ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ποιος…Καντάφι;

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΡΙΓΥΡΩ Άραβες και το Ισραήλ στη μέση μόνο. Πάνοπλο και τρομερό, «Κιβωτός» με τα όσια, τον συμβολισμό και τις παραδόσεις των Εβραίων, χειροπιαστή παρουσία του σιωνισμού που διαφεντεύει τον κόσμο. Με συνεδριάσεις του Ιερατείου σε ανήλιαγα γραφεία υπηρεσιών των ΗΠΑ και με τις αποφάσεις του να γίνονται «έργα» των σύγχρονων καουμπόηδων. Τριγύρω η Αραπιά με καθεστώτα που προβλέπουν βασιλιάδες και δικτάτορες εξασφαλίζοντας τη «σιωπή» για τους λαούς της Μ. Ανατολής και την ασφάλεια για το Ισραήλ. Λίγο παραπέρα, στη Β. Αφρική της Λιβύης των βεδουίνων και της πανσπερμίας των θρησκειών, των πετρελαίων και του Καντάφι, άλλος ένας κόσμος σύστοιχος κι αυτός και προσαρμοσμένος με τον περίγυρο. Καταπιεσμένος κόσμος, με χρωματοσωματική ποικιλία και θρησκευτική φανατίλα, με τη φτώχια του πνιγμένη στα χρυσά (των αφεντάδων του).

ΤΟΝ προόριζαν για τη Λιβύη. Τον «φρόντισαν» σαν δικό τους άνθρωπο. Με νάματα που διαποτίζουν την ψυχή, μεταλλάσσουν τα χρωματοσώματα και φτιάχνουν δικτάτορες. 

 

Τον σπούδασαν, τεστάρισαν τον χαρακτήρα και την πίστη του στα ιδανικά της Αμερικανικής σχολής κι όταν τέλειωσε τη Σχολή (στην Αθήνα), έπιασε…δουλειά. Δικτάτορας στη Λιβύη! Είχε κάτι ακούσει για τον Πλαστήρα, αλλά του «πήγαινε» ο Κονδύλης. Κι όταν βασιλιάς (Ίντρις) και μέντοράς του παραθέριζε στα Καμένα Βούρλα, τον ανέτρεψε, δίνοντας δείγμα «κανταφικής» πρακτικής και χαρακτήρα.

ΕΣΤΡΩΣΕ τον περίγυρο με μπιστικούς και «αστεράτους», όρισε τη φρουρά και γέμισε ο τόπος μαυρογυαλούρους. Έστησε και την τέντα του για ξένους, άραξε στον καναπέ και «κυβερνούσε». Μέχρι που εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιδράσεις και ο…συνταγματάρχης έσπευσε. Κρέμασε τους αντιπάλους του και…ησύχασε. Μπήκαν σε σπίτια φοιτητών πραιτοριανοί του και σκότωσαν του «δράστες» και την ελπίδα για…εξέγερση.

ΠΕΡΑΣΑΝ οι δεκαετίες, πέρασαν κι απ’ το κονάκι του επισημότητες. Σοσιαλιστές όπως ο Μιτεράν που «τα βρήκε» μαζί του στο θέμα του Τσαντ με τη μεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου και με τον τελευταίο να επιδαψιλεύει τιμές στον «σοσιαλιστή» δικτάτορα και στο καθεστώς του «στα πρότυπα του δήμου των αρχαίων Αθηναίων».

ΤΑ σημερινά, τα τωρινά τα ξέρουμε, τα παρακολουθούμε από μακριά και με τα μάτια κλειστά για τις αγριότητες στη Λιβύη κι άλλοτε…γουρλωμένα για το παιχνίδι των Αμερικανών. Τον κυνηγάει το ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να τον ανακαλύψει για να τον…σκοτώσει και οι Λύβιοι πληρώνουν ακριβά. Για ένα φυτευτό τομάρι-εργαλείο. Για τον βεδουίνο (περιπλανώμενο τσοπάνο) που τον κάναν’ συνταγματάρχη (ούτε για λοχίας έκανε), για να κάνουν τη «δουλειά» τους.