Ποια…αλλαγή;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΘΑ πέσει το χρήμα, θ’ αρχίσει το «γλέντι». Με χορούς, σπασίματα, ποτά, λικνίσματα και τσιφτετέλια. Στην ίδια «πίστα», χωρίς κάτι να’ χει αλλάξει και σε σκηνικό σκυλάδικου. Έτσι γουστάρει ο έλληνας κι όσο σηκώνει η τσέπη του. Στο επίπεδο και με το είδος του έκαστος. Με το…ασικλίκι του ο ταπεινός στον τεκέ, σε πρώτο τραπέζι πίστα ο λεφτάς, στη σάουνα της βουλής ο εθνοπατέρας και εις Παρισίους για καφεδάκι ο μιζαδόρος υπουργός.

Παίρνουμε ανάσα και ξανά στο πόστο τους οι (πολλοί) κηφήνες του δημοσίου, ο πολίτης να ξεροσταλιάζει έξω από υπηρεσίες με το λαδωτήρι στο χέρι και ο αφέντης αγκαλιά με τη γραφειοκρατία που του αποφέρει «κέρδη».

ΟΙ Λουράντοι θα «μάχονται», οι γιατροί θα (υπερ)συνταγογραφούν, το φακελάκι-εισιτήριο στα νοσοκομεία, οι αστυνομικοί θα συνδικαλίζονται, οι φοιτητές στο δρόμο, οι μαθητές στις καταλήψεις, οι κουκουλοφόροι «ον λάιν» με την Αστυνομία, οι αποκλεισμοί με τον πρώτο χιονιά και τα σκουπίδια άρωμα στην ατμόσφαιρα.

ΚΑΙ οι πολιτικοί μας; Θα ψηφίζουν νόμους «ελληνικούς» για την ασυλία και τα προνόμιά τους κολλημένοι σαν στρείδια στην καρέκλα. 

«Κοντύτεροι», αλλά δεν το πρόσεξαν. Με τη λίστα των μεγαλοοφειλετών του δημοσίου στο χέρι, μόνο για…ανάγνωση. Θα’ ρθουν (οι επόμενες) εκλογές και θα ξεμυτίσουν οι «κρυμμένοι» και τρομοκρατημένοι(;). Θα μας σφίξουν το χέρι μοιράζοντας χαμόγελα. «Μπόρα ήταν και πέρασε. Μας ξαναψηφίζεις κι όλα νερό κι αλάτι. Η ψήφο σου γίνεται υπερωρίες και επιδόματα μέσω των συνδικαλιστών, και ο συνδικαλισμός δεν πεθαίνει, ακόμα κι αν η Ελλάδα πεθάνει».

ΘΑ ζούμε, κοντολογίς ελληνικά, σε ευρωπαϊκό περιβάλλον. Θα επιμείνουμε κι ας μη μας έμπασαν με το στανιό στην Ευρώπη. Γι αυτό, πάμε για μιαν απ’ τα ίδια, με τους ίδιους και για το ίδιο αποτέλεσμα. Με τους εταίρους να μας ρίχνουν στο μάτι του κυκλώνα για τα δικά τους παιχνίδια. Γιατί; Γιατί μας βρήκαν μπόσικους, σκόρπιους και ανοργάνωτους. Αν είχαμε Κράτος, δεν θα τολμούσαν. Αν φτιάξουμε Κράτος, δεν θα τολμήσουν. Μόνο που για ν’ αλλάξει η φορά των πραγμάτων και οι δομές, είναι υποχρέωσή μας να πειθαρχήσουμε σε νόμους ευρωπαϊκούς «ξεπορτίζοντας» απ’ την παράγκα της Ψωροκώσταινας.

ΚΑΙ τι κάνεις, όταν δηλώνεις (αν το δηλώνεις) αδυναμία για αυτοπειθαρχία; Αλλάζεις προπονητή! Με σύμβαση αορίστου χρόνου και με δοτή εξουσία (η συνέχεια στο επόμενο).