Θερίστε, τώρα, θύελλες!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΙΨΟΥΣΕ για λαός για δημοκρατία και του ήρθε…κατακέφαλα. Απ’ τον μετριοπαθή Γ. Ράλλη στον ρηξικέλευθο Ανδρέα και τη δημοκρατία σαν ξυράφι σε χέρια νηπίου. Τη γνώρισε ο πολίτης, τη γεύτηκε αποκτώντας ξεχασμένα δικαιώματα, τα εκτίμησε και τα απόλαυσε στο ξεκίνημα, αλλά κάτι άρχισε να στραβώνει στην υπόθεση του…σοσιαλισμού και της δημοκρατίας. Μεθοδικά και βαθμηδόν, στήθηκε το κομματικό κράτος του ΠΑΣΟΚ σαν αντιστάθμισμα στη μονοκρατορία της δεξιάς επί ενάμισι αιώνα. Ωστόσο, η εξουσία στον λαό με «ανταποδοτικές» ψήφους και χοροί ανυποψίαστων στο «πανηγύρι της δημοκρατίας» είχαν ημερομηνία λήξης.

ΣΤΗΘΗΚΑΝ, λοιπόν, οι πυλώνες της ασυδοσίας στο βάθρο της «ελευθερίας», ενέταξε ο πολίτης την «κατάληψη» στο λεξιλόγιό του, τυλίχτηκε με τον προστατευτικό χιτώνα της ατιμωρησίας και προχώρησε…οπισθοχωρώντας. Είχε το ΠΑΣΟΚ να…καμαρώνει, η δεξιά να καραδοκεί (για την ανακατάληψη) και η (λεγομένη) αριστερά να «καρπώνεται». Ανίκανη να διακρίνει τον πραγματικό της αντίπαλο με τη δορά του αμνού και τους διαχρονικούς διώκτες της, που δεν την άφησαν σε χλωρό κλαδί. 

ΕΙΧΕ πέραση το ΠΑΣΟΚ, ο λαός σαγηνεύτηκε από ένα χαρισματικό Ανδρέα και η παράταξη απήλαυσε ηδονικές ώρες. Γνωστή η συνέχεια, γνωστά και τα πάθη του σοσιαλισμού στα χέρια «σοσιαλιστών». Με τον συνδικαλισμό να χτυπιέται για τη χαμένη ισχύ και τους συνδικαλιστές να εγκαταλείπουν. Και τα κόμματα που τους εξέθρεψαν; Θερίζουν θύελλες, με πρώτο (και καλύτερο) το ΠΑΣΟΚ, που το παρατάνε όσο γρήγορα το αγκάλιασαν. Κι έγιναν μπούμερανγκ των κομμάτων οι κομματικοί των σιναφιών που έβγαλαν Φωτόπουλους και Λυμπερόπουλους. Με την (υπο)στήριξη των τελευταίων (ως δείγμα και όχι…υπόδειγμα τους αναφέρουμε) έκαναν τη δουλειά τους τα κόμματα, ευημερούσαν οι πολιτικοί και οργίαζαν νομοθετώντας. Για πάρτη τους και κλείνοντας το μάτι και τα μάτια. Στους «επιτελείς» των κομματικών στρατών και στη δημοκρατία, πλακωμένη απ’ την ασυδοσία.

ΚΙ έγινε μπάχαλο η Ελλάδα (της ρεμούλας), πήρε το μάθημά του το ΠΑΣΟΚ του ασύμμετρου συνδικαλισμού, του επιστρέφουν τον «αρραβώνα» οι…καπεταναίοι και τραβάει τα μαλλιά του. Οι «άλλοι» χάσκουν και, βέβαια, θα’ ρθει η σειρά τους. «Ο τρώσας και ιάσεται»; Δύσκολο. Οι πολικοί μας έκαναν το κουμάντο τους. Η (πολλαπλή) σύνταξη και το...τζάκι τούς περιμένει.