ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Της λευτεριάς ανοίγω δρόμο…»

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΙΝΑΙ αλήθεια πως η ελευθερία είναι πολύτιμη, γι αυτό πρέπει να δίνεται σε μερίδες» (Λένιν). Και με καθεστώς που θα τη μοιράσει θα προσθέταμε, αλλά ας το(ν) αφήσουμε στην ιστορία. Κι αν δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία στον κόσμο και πουθενά «πλέρια» δημοκρατία, ας όψονται οι άνθρωποι. Με τα καθεστώτα, τα συστήματα και τη φύση τους.

ΕΧΟΥΜΕ κυβέρνηση, ο θάνατος έψαυσε την Ελλάδα που ψυχορραγούσε και απομακρύνθηκε, η καταιγίδα μαίνεται. Πήραμε την ανάσα μας, κοιτάξαμε τα δεσμά στο σώμα και στα χέρια χειροπέδες, ωστόσο, δεν γίνεται αλλιώς. Όπως δεν υπήρχε άλλος δρόμος από συμφωνίες που έδεναν τους κομμουνιστές χειροπόδαρα πριν πλακώσουν ξένοι και κάνουν Σκομπία την Αθήνα των «Δεκεμβριανών» και την Ελλάδα Βάρκιζα και Εμφύλιο.

ΔΕΝ μπορείς να κρίνεις τον κομουνισμό, παρά μόνο μέσα απ’ τις πράξεις των ανθρώπων του. Κι αν πεις πως δεν χριστιανισμός στην πράξη, τότε ψάξου μην είσαι αντικομουνιστής από γεννησιμιού σου είτε θύμα προπαγάνδας. 

Ωστόσο, τα «λάθη» του ΚΚΕ που ήταν εγκλήματα της (εκάστοτε) ηγεσίας «για το δίκαιο και τη λευτεριά» δεν πέρασαν ξώφαλτσα απ’ την κοινή κρίση του μέσου έλληνα, καχύποπτου και κουμπωμένου. Σε ανθρώπους που γουστάρουν «πλέρια λευτεριά» στη Δύση, λες και την έζησαν ποτέ τους στην Ανατολή.

ΚΑΙ τώρα τι κάνουμε σαν μας ξανάρθει η τρόικα και πλακώσουν όροι και τελεσίγραφα; Πώς αντιδράς τώρα που το είδες πως δεν γίνεσαι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» με νόμο και εκ των…υστέρων; Απέναντι και μακριά ο εχθρός βυσσοδομεί μη γίνεις ΗΠΑ, η Ευρώπη πνίγεται (λες να την…την πνίγουν;) στα προβλήματά της κι άρχισε ο αναίμακτος πόλεμος που τον είπανε πολιτική.

ΣΤΗ μικρή Ελλάδα των μεγάλων προβλημάτων δεν έχεις και μεγάλα περιθώρια για να αποτρέψεις το πεπρωμένο σου. Ωστόσο, αν είσαι από στόφα…επαναστάτη, βγαίνεις στο δρόμο «απειλητικά». Κρατάς πανό, αλλά κλείνεις λιμάνια και σταθμούς. Δεν πετάς πέτρες και μολότοφ (δεν είσαι αναρχικός είτε κουκουλοφόρος)-πηγαίνεις σε χώρους δουλειάς, μαζεύεις «προλετάριους» και βγάζεις λόγο (όπως ο Λένιν στο μπαλκόνι σε εποχές ελπίδας). Τους παροτρύνεις να απεργήσουν για να πάει ο τόπος…μπροστά. Κι αν την ίδια ώρα απεργούν απλήρωτοι και υπέρ απολυμένων στον «902 αριστερά στα FM»; Κάνεις την κορόιδα, δεν μιλάς, θα ξεχαστεί. Δεν έφερες την Άνοιξη-την απαιτείς από άλλους.