Ιατρικές…αναμνήσεις

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΑΝΗΚΟΥΜΕ στο στρατόπεδο των νικητών, αλλά μας συμπεριφέρονται σαν ηττημένους. Έτσι κι αλλιώς, στόχος η Ελλάδα. Από εχθρούς (Γερμανοί) κι από «συμμάχους» (Άγγλο-Γάλλοι και Μ. Ασία, Άγγλοι και Αντίσταση-Δεκεμβριανά-Εμφύλιος). Κι όταν, από χθες, μας (κατα)δίκασε και η Χάγη, το νιώσαμε πως υπάρχει Ευρώπη του ευρώ, αλλά δεν υπάρχει Ε.Ε. των λαών και του δικαίου. Κι αν μας γλύκαναν με τα δάνειά τους για να τα πάρουν πίσω, μας πίκραναν (μας χαντάκωσαν) με τα εγκλήματά τους, για να μη μας δώσουν πίσω ούτε τη συγγνώμη τους.
ΞΑΝΑ, λοιπόν, στα εσωτερικά μας κι ας μοιάζει με…μοιρολόι. Μην κάνεις το λάθος να μη διορθώνεις τα λάθη σου. Κι αν πρόκειται για εγκλήματα «ημετέρων» που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού; Μην περιμένεις τους ξένους να σε λυπηθούν, αλλά ούτε και να βγάλουν από μέσα τους τον…πατριωτισμό οι «εσωτερικοί» ανθέλληνες που σιγούρεψαν τον ιδρώτα τους στην Ελβετία.
ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τηλεοπτικά, σταματήσαμε στον (χθεσινό) γιατρό του τιμ που «δεν είδε» και «δεν άκουσε» για φακελάκηδες που εμπορεύονταν τον ανθρώπινο πόνο και για τα πιράνχας αγκαλιά με την «αλητεία της άσπρης μπλούζας». 

 
Για εταιρίες ξοπίσω τους με τα μπόνους και ταξίδια γιατρών με πεθερές και γκουβερνάντες, φάρμακα μερικών χιλιάδων το κουτάκι για (δήθεν) ψωριάρηδες, που τσοντάρουν για τη έρευνά τους κι ας αδειάζουν τα ταμεία. Και δεν είδες, γιατρέ μας αγαθέ, πως κάποιοι καλοπληρωμένοι, βλοσυροί, διευθυντές του ΕΣΥ διηύθυναν μόνο τον εαυτό τους και πως χαμογελούσαν μόνο στους ιατρικούς επισκέπτες; Κι ούτε τον ανέλεγκτο συνταγογράφο (συνάδελφό σου) πρόσεξες που φόρτωνε το βιβλιάριο της γριούλας για να χαμογελάει ο φαρμακοποιός και ν’ αδειάζει το ταμείο της;
«ΚΑΘΕ πόλη και στάδιο-κάθε χωριό και γυμναστήριο» η χούντα; Κάθε πόλη και αλυσίδα διαγνωστικών κέντρων-κάθε χωριό και τομογράφος, η δημοκρατία. Κι ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι, μέχρι να σκάσει η βόμβα.
ΚΑΙ κάτι, πέρα από λεφτά, ενδεικτικό της αυστηρότητας των κουτόφραγκων: Πήγα να τους ξεγελάσω για μια 24/ωρη αναρρωτική άδεια και, με τη φράση τους, «θα πάτε φυλακή» το ’βαλα στα πόδια. Στην Ελλάδα της ρεμούλας, ο μαθητής (της «πενταήμερης», της αποστήθισης και του ζεϊμπέκικου») εξασφαλίζει το «χαρτί» και το περνάει με άνεση από αλυσίδα…ψευτών (γονιός, καθηγητής, διευθυντής λυκείου, υπουργοί Υγείας και Παιδείας) και οι απουσίες δικαιολογημένες! (Συνεχίζεται).