Συννεφιασμένη Κυριακή, σχεδόν πενήντα χρόνια,
αποσκευές και φυλακή, σε πλοία και βαγόνια.
Της μετανάστευσης σκιά, Σικάγο, Βερολίνο,
με δυο τσιγάρα δανεικά και κλάμα από κλαρίνο...
Ό,τι έχω πάρει από της μάνας μου τα μάτια,
σκόνη και στάχτη και ζωή σε δυο κομμάτια.
Ό,τι θυμάμαι απ του πατέρα μου τον ήχο,
εννέα όγδοα στης Καισαριανής τον τοίχο..
Συννεφιασμένη Κυριακή, σχεδόν πενήντα χρόνια,
εγώ εδώ κι η Ελλάδα εκεί, να πέφτει από μπαλκόνια.
Φωτογραφία μιας ζωής, στη μέση στο σαλόνι,
σαν τους φυγάδες που κανείς ποτέ τους δε γλιτώνει..
Ό,τι έχω πάρει από της μάνας μου τα μάτια,
σκόνη και στάχτη και ζωή σε δυο κομμάτια.
Ό,τι θυμάμαι απ του πατέρα μου τον ήχο,
εννέα όγδοα στης Καισαριανής τον τοίχο..
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΑ!!
Αφιέρωμα στον απεγνωσμένο Άνθρωπο που προτίμησε την αυτοκτονία από την ...ατίμωση!
Από Ζητείται ελπίδα
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
4 σχόλια:
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Δεν έχω λόγια πια...
Αυτό μου ήρθε στο νου όταν σκέφτομαι την απόγνωση ενός ανθρώπου που το γελοίο και δολοφονικό μας κράτος τον οδήγησε σ' αυτό το απενεννοημένο βήμα!
Πολλοί θα πουν ότι για να φθάσει στην αυτοκτονία ίσως είχε και κάποιο ψυχολογικό υπόβαθρο...
Δεν ξέρουν όμως ότι ελάχιστα απέχει η λογική από την παράνοια της απόλυτης αδικίας και της συσσωρευμένης οργής που ξεσπά απρόκλητα ακόμη και κατά του ίδιου μας του εαυτού!!
Η δήλωσή του ότι "μια ζωή πλήρωνε κανονικά τις εισφορές του για να έχει μια αξιοπρεπή σύνταξη χωρίς καμία στήριξη από το κράτος και τώρα κινδύνευε να βρεθεί να ζει αναξιοπρεπώς επιβαρύνοντας τα παιδιά του" είναι μαχαίρι στην ψυχή μου!!
Γιατί σκέφτομαι πόσοι άλλοι σαν αυτόν δεν νοιώθουν έτσι;
Και τρομάζω μήπως κι αυτοί χάσουν τις αντοχές τους και "πηδήσουν" στο κενό... χάνοντας μάταια τη ζωή τους προς δόξα της αλητείας αυτής της χώρας!!!
Ό,τι έχω πάρει από της μάνας μου τα μάτια,
σκόνη και στάχτη και ζωή σε δυο κομμάτια.
Ό,τι θυμάμαι απ του πατέρα μου τον ήχο,
εννέα όγδοα στης Καισαριανής τον τοίχο..
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΣΤΙΧΟ ΕΒΑΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΑΝΝΑ ΣΤΟ ΚΑΔΡΟ
@Άνεμε
δεν χωράνε λόγια σε τέτοια γεγονότα... μόνο ποιήματα και τραγούδια μπορούν ν' αποδώσουν τον πόνο και την ένταση της ψυχής!
Συννεφιασμένη Κυριακή, σχεδόν πενήντα χρόνια,
εγώ εδώ κι η Ελλάδα εκεί, να πέφτει από μπαλκόνια.
Φωτογραφία μιας ζωής, στη μέση στο σαλόνι,
σαν τους φυγάδες που κανείς ποτέ τους δε γλιτώνει..
Δημοσίευση σχολίου