Δεν κίνησαν ρούπι

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΔΑΜΕ την άνεση στα Υπουργεία. Την άπλα, με σιωπηρή την αντίληψη πως το κράτος πληρώνει. Βλέπουμε την «πολυπληθή» κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου. Με τα υπουργικά τους γραφεία στελεχωμένα κι όλους να «εργάζονται» πυρετωδώς. Ανάβουν τα τηλέφωνά τους για δημόσιες σχέσεις, η διαπλοκή τρέχει, τα κλιματιστικά δουλεύουν. Δεν λιγόστεψε ο υπουργός το προσωπικό, τη φρουρά, τα…προνόμιά του, γιατί τα γραφεία του(ς) διαθέτουν ηχομόνωση και δεν έφτασε η κραυγή του κόσμου. Τα δικαιώματα «πακτωμένα» και δεν τους αγγίζει η κρίση. Και το’ πε, πρόσφατα η κα Καΐλη. «Αυτήν τη στιγμή, δημόσιος λειτουργός εισπράττει 200 χιλιάρικα το χρόνο». Τον…τρέχοντα χρόνο και όχι εκείνους των παχέων (με δανεικά) αγελάδων.

ΤΟ ταμείο με το μεγάλο άνοιγμα για τη (δια)ροή προς τα κάτω διαθέτει και κάνουλα εκ των άνω. Μικρή και μόνιμα ελαττωματική και είναι η παροχή της για να κλαις και να γελάς. Από’ κει διοχετεύεται στη δεξαμενή ό,τι περισσέψει. Απ’ το εθνικό προϊόν, καταληστευμένο από χίλια νόμιμα κι άλλα τόσα παράνομα χέρια. Ορατά και αόρατα, βρώμικα χέρια που δεν βρέθηκε μαχαίρι να τα κόψει ακόμα. Για στομάχια μεγάλα και χωρίς αντιστάσεις στο δίκαιο και την ηθική.

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ φοροδιαφυγής με τους φοροκλέφτες να στήνουν πανηγύρι και τον πολιτικό να λοξοκοιτάει μόνο για τις ψήφους. Όσο φτωχότερο ένα κράτος, τόσο ευκολότερα το ελέγχεις ρυθμίζοντας τις «παραμέτρους». Όσο αδύναμος και εξαρτημένος ο ψηφοφόρος, τόσο τον αφοπλίζεις αρπάζοντάς του το μοναδικό όπλο που διαθέτει. Χαμογελαστά και (εξ)αναγκάζοντάς τον να ξεροσταλιάζει στο κονάκι σου για ρουσφετάκι, να σε χειροκροτάει στο δρόμο και να σε «προσκυνάει», μη μείνει χωρίς προστάτη-το τραβάει και ο οργανισμός του.

ΠΟΛΥ κράτησε η προετοιμασία μας για την πτώχευση. Για να κοιτάμε το χάος ισορροπώντας στο χείλος του γκρεμού και «αυτοί να άδουν», ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι. Οι οικονομημένοι με τον ιδρώτα τους στην Ελβετία και οι «πατριώτες» που στο άκουσμα της δραχμής παθαίνουν ονειρώξεις.

ΚΑΙ, βέβαια, δεν περιμέναμε αλλιώτικη στάση και συμπεριφορά απ’ τους παλιούς και τωρινούς της πολιτικής. Οι τέως κοιμούνται και ονειρεύονται τα αναδρομικά, οι εν ενεργεία την επανεκλογή. Ο κόσμος άρχισε να πεινάει κι αυτοί δεν κάνουν ρούπι απ’ τις δαπάνες των υπουργείων τους, απ’ τα προνόμια και την ασυλία τους, που δημιουργεί φαινόμενα τύπου Κουλούρη.