Ο αγώνας κατά του Μνημονίου

Η πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να πιστεύει ότι όλο και κάποιο θαύμα θα γίνει και θα λυτρωθούμε από τα βάσανά μας που μας επέβαλε κατά την  τελευταία διετία η μνημονιακή κυβέρνηση του κ Παπανδρέου. 

Έχουν ξεχάσει βεβαίως το παρελθόν της χώρας (πόλεμος, δικτατορία κ.α.) όπου μόνο με αγώνες και θυσίες υπήρξαν κατακτήσεις του λαού. Έχουν ξεχάσει το παρελθόν του παγκόσμιου εργατικού κινήματος που με επιμονή και αγωνιστικότητα διεκδίκησε και πέτυχε μια σειρά φιλολαϊκών μέτρων στην υγεία, στην παιδεία, στο κοινωνικό κράτος, κατακτήσεις οι  οποίες φαίνονται να εξανεμίζονται σήμερα. 

Οι νεοέλληνες μαθημένοι στο εύκολο χρήμα  τις τελευταίες δεκαετίες δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κουνηθούν από τον καναπέ και να αγωνιστούν για να μην εφαρμοστούν τα σκληρά και ανάλγητα μέτρα του μνημονίου στη χώρα και στο λαό της. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι νεόπτωχοι αυξάνονται, η μεσαία τάξη διαλύεται και οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι οδηγούνται στη φτώχεια. Οι άνεργοι αγγίζουν το ένα εκατομμύριο. Που βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι, σε τι ατομική απελπισία ώστε δεν αντιδρούν καθόλου;

Η αλήθεια είναι πως οι λαοί της Ευρώπης (και όχι μόνο) δέχονται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματά τους κυρίως από το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και τις τράπεζες με σκοπό την Κινεζοποίηση τους. Αφηνιασμένος ο νεοφιλελευθερισμός δεν διστάζει πουθενά και με αγριότητα και αναλγησία επιτίθεται εναντίον τους.

Οι λαοί έχουν σίγουρα δεχθεί ένα μεγάλο σοκ από αυτή την επίθεση και τα πρωτοφανούς σκληρότητας μέτρα που παίρνουν οι  κυβερνήσεις από τα αφεντικά τους που είναι βέβαια το παγκόσμιο κεφάλαιο.

Και ο Ελληνικός λαός υπέστη σίγουρα το ίδιο σοκ, αλλά φοβάμαι πως μετά από δυόμισι  χρόνια συνεχούς και μεθοδευμένης μείωσης  των εσόδων τους (μισθωτοί, συνταξιούχοι μικροεπαγγελματίες κλπ), την κατάργηση πρακτικά της δημοκρατίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους δεν δικαιολογείται αυτή η αδράνεια. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και την αστυνομική τρομοκρατία και τις άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ σε οποιαδήποτε διαδήλωση.

Θα μου πει κάποιος ότι ο λαός δεν έχει καμιά ελπίδα από πουθενά. Η αριστερά παραπαίει διασπασμένη και δεν έχει πιστευτό πολιτικό ρόλο. Εναλλακτική υλοποιήσιμη πρόταση για λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ευρίσκονται στο ναδίρ της αξιοπιστίας τους μετά την αμαρτωλή ζωή των ηγεσιών τους.

Οι αγανακτισμένοι μετά και από τις συνεχείς και βάρβαρες επιθέσεις των ΜΑΤ απρόκλητα εναντίον τους διαλύθηκαν.

Πανευρωπαϊκά, παρά τις περιορισμένες κινητοποιήσεις των λαών και της νεολαίας, δεν φαίνεται να ανατέλλει κάποιο ελπιδοφόρο  νέο κίνημα. Τόσο οι δεξιά όσο και η σοσιαλδημοκρατία είναι υποτελείς πια του κεφαλαίου έχοντας υπαλληλική σχέση με τους φορείς του.

Που είναι λοιπόν η λαϊκή αντίσταση. Τα μέτρα που παίρνονται εναντίον τους είναι βάρβαρα και πρωτοφανή. Όλοι διαμαρτύρονται στο γείτονα αλλά κανένας δεν κινητοποιείται. Και όσο οι δυνάμεις του κεφαλαίου βλέπει να περνούν τα μέτρα χωρίς αντίσταση θα επιβάλλει και άλλα συνεχώς. Η κατάσταση δεν έχει πάτο. Αυτό που λέγεται ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα φτάσουν τα 300 ευρώ και ίσως χαμηλότερα φαίνεται πια να μην φαντάζει τόσο απίθανο.

Και που είναι η φοιτητική νεολαία της οποίας η παιδεία διαλύεται και το μέλλον  καταστρέφεται; Που είναι οι κινητοποιήσεις της, οι καταλήψεις κλπ που κάποτε κάνανε για ψύλλου πήδημα;

Οι Έλληνες φαίνεται να αποδέχονται στωικά τη μοίρα τους και την καταστροφή τους;

Είναι έτσι ή όσο πιέζεται το ελατήριο τόσο πιο έντονη θα είναι η αντίδραση των πολιτών; Προσωπικά δεν είμαι αισιόδοξος. Εύχομαι όμως να διαψευσθώ.

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!