Τύψεις

Με κάνεις να νιώθω τύψεις, λένε. Μα γίνεται κάποιος άλλος να με κάνει να νιώσω τύψεις; Μου λέει πχ ο γιος μου «με παραμελείς». Αν πράγματι τον παραμελώ θα αισθανθώ τύψεις, αν όχι θα του την πω κιόλας. Αν αισθανθώ τύψεις σημαίνει ότι εκείνος μού τις προκάλεσε; Απλά ξέρω ότι κάτι δεν κάνω καλά, γι' αυτό αισθάνομαι άσχημα.

Θα το πάω κάπου αλλού.. Οι γονείς για να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, θεωρούν εαυτούς θεούς. Αυτοί ξέρουν κι επειδή ξέρουν μπορούν να μάθουν κάποιον άλλον, μπορούν να αποκτήσουν έναν μαθητή. Πιστεύοντας αυτό (αναγκαστικά) έχουν τρομερές απαιτήσεις από τον εαυτό τους. Έτσι, ο γονιός δεν μπορεί να έχει νεύρα, αφού είναι θεός. Δεν μπορεί να είναι δυστυχισμένος, αφού είναι θεός. Δεν μπορεί να κάνει λάθος, αφού είναι θεός.

Πρώτα κατέβα από το βάθρο (θα έχεις λιγότερες απαιτήσεις από εσένα) και μετά άρχισε να φέρεσαι φυσικά.. ήτοι ανθρώπινα.

(Βαρύ το φορτίο σου αδελφέ, τόσα που περνάμε, χαλάρωσε λίγο το ζωνάρι με το οποίο σε έχεις σφίξει. Τα παιδιά που έζησαν στην κατοχή, δεν είχαν τους γονείς τους να βολοδέρνονται κρυφά γιατί δεν κάνει τα παιδιά να πληγωθούν!!! Τα παιδιά τότε έζησαν την κατοχή. Τελεία.)

Στεφανία Λυγερού

Υ.Γ. Ξέρω, ξέρω τα λεγόμενα μπορεί, αντί να προάγουν τη φυσικότητα να προάγουν τη γαϊδουριά... Ούτε γαϊδούρι μπορεί να σε κάνει κάποιος άλλος, μόνο από δική σου επιλογή. Επίσης το κείμενο απευθύνεται σε σκεπτόμενους ενήλικες.