Τέλος ανοχής!

Νομίζω πώς το τραγούδι του αξεπέραστου Ξυλούρη τα λέει όλα.
Αν εμείς έχουμε ακόμη κάτι για να μας πάρουν υπάρχουν χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί μας (εκατομμύρια σ'  όλο τον κόσμο που του τα έχουν πάρει όλα). Ας ορθώσουμε το ανάστημά μας, πια. Πέστε για την τιμή των όπλων, πέστε για το γαμώτο, πέστε: "όχι να παραδώσουν ότι έχει και δεν έχει αυτός ο τόπος μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια αμαχητί!"
Είναι όνειδος αξεπέραστο! Τι θα πούμε στις επόμενες γενιές; στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας; σκυφτοί και ανθρωπάρια θ' αποφεύγουμε το βλέμμα τους; Δεν έχουμε το δικαίωμα!
Η πλειοψηφία αυτού του λαού δεν υπήρξε δοσίλογη και πουλημένη. Μεροκαματιάρηδες μια ζωή είμαστε οι περισσότεροι και αρκετοί βίωσαν για λίγο το όνειρο του μικροαστού. Κλέφτες δεν υπήρξαμε, είχαμε ξερονήσια, εκτελεστικά αποσπάσματα, τεμπέληδες δεν είμαστε: αυτός ο τόπος έχει πιότερο πέτρες κι άνυδρο χώμα μα καταφέραμε να το κάνουμε να καρπίσει. Ακόμα κι αν είμαστε τουρκόσποροι, όπως κάμποσοι λένε, λουστήκαμε με το νερό του τόπου τούτου και δεν μας επιτρέπεται να μην σταθούμε αντάξιοι των 300 του Λεωνίδα, παράδειγμα κι ελπίδα για τις επόμενες γενιές; Από πού θα πιαστούν για να ορθώσουν το ανάστημά του.