Όταν οι ''αδύναμοι'' λένε ΟΧΙ, οι ''δυνατοί'' τρέμουν

Η 28η Οκτωβρίου του 1940 δεν είναι μόνο μια σημαντική μέρα για την Ελλάδα, αλλά υπήρξε μια από τις σημαντικότερες για τον κόσμο όλο, αφού χάρη στο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά και των Ελλήνων, όπως παραδέχονται οι ιστορικοί, ο Οκτώβρης του 1940 έγινε ένας από τους πιο μοιραίους μήνες του πολέμου, ένας μήνας που άλλαξε την τροπή του μεγαλύτερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα στη σύγχρονη εποχή.

Μέχρι τότε ο πόλεμος ήταν λίγο ως πολύ ένας περίπατος για την πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας. Μόλις λίγους μήνες πριν το Παρίσι είχε πέσει και μαζί του η παντοδύναμη Γαλλία μετά από μόλις πέντε εβδομάδες μαχών. Η Αγγλία μάχονταν μόνη, οι Η. Π. Α. ήταν ακόμη ουδέτερες. Ο Μουσολίνι κόμπαζε για μια υπόθεση λίγων ημερών, αν οι Έλληνες δεν παραδίδονταν - φυσικά, ήταν σχεδόν βέβαιος ότι η Ελλάδα δε θα τολμούσε να αντισταθεί.

Μια Ελλάδα, χωρίς μεγάλο στρατό, χωρίς σπουδαίο εξοπλισμό, με λίγα πεπαλαιωμένα αεροπλάνα και πλοία. Ο εύκολος στόχος, αφού ακόμη και πολύ πιο ισχυρές χώρες γονάτισαν μετά από μικρή αντίσταση - θα τολμούσε η αδύναμη Ελλάδα που όλος της ο πληθυσμός αντιστοιχούσε μόνο στο στρατό της Ιταλίας να ορθώσει το ''κοντό'' ανάστημά της;

Ο Μουσολίνι χαμογελούσε γεμάτος αλαζονεία στο Χίτλερ ακόμη και μετά το ελληνικό ΟΧΙ. Όμως, ο αρχηγός της ναζιστικής Γερμανίας ανησυχούσε. Ανησυχούσε, γιατί γνώριζε τις συνέπειες του ΟΧΙ ενός ''αδύναμου'' πλην γενναίου αντιπάλου, ειδικά, όταν αυτός ο αντίπαλος είναι η Ελλάδα. Δύο τινά θα είχε να αντιμετωπίσει: χλευασμό και αμφισβήτηση - αναταραχή στους λαούς της Ευρώπης υπό Κατοχή -, αναθάρρυνση του ελεύθερου κόσμου και ενθουσιασμό, αν ο ''αδύναμος'' έκρυβε εκπλήξεις, κατακραυγή, ακόμη και αν οι δυο γίγαντες του Άξονα νικούσαν τον γενναίο ''αδύναμο''.

Οι αντιδράσεις ανάμεικτες: οι Ιάπωνες ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους, δικαιολογώντας την ανήθικη πράξη του συμμάχου τους, με τη φράση ότι έτσι κι αλλιώς η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία, οπότε η καταστροφή της δεν έχει σημασία - κάτι που θα άλλαζε άρδην μετά τις ελληνικές επιτυχίες, οπότε οι Ιάπωνες θα εξέφραζαν το θαυμασμό τους. Οι υπόλοιποι εξέφραζαν το σεβασμό τους για τη στάση των Ελλήνων, αλλά ήταν βέβαιοι πως η Ελλάδα θα ήταν εύκολο θύμα για τη μηχανή του θανάτου.

Όμως, ο ''αδύναμος'' γνώριζε την αληθινή δύναμή του, αυτή που δεν κρύβεται ούτε στους αριθμούς ούτε στα όπλα, αλλά στην ανθρώπινη θέληση. Ήξερε πως δεν υπήρχαν πολλές πιθανότητες υπέρ του, αλλά ποτέ δεν υπήρχαν για την Ελλάδα στη μακραίωνη ζωή της, οπότε αυτό του χάριζε τα φτερά της γνώσης ότι γίνεσαι ένα με τους σπουδαίους προγόνους σου. Ήξερε πως για άλλη μια φορά η δική του στάση θα έμενε καθοριστική για τις τύχες ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου που κούρνιαζε τρομαγμένος, ψάχνοντας την κρυμμένη ηλιαχτίδα που θα έδινε ξανά το φως της ελπίδας.

Και ξαφνικά, σαν να έπεσε ένας από τους κεραυνούς του Δία, ο ''αδύναμος'' έγινε δυνατός κι ο ''δυνατός'' διαπομπεύτηκε, εξευτελίστηκε στον τόπο όπου εκ των προτέρων είχε γράψει τους επινίκιους του. Ο κόσμος όλος συγκλονίστηκε, οι σκλαβωμένοι λαοί αναθάρρησαν και οι ουδέτεροι γέμισαν ενθουσιασμό. Ο ''αδύναμος'' για άλλη μια φορά κατατρόπωνε τον ''δυνατό'', διαγράφοντας την πρώτη ήττα του Άξονα - που έμελλε να είναι η αρχή του τέλους - και μια ακόμη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Ο ''αδύναμος'' με το ΟΧΙ του εξανάγκασε το δεύτερο δυνατό να ανατρέψει τους σχεδιασμούς του και να προστρέξει σε σωτηρία του συμμάχου του, για να περισώσει ό, τι απέμεινε από το γόητρο του Άξονα, κάνοντας τον ''αδύναμο'' να μην ξαναπεί ένα οδυνηρό για τον δυνατό ΟΧΙ. Γιατί η αλήθεια είναι πως το έτρεμε ένα δεύτερο ΟΧΙ στον ίδιο αυτήν τη φορά. Ένα δεύτερο ΟΧΙ στην παντοδυναμία του, ένα ακόμη φτύσιμο στην αλαζονεία του, μια ακόμη υπερήφανη άρνηση να υποκύψει στο φόβο, για να σώσει την ύπαρξή του. Μια ακόμη περιφρονητική απάντηση ικανή να διαβρώσει τον ''γρανιτένιο'' βράχο μιας τρομακτικής αυτοκρατορίας.

Και αυτό που έτρεμε έγινε. ''Οι Έλληνες έδειξαν στον κόσμο να πολεμά, τώρα θα του δείξει και πώς να πεθαίνει'' ήταν το σχόλιο του Γιώργου Βλάχου προς τον βλοσυρό αυθέντη της Ευρώπης που έστρεφε το βλέμμα του στον ''αδύναμο'' που τόλμησε να τον αμφισβητήσει.

Όμως, η Ελλάδα δεν πέθανε, όπως δεν πέθανε και ο ελεύθερος κόσμος, αλλά παίρνοντας το φως του ελληνικού ΟΧΙ, έδωσε ζωή στο δικό του μισοπεθαμένο ΟΧΙ και συνέχισε να αγωνίζεται ακόμη και υπόδουλος, στερώντας από τον ισχυρό κατακτητή τις δυνάμεις εκείνες που θα του έδιναν τη νίκη.

Και τελικά ο ''αδύναμος'' νίκησε για άλλη μια φορά τον ''παντοδύναμο'', βυθίζοντάς τον στην ταπείνωση της ήττας.

Όλα αυτά από ένα ΟΧΙ, μια τόσο μικρή λέξη, μόνο τρία γράμματα να κρύβουν τόση δύναμη। Μια δύναμη τρομερή ικανή να στοιχειώσει κάθε ''ισχυρό'', αρκεί να ειπωθεί το πρώτο ΟΧΙ. Γιατί μετά το πρώτο ΟΧΙ του πρώτου ''αδύναμου'' θα ακολουθήσουν σαν πλημμύρα δεκάδες ΟΧΙ άλλων ''αδύναμων'' που θα πνίξουν την υπεροψία και την ορατή ''δύναμη'' των αριθμών...

http://endelehia.blogspot.com/2011/10/blog-post_5865.html

Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!