Όσα δε γίναν δεκαετίες τώρα, έγιναν μέσα στο 2011.
Από την είδηση του θανάτου του Μπιν Λάντεν (ισχύει-δεν ισχύει), στην πτώση του Μουμπάρακ και του Καντάφι...
Από το ελληνικό συνεχιζόμενο δράμα ως το πορτογαλικό, το ισπανικό, το ιταλικό...
Από τη Φουκουσίμα ως τη Συρία.
Απ' τη Μέρκελ στον Παπαδήμο κι απ' τον Ομπάμα στον Μόντι.
Απ' τον Μπέο στον Εφραίμ κι απ' τον Μάκη στον Πανίκα (Ψωμιάδηδες).
Απ' την πλατεία Ταχρίρ στην πλατεία Συντάγματος κι από το πάρκο του Dow Jones ως την Πλατεία του Ήλιου.
Μια χρονιά-(μαύρη) μαγεία!
Αυτό βέβαια ήταν το περιβάλλον που ζήσαμε.
Διότι ο καθένας μας ζει και στο δικό του παράλληλο σύμπαν, το οποίο άλλοτε συσχετίζεται άμεσα με το περιβάλλον κι άλλοτε υπάρχει ανεξάρτητα από αυτό.
Μπορεί κάλλιστα δηλαδή ο κόσμος γύρω μας να καίγεται κι εμείς να ζούμε μέσα ση φωτιά κάποιες πολύ ωραίες προσωπικές μας στιγμές.
Γι' αυτό δεν είναι αποκλειστικά μαύρη χρονιά αυτή που περνάει.
Σίγουρα για τον καθένα μας έχει και τις πολύ όμορφες στιγμές της.
Κι αυτές ίσως είναι και η φλόγα που μας κρατά ζωντανούς σε χαλεπούς καιρούς.
Έβλεπα πριν στο εξαιρετικό blog της φίλης κ.κ. φωτογραφίες που τράβηξε η ίδια από τις μεγάλες κινητοποιήσεις του έτους που μας πέρασε. Από τις καθημερινές διαδηλώσεις του Μάη-Ιούνη στην Πλατεία Συντάγματος ως τις τελευταίες του Οκτώβρη.
Μου μοιάζαν τόσο μακρινά όλα αυτά.
Αν σκεφτεί κανείς το πόσα έχουν αλλάξει μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες...
Στα μάτια και στις μύτες μας τα χημικά του καλοκαιριού έχουν αφήσει τα ίχνη τους. Η μυρωδιά τους είναι ακόμη εκεί.
Αλλά εμείς δεν είμαστε πια εκεί.
Σαν τρομαγμένοι ήρωες ενός θρίλερ που μας κυνηγά το τέρας στο σπίτι κι εμείς έχουμε κρυφτεί πίσω απ' την πόρτα της σοφίτας, ελπίζοντας να μη μας βρει μέχρι να σκεφτούμε το σχέδιο με το οποίο θα εξοντώσουμε το τέρας.
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ότι ως πρωταγωνιστές (ακόμη και σε θρίλερ), στο τέλος εμείς θα επιζήσουμε και το τέρας θα νικηθεί.
Αλλά μοιάζουμε απλά να επιτείνουμε την αγωνία και σ' εμάς και στους θεατές μας και να καλλιεργούμε τη σιγουρια της νίκης στο θηρίο, ώσπου αυτό θα συντριβεί πιο εντυπωσιακά!
Και σημειωτέον ότι ακόμη και στα πιο γλυκανάλατα happy end, ο πρωταγωνιστής θα αποκομίσει έστω μια γρατζουνιά.
Αλλά η γρατζουνιά δεν είναι ήττα, αλλά δείγμα επερχόμενης νίκης.
Αν ήταν να χάσουμε, το θηρίο θα μας έτρωγε από την αρχή...
Επομένως το 2012 να 'μαστε καλά κι έχουμε να κάνουμε πολλά!
Και βέβαια φεύγοντας το 2011 μας παίρνει και κάποια πρόσωπα τα οποία είχαν μια ιδιαίτερη σημασία για τους ανθρώπους αυτού εδώ του τόπου.
Λάκης Σάντας, ο πρώτος αντιστασιακός της Ευρώπης που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη ναζιστικη σημαία από την Ακρόπολη, πράξη που αποτέλεσε και το έναυσμα για την πανευρωπαική Αντίσταση κατά των Ναζί. Ισόβιος ιδεολόγος και αποτραβηγμένος από τα φώτα.
Θανάσης Βέγγος, ο ηθοποιός που εξέφρασε τη "χαρμολύπη" στο έπακρον και που συνέδεσε μοναδικά τον εαυτό του με το ρόλο, κάνοντας το ρόλο άνθρωπο και τον άνθρωπο ρόλο. Και ο "Θανάσης" από όνομα έγινε έννοια.
Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο θεατρικός συγγραφέας-σταθμός για το νεοελληνικό θέατρο.
Τα έργα του πολυπαιγμένα στην παλαιά ΕΡΤ και στα σχολικά θέατρα.
Μιχάλης Κακογιάννης, ο πολυβραβευμένος και απανταχού Γης αναγνωρισμένος σκηνοθέτης, που κάθε του έργο κέντριζε την προσοχή με την πρωτοφανώς για τα ελληνικά δεδομένα καλοδουλεμένη μορφή του, σε μια εποχή που οι ταινίες έβγαιναν και πωλούνταν με το κιλό.
Μανώλης Ρασούλης, ο στιχουργός, ο συγγραφέας, ο μουσικός που πήρε... "την εκδίκηση της γυφτιάς" από το αστικό καθωσπρέπει κατεστημένο του πολιτισμού.
Ο άνθρωπος που κατάφερε να γράφει ποίηση με λέξεις αντιποιητικές. Που κατάφερε να γράφει τσιφτετέλια για τις κυβερνήσεις, τους φαντάρους, το Βούδα και τον Κούδα...
Νίκος Παπάζογλου, η αρσενική μούσα του Ρασούλη, η πιο ροκ ρεμπέτικη φωνή του νέου ελληνικού τραγουδιού και συνάμα πολύ καλός συνθέτης που έδωσε άλλο χρώμα στο νεοελληνικό γλέντι. Ένας μάγκας που δεν υπάρχει πια...
Νίκος Κοεμτζής, ο πιο αμφιλεγόμενος φονιάς. Ποτέ άλλοτε ένας φονιάς δεν έγινε ταινία, τραγούδι, σύμβολο για πολλούς. Δεν επικροτώ τους φόνους προφανώς, αλλά σαφέστατα είναι μια αξιοπρόσεκτη περίπτωση που χαρακτηρίζει τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Φαίδωνας Ματθαίου, ο χαρακτηρισμένος και "πατριάρχης του ελληνικού μπάσκετ", ο οποίος άνοιξε το δρόμο στο εθνικό σπορ των Ελλήνων, το μπάσκετ, Εθνικό σπορ όχι από άποψη ενδιαφέροντος αλλά από άποψη επιτυχιών.
Λεωνίδας Κύρκος, μια πολύ αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της αριστεράς. Αγωνιστής στα νιάτα του και βασανισμένος επί Εμφυλίου πολέμου. Κυνηγημένος από το αστυνομικό κράτος αργότερα. Εμπνευστής του "μαύρου '89" και πολιτικά μετατοπισμένος έκτοτε.
Αυτό το προσκλητήριο νεκρών του 2011 δίνει την εντύπωση (μαζί με τη συνολική κατάσταση) ότι ζούμε το τέλος της Ελλάδας που γνωρίσαμε.
Της Ελλάδας του Θανάση...
Ένα βίντεο με τη φωνή του Θανάση Βέγγου απο την ταινία το Βλέμμα του Οδυσσέα, την φωνή του Κώστα Καζάκου που απαγγέλει Τάσο Λειβαδίτη και το ποίημα του Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος και βίντεο απο προηγούμενες συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος.
Είθε το 2012 που μας βρίσκει δέσμιους, να μας αφήσει ελεύθερους στο 2013, με αξιοπρέπεια για το παρόν, με ελπίδα για το μέλλον, με περηφάνεια για το παρελθόν.
Καλή χρονιά σε όλους και όλες!
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!
3 σχόλια:
Πολύ ωραίο! Ευχαριστούμε!
Να 'σαι καλά Παπα-Ηλία!
Καλή χρονιά!
Είθε το 2012 που μας βρίσκει δέσμιους, να μας αφήσει ελεύθερους στο 2013, με αξιοπρέπεια για το παρόν, με ελπίδα για το μέλλον, με περηφάνεια για το παρελθόν.
Δημοσίευση σχολίου