποτελεί μία καινοτομία για την εποχή. Η στρατηγική του επικεντρώνεται στην ανάγκη της βιομηχανικής εκμετάλλευσης και ειδικά των πρώτων υλών, διότι γνωρίζει πολύ καλά την οικονομική εξάρτηση της πατρίδας μας σε αυτόν τον τομέα. Θα μπορέσουμε τώρα, στην εποχή μας, να χρησιμοποιήσουμε ανάλογα επιχειρήματα στον τομέα των υδρογονανθράκων. Γνωρίζουμε όλοι ότι η πατρίδα μας εξαρτάται από τις εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η κατανάλωση είναι απαραίτητη και θα συνεχισθεί στο μέλλον. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι με δικά μας αποθέματα δεν θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε πια αυτή τη μαζική εισαγωγή υδρογονανθράκων και συνεπώς θα έχουμε μια πρώτη εξοικονόμηση. Στη συνέχεια, με τη δική μας παραγωγή, θα καταναλώνουμε δικό μας προϊόν, πράγμα το οποίο αποτελεί τη δεύτερη εξοικονόμηση. Τελικά με το ανθρώπινο δυναμικό που είναι απαραίτητο σε αυτό το χώρο θα έχουμε και δικές μας θέσεις εργασίας. Κατά συνέπεια έχουμε στην ουσία μια τριπλή οικονομία με τους υδρογονάνθρακες της ελληνικής ΑΟΖ μας και γι’ αυτόν τον επιπλέον πρακτικό λόγο πρέπει να την θεσπίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου