Του Θανάση Νικολαΐδη ΔΕΝ μας εκφράζουν τα πρόσωπα της Βουλής των Ελλήνων, αλλά εμείς…ψηφίζουμε «κανάλι της Βουλής». Για τις (υπερβολικές) λειτουργικές του δαπάνες μίλησαν άλλοι και δεν είναι ώρα για απολογισμούς. Για προγράμματα είναι και για υψηλό επίπεδο μόρφωσης και ψυχαγωγίας των ελλήνων. Και τα μονοψήφια νούμερα τηλεθέασής του; Απαντάμε: Και το σχολείο δεν του πολυγουστάρει στο ξεκίνημά του ο μαθητής, αλλά οφείλει να το «επισκεφθεί» και, στην πορεία, θα το αγαπήσει.
ΝΑ στείλουμε μήνυμα αγάπης στους γλεντζέδες του κ. Παπαδόπουλου, να ευχηθούμε «στην υγειά» των…παιδιών που άραξαν σιγοτραγουδώντας με φάλτσες που «εκτέλεσαν» (και) τον Μ. Χατζηδάκη, αλλά να θυμίσουμε στην ΝΕΤ πως υπάρχουν και άλλα ρεπερτόρια, πέραν εκείνου της κας Γλυκερίας. Δημιουργίες του παγκόσμιου ρεπερτορίου, πρωτοχρονιάτικου (και όχι μόνο) που μας τρομάζει, μη βγούμε απ’ την καπνίλα του σκυλάδικου.
Μην…αφελληνιστούμε, αλλά…βλέπεις αυτοί (οι ευρωπαίοι) δεν εξελληνίστηκαν ακούγοντας Θεοδωράκη, απαγγέλλοντας Καβάφη, είτε μελετώντας τον Καζαντζάκη. «Είναι ηθοποιοί» σου λένε για τους/τις τραγουδίστριες-δολοφόνους, που κανένας δεν το νοιάστηκε να τεστάρει τις φωνές και το…αυτί τους. Λες και ηθοποιός είναι το παπαγαλάκι των αποστηθισμένων ρόλων και της ατάκας για χιούμορ και για πλάκα. Κι αν οι λίγοι ξέρουν από χορό, τραγούδι και ιστορία της τέχνης, οι πολλοί δείχνουν να μην ξέρουν κι ας τα διδάχτηκαν(;) στη σχολή τους.
Η ΕΡΤ3 με τη ρεμπετομανία της που ρίχνει…μεσοσταθμικά (όρος των ημερών μας) το επίπεδό της και είναι άδικο. Να της επισημάνουμε πως «πληρώνει» για κάποιους ρεμπετομανείς στα σπλάχνα της. Φορτώνουν στην προσφυγιά τους χασικλήδες και τους αναπαριστούν, με το ζωνάρι και τον μπαγλαμά. Κάποια ιδιωτικά παρουσίασαν ανεκτό πρόγραμμα, άλλα με θαυμάσιο ρεπερτόριο για νεολαία και, βέβαια, όλα «ευθυγραμμισμένα» στη λιτότητα της κρίσης.
ΘΑ ξαναπάμε στο κανάλι της βουλής (σχολείο-μουσική πανδαισία…) και δεν εννοούμε τις συνεδριάσεις των εθνοπατέρων μας. Την κλασική της μουσική εννοούμε, σε 24/ωρη βάση, που εισάγει, εθίζει και προ(σ)καλεί για τη μαγεία ενός κόσμου φιλοχνημένου από μουσουργούς που αντέχουν στον χρόνο. Θα κλείσουμε αισιόδοξα-το απαιτεί η ημέρα-και με την αίσθηση πως κάτι «κινείται». Με τη μουσική παιδεία στην Ελλάδα των ελληνοπαίδων του ipod και (προσφάτως) της…μαγειρικής. Για να τραγουδούν (χωρίς εισαγωγικά) τα παιδιά στα κάλαντα. Τότε θα λιγοστέψουν οι σκυλούδες στην πίστα, οι βραχνόκοτες στο πάλκο κι οι «αγριόχοιροι» που ογκανίζουν γρατζουνώντας μια κιθάρα.
2 σχόλια:
Να επισημάνω κι εγώ με τη σειρά μου ότι θα περίμενα κάτι περισσότερο από τον κ.Νικολαίδη, δάσκαλο επί δεκαετίες, με έδρα τα Γιαννιτσά, τη Βόρεια Ελλάδα δηλαδή, με την πλούσια παράδοση. Πού ακριβώς είδατε στο σημερινό επεισόδιο του Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ στην ΕΤ3, ρεμπέτικα, χασικλήδες, ζωνάρια και μπαγλαμάδες;.
Στα μπαμπαλιούρια, το παραδοσιακό έθιμο μεταμφιέσεων; Στην προετοιμασία της ελληνικής βασιλόπιτας; στα παραδοσιακά κάλαντα των παιδιών; Στις αφηγήσεις των παππούδων; στα δημοτικά τραγούδια; Σας επισυνάπτω και το τρέιλερ που είναι ουσιαστικά η περίληψη της εκπομπής για να μου τα υποδείξετε κι εμένα. https://www.facebook.com/photo.php?v=10150455315704843
κ.Νικολαίδη, οι γενικόλογοι αφορισμοί μπορεί να χτίζουν προφίλ στα blogs, αλλά η ακρίβεια των σχολιασμών είναι αυτή που χαρακτηρίζει τον αρθρογράφο. Ο Γιώργης Μελίκης, η ψυχή της εκπομπής είναι γνωστός λαογράφος με 40 ετών έργο πίσω του και δεκάδες τιμητικές διακρίσεις. Οι τηλεοπτικές καταγραφές του διασώζουν έναν πολιτισμό που χάνεται και αποτελούν ταυτόχρονα μοναδικά τεκμήρια και μνημεία της ελληνικής παράδοσης. Ο χαρακτηρισμός ρεμπετομανής που συλλήβδην φορτώνετε σε όλο το πρόγραμμα της ΕΤ3 δεν τον χαρακτηρίζει. Χαρακτηρίζει μόνο την αμάθεια ενός παιδαγωγού μικρών παιδιών για την ιστορία του ίδιου του τόπου του.
Νομίζω ότι είναι υπερβολές αυτά... Η ελληνική μουσική δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από το παγκόσμιο ρεπερτόριο.
Όσο και να θέλουμε οι γονείς μας, οι εργάτες, οι αγρότες της Ελλάδας, ο απλός και φτωχός κόσμος κυρίως μεγάλωσε, βίωσε, ανατράφηκε, έζησε, χάρηκε, χόρεψε, τραγούδησε, έκλαψε, γέλασε, γλέντησε με αυτά τα τραγούδια. Δεν μπορούμε να τον υποχρεώσουμε να πάει λυρική σκηνή καιν' ακούει μόνο κλασσική μουσική. Και δεν νομίζω ότι το έντεχνο λαϊκό ή το αυθεντικό ρεμπέτικο θεωρείται σκυλάδικο, οπωσδήποτε...
Η κλασσική μουσική είναι το απαύγασμα της μουσικής, η κορυφή της το δέχομαι, όμως για ανθρώπους παιδευμένους σ' αυτήν, που από παιδιά τη βίωσαν στα σχολεία τους, στα θέατρα, στις λυρικές σκηνές του κράτους τους.
Όταν κάποτε παλιά βρέθηκα στη Βουδαπέστη, στις 6 το απόγευμα γέμιζαν οι δρόμοι κόσμο, που έβγαινε από τις μουσικές σκηνές όπου παρακολουθούσαν κλασσική μουσική. Όμως εκεί ήταν Ουγγαρία κι όχι Ελλάδα. Και εκεί εκτός από την κλασσική τους μουσική είχαν και τα τσιγγάνικα βιολιά τους...
Η παράδοση κάθε λαού απαιτεί τα δικά της μουσικά ακούσματα...
Δημοσίευση σχολίου