Ο Μίκης και οι…απορίες μας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΞΑΝΑ «στην Υγειά μας» και τα…παιδιά μιλούν, τραγουδούν και σιγοπίνουν σεμνά και ταπεινά. Άλλοτε τρωγόπιναν χωρίς σταματημό ραίνοντας με άνθη τον/την αοιδό, έσπαζαν μερακλωμένοι κάνα…πιατάκι και ο λογαριασμός στην ΝΕΤ.

ΠΡΟΣΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ο μεγάλος μας Μίκης και τριγύρω φίλοι του πραγματικοί κι άλλοι ευκαιριακοί. Με τον «οικοδεσπότη» καλαμπουρίζοντα μονίμως κι ακόμα να (τον) καταλάβουμε γιατί νοθεύει τα «σοβαρά» αστεία των άλλων με τις δικές του παρεΐστικες εξυπναδούλες. Είναι η χαρά που δεν τον αφήνει απ’ την προοπτική της οικονομισιάς; Η τάση για αυτοπροβολή του συμπυκνωμένη στο ζεϊμπέκικό του;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, τιμήθηκε (υπερ)δεόντως ο κ. Θεοδωράκης ανάμεσα στα…τέλια και τη ζεϊμπεκιά, αλλά οι απορίες μας παραμένουν. Πρώτη και καλύτερη: Γιατί δεν τους φρέναρε στη φρενήρη τάση και πορεία τους για αίνους, επαίνους και υπερβολές στο πρόσωπό του; Τριγύρω του αγωνιούσαν και διαγκωνίζονταν να καταθέσουν πόσο φίλοι του υπήρξαν από χρόνια, πότε και πώς γνωρίστηκαν, δέθηκαν και πορεύτηκαν στον χρόνο και στους αγώνες. 

Ένα «φτάνει, ρε παιδιά» του Μίκη θα’ ταν αρκετό να συγκρατήσει κάποιους (πολλούς) αναίτιους γλείψιματίες και τερατολόγους, που διεκδικούν φως απ’ το φως του και κομμάτι απ’ τη δόξα του. (Πολύ αμφιβάλλουμε αν θα καμάρωναν δίπλα του στο…Μακρονήσι).

ΟΙ παραπάνω αρκέστηκαν στους ημεδαπούς…μουσουργούς τύπου Τσιτσάνη, «ανέβασαν» τον Βαμβακάρη, κατέβασαν τον Μπαχ και ο κ. Λιάνης, λίγο-πολύ μας συνιστά να παρακάμψουμε τον Μπετόβεν, μιας που έχουμε τον Μίκη. Και, βέβαια, ο Μίκης τον (τους) επανέφερε ευγενικά στην τάξη: «Τον Μότσαρτ τον θαυμάζουμε. Τον Τσιτσάνη τον αγαπάμε».

ΠΑΛΙΑ βιντεοσκοπημένη επανάληψη η εκπομπή (ζωντανοί και παρόντες οι αείμνηστοι Πεπονής και Ρασούλης), ωστόσο, το μήνυμα πέρασε. Προς τον τηλεθεατή (ειδικότερα στο ελληνόπουλο) και προς τον ελληνικό λαό που δεν τον θέλουν να «ψηλώσει», κρατώντας τον «μες τους καπνούς και σε βρισιές»: Έχεις τον Μίκη, μην ψάχνεις παραπέρα. Τον γνώρισε η Υφήλιος, δεν έχεις άλλον δημιουργό να γνωρίσεις και να μελετήσεις. Έχεις τον (ντόπιο) Μότσαρτ σου με τη «συννεφιασμένη Κυριακή» σαν εθνικό σου ύμνο-άσε τους άλλους να το πιστεύουν πως «είναι ο Μότσαρτ δώρο των θεών στην ανθρωπότητα».