Μια Τρόικα…αλλιώτικη

Μια Τρόικα…αλλιώτικη

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΣ αφήσουμε για λίγο τα…λεφτά. Τον καπιταλισμό με τα αγαθά του και το (απελπισμένο) κυνήγι της ευτυχίας. Στο ιδεολογικό άρμα της Δύσης, γινήκαμε…Αμερικανάκια και σε κάποια τους ξεπεράσαμε. Έχει η ζωή τις παραμέτρους της και μόνο εκείνην του χρήματος ξεχωρίσαμε και υπηρετούμε με πάθος

ΣΕ μιαν Ελλάδα όπου:

Ο μαθητής ασκείται «εξ απαλών ονύχων» του για καταλήψεις για να γίνει τέλειος (καταληψίας) ως φοιτητής. Κοριτσόπουλα (μαθήτριες) παίζουν τάβλι καπνίζοντας στην καφετέρια, πριν απομακρυνθούν με λικνίσματα και ακκισμούς. Εδώ, όπου με σφυράκι σπάνε αρμαθιές τα πιάτα μερακλωμένοι σε πρώτο τραπέζι-πίστα των σκυλάδικων. Με τα νοσοκομεία οίκον εμπορίου για πιράνχας και κάποιους ορκισμένους στον…Ιπποκράτη. Στην Ελλάδα-απέραντο σκουπιδότοπο και με τους δημάρχους ευτυχείς που «πήραμε τις εκλογές», εδώ όπου ασβεστώνεται (μόνο) ο δρόμος για τη ΔΕΘ γιατί θα περάσει ο Πρωθυπουργός κι αφήνονται άβαφες οι διαβάσεις και να χάσουν οι λακκούβες. 

 

ΣΤΗΝ Ελλάδα (μας) που αγαπάμε με τα λόγια και την παρατάμε στον λήθαργο χωρίς να καταγγέλλουμε τον αλητάκο που είδαμε να μουντζουρώνει την ταμπελίτσα με τα σήματα τροχαίας και τον αλήτη που κλέβει μετασχηματιστές (της ΔΕΗ) για τον χαλκό και να ξηλώνει ράγες…

ΔΕΝ πολυσυμπαθήσαμε τον γερμανό (τον ευρωπαίο, γενικά) πολίτη. Μεμονωμένα είναι καρμίρης (δεν πρόκειται να σε κεράσει έναν καφέ κι ας τον κέρασες τριάντα), ωστόσο, είναι πιο κοντινός προς την αλήθεια και δεν θα επιστρατεύσει φίλους του και ψευδομάρτυρες, αν βρεθεί στα δικαστήρια. Συνολικά, θαυμάζουμε το αποτέλεσμα. Το προϊόν της πειθαρχίας του, που είναι και το όπλο του.

ΕΠΡΕΠΕ, λοιπόν, να μας έρθουν πολύ νωρίτερα. Να τους καλέσουμε. Να μας προλάβουν και να προλάβουμε (την Ελλάδα της ρεμούλας). Να μας έρθει μια Τρόικα αλλιώτικη, που δεν θα’ χε να κάνει με τα οικονομικά μας. Μια ομάδα δράσης αυστηρών, ψυχρών και ψύχραιμων τεχνοκρατών, που θα μας όριζαν κανόνες και θα μας επέβαλλαν την πειθαρχία. Εξουσιοδοτημένοι από εμάς τους ίδιους, που «ο τράχηλός μας ζυγόν δεν υπομένει». Για να χαράξουμε σαφώς και έντονη την κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη δημοκρατία απ’ την ασυδοσία.