Τον τελευταίο καιρό ακούμε και διαβάζουμε τόσο στα καθεστωτικά μέσα μαζικής εξημέρωσης, όσο και σε ανεξάρτητες πηγές πληροφόρησης, π. χ. ιστολόγια πως η Ελλάδα δε θα πρέπει να πέσει στην παγίδα της οικειοθελούς αποχώρησης από την ΕΕ και ότι δεν πρέπει να χαθούν οι κόποι των Ελλήνων, που μας οδήγησαν στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη. Βέβαια, ένα πρώτο ερώτημα σ' αυτό το σημείο είναι κατά πόσο οι κόποι αυτοί έγιναν με τη θέληση των Ελλήνων και για κάτι που ήθελαν οι Έλληνες.
Η απάντηση, φυσικά, είναι ότι ποτέ οι Έλληνες δε ρωτήθηκαν, αν επιθυμούσαν την ένταξη στην ΕΟΚ (τότε) και στην Ευρωζώνη. Απλώς, κάποιοι ηγέτες (;) και οι σύμβουλοί τους (βλ. Λουκά Παπαδήμο) αποφάσισαν μόνοι τους, σύμφωνα με τις προσωπικές φιλοδοξίες, επιθυμίες και συμφέροντα να εντάξουν τη χώρα και τα εκατομμύρια των ανθρώπων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τους κόπους, από εκεί και πέρα, τους επέβαλαν, όπως τους επιβάλλουν και τώρα με το έτσι θέλω, χωρίς ποτέ να ρωτούν τον ελληνικό λαό τι είναι αυτό που θέλει.
Πέρα από αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός, και μόνο η εξάρτηση του αν θα είναι η Ελλάδα στην Ευρώπη με το αν θα είναι μέλος της ΕΕ και, ιδιαίτερα, της Ευρωζώνης, είναι γελοίο. Κι αυτό, γιατί η έννοια της Ευρώπης δεν μπορεί να ταυτίζεται με ένα σχήμα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μέρος της Ευρώπης και όχι η Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό: θα έλεγε κανείς πως η Ελβετία δεν είναι Ευρώπη; Αμφιβάλλω. Και όμως, η Ελβετία δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από την άλλη μεριά, η Τουρκία βρίσκεται σε καθεστώς υποψήφιας χώρας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν και αν ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα γίνει αυτόματα και Ευρώπη; Ή μήπως χώρες, όπως η Βουλγαρία, ή η Εσθονία, που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έχουν πετύχει το ''ευρωπαϊκό τους κεκτημένο'', μπορούν να χαρακτηριστούν ''Ευρώπη'';
Δεν είναι, λοιπόν, λογικά σωστό να ταυτίζουμε την έννοια της Ευρώπης με την οντότητα μιας δομής συνύπαρξης κρατών που η ένταξή τους, ή όχι αποφασίζεται από λόγους που ελάχιστα έχουν να κάνουν με αυτό που στο μυαλό μας είναι η Ευρώπη. Μια έννοια βασισμένη και γεννημένη από τον ελληνικό τρόπο σκέψης και τις ελληνικές ιδέες, μιας και, λέγοντας Ευρώπη, αμέσως (τουλάχιστον, παλαιότερα) μας ερχόταν η εικόνα του φορέα του δυτικού - ανθρωπιστικού πολιτισμού, της ελευθερίας, ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.
Ας περάσουμε τώρα σ' αυτό που θα έπρεπε να είναι το ερώτημα σήμερα. Όχι, αν η Ελλάδα θα μείνει, ή όχι εντός Ευρώπης και χάσει το ''ευρωπαϊκό κεκτημένο'', αφού Ευρώπη δεν είναι μόνο η Ευρωπαϊκή Ένωση και αντίστοιχα Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο η Ευρώπη. Αλλά σε ποια Ευρώπη θέλει η Ελλάδα να είναι μέλος.
Σε μια ένωση κρατών που το μόνο που κατάφερε στις δεκαετίες ύπαρξής της είναι να άγεται και να φέρεται από τις επιθυμίες των ΗΠΑ, χωρίς να ορθώνει μια φορά κοινή στάση, εξαιτίας μικροσυμφερόντων; Σε μια Ευρώπη όπου ο άνθρωπος θυσιάζεται στους αριθμούς, η δημοκρατία καταλύεται με το δίκαιο του ισχυρού, η ισότητα παραβιάζεται βάναυσα, η ταπείνωση και ο εξευτελισμός πνίγουν την αλληλεγγύη και την κατανόηση; Μια Ευρώπη όπου οι Βόρειοι διαλύουν τις οικονομίες των Νοτίων, για να έχουν αγορές για τα προϊόντα τους και να απολαμβάνουν πλεονάσματα, τα οποία χρησιμοποιούν, για να εξαθλιώσουν τα θύματά τους, που εξευτελίζονται αδιάντροπα, καθώς μαστιγώνονται ανηλεώς από την τέλεια ''άρια φυλή'' των Βορείων;
Μια Ευρώπη όπου οι μισοί, οι Βόρειοι, οι ''καλοί'' (με τα τεράστια χρέη που κρύβονται πίσω από τις ρατσιστικές επιθέσεις στους Νότιους), θα είναι ''Ευρωπαίοι'', θα απολαμβάνουν ανθρώπινους μισθούς, αφθονία αγαθών και παροχών, και οι άλλοι μισοί, οι Νότιοι, οι ''κακοί'' (με τα μικρότερα χρέη) θα ζουν σε τριτοκοσμικές συνθήκες με μισθούς πείνας, ωράρια δουλείας, στερημένοι ακόμη και των βασικών αγαθών και κρατικών παροχών, όπως η παιδεία και η υγεία; Είναι αυτό Ευρώπη; Και αξίζει γι' αυτό να απολέσουμε τα πάντα;
Αυτό είναι το ευρωπαϊκό κεκτημένο που πασχίζουν να μας πανικοβάλλουν ότι θα χάσουμε; Και ας κοιτάξουμε πίσω στο χρόνο, στις ''παλιές καλές εποχές'', για να μη θεωρηθεί ότι η κρίση μας προκαταβάλλει αρνητικά. Τι έφερε το ''ευρωπαϊκό κεκτημένο'' στην Ελλάδα; Σαφώς, υπήρξε ωφέλεια, σαφώς, έγιναν κάποια έργα, αλλά με ποιο τίμημα; Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να καταστρέψει τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τη βιομηχανία της - τομείς που της εξασφάλιζαν ικανοποιητική αυτάρκεια -, ακολουθώντας ''κοινοτικές οδηγίες'', κομμένες στα συμφέροντα των ισχυρών της Ένωσης και συμφωνημένες από Έλληνες (;) πολιτικούς που ήθελαν να γίνουν αρεστοί, ή να αποκομίσουν προσωπικές ωφέλειες.
Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να πετούν τις παραγωγές τους, σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες, να επιδοτούνται γι' αυτό και, τελικά, εγκατέλειψαν τις παραδοσιακές - αλλά πλέον πανάκριβες - καλλιέργειες, που τόσο καίριες είναι για την επιβίωση της χώρας. Τα μεγάλα χρηματοδοτικά πακέτα, που προορίζονταν για μεγάλα έργα, κατέληγαν σε βρώμικα χέρια που πλούτιζαν, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες επιβαρύνονταν με τεράστια πρόστιμα.Αναγκαστήκαμε να ακολουθούμε πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κατάφωρα ευνοούσαν κράτη εχθρικά απέναντί μας, για να μη γίνουμε ''κακοί'' και χαλάσουμε τα συμφέροντα των ισχυρών. Οι Έλληνες σταδιακά απομακρύνθηκαν απ' την παράδοσή τους, από αυτό που πραγματικά είναι, για να ακολουθήσουν τον ''ευρωπαϊκό'' τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να αποξενωθούν τόσο μεταξύ τους όσο και με τον ίδιο τους τον εαυτό, φτάνοντας στο σημείο να υπερχρεωθούν με δάνεια (μιας και οι μισθοί και οι συντάξεις δεν έγιναν ποτέ ευρωπαϊκοί) και να γίνουν απαισιόδοξοι, αγχωτικοί και καταθλιπτικοί.
Φυσικά, δε δαιμονοποιούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε κάποια πράγματα πρωτίστως έφταιγαν κάποιοι εγχώριοι πολιτικοί που δε νοιάστηκαν ποτέ για τον τόπο, αλλά μόνο για τον εαυτό τους. Και σαφώς οι ίδιοι οι Έλληνες που πέσαμε στην παγίδα.
Ωστόσο, τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατέλειψε το προσωπείο της υποτιθέμενης ασφάλειας (των συνόρων, της ανεξαρτησίας, της ανθρώπινης ζωής) και εφαρμόζει το τελικό στάδιο της εξαθλίωσης της Ελλάδας (που ξεκίνησε από τις ασφυκτικές - καταστρεπτικές διατάξεις για γεωργία - κτηνοτροφία, την ώρα που οι Βόρειοι εταίροι μας εισάγουν γεωργικά προϊόντα, χωρίς προδιαγραφές, από τρίτες χώρες και τα πωλούν ως δικά τους, π.χ. ζαχαρότευτλα), επιβάλλοντας ένα αποικιοκρατικό καθεστώς, κάνοντάς μας δούλους στα συμφέροντα εκείνα που πλούτιζαν τόσα χρόνια, δωροδοκώντας Έλληνες πολιτικούς, ώστε να καταρρακωθεί η χώρα, το ερώτημα πρέπει να είναι σε ποια Ευρώπη θέλουμε να είμαστε μέλος.
Σκεφτείτε να ονόμαζε ο Αδόλφος Χίτλερ τα κατακτημένα εδάφη ''Ενωμένη Ευρώπη''. Θα έπρεπε να εγκαταλείπαμε κάθε σκέψη για αντίσταση και να παραμέναμε σ' αυτό το τερατούργημα, μόνο και μόνο, γιατί θα το έλεγαν ''Ευρώπη', για να μη χάσουμε το ''ευρωπαϊκό κεκτημένο''';
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου