Πρώτα να πείσεις…

Πρώτα να πείσεις…

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΝΑ πληρώσει η πλουτοκρατία» λέει και ξαναλέει η Αλέκα και συμφωνούμε. Ωστόσο, έχει «μυαλό» και δύναμη η πλουτοκρατία για «διεξόδους» και είναι ανώφελο να πιέζεις για να την πιέσουν. Το πολύ-πολύ να εκτιμάς το φιλότιμο των εφοπλιστών μας μετρώντας τις ξένες σημαίες των καραβιών τους, τα φουγάρα των βιομηχάνων μας (τα δηλωμένα υπερκέρδη τους μπορεί να’ ναι και ψεύτικα) και να πηγαίνεις σπίτι σου απελπισμένος. Έδωσες τον αγώνα σου, έκανες το καθήκον σου-καιρός για άλλες τάξεις «αναξιοπαθούντων».

ΤΗ «δουλειά» την αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις. Τη δίωξη των (μεγαλο)φοροφυγάδων την ανέλαβε η Κυβέρνηση

 

. Με…πάθος άνευ σημαντικού αποτελέσματος και με διάθεση να βρει τα λεφτά που «υπήρχαν». Δεν τα βρήκε, η «τρύπα» υπάρχει και η κάνη χαμήλωσε. Σε στόχο κοντινό και προσπελάσιμο. Σαρώνει η άκρη της το πλήθος και κάποιους τους προσπερνάει. Λες και υπέδειξε ο κουκουλοφόρος τους ενόχους κι απόμειναν οι άλλοι.

ΤΟ ‘παμε-το ξαναλέμε πως για να εισπράξεις πρέπει να πείσεις. Για να πείσεις, δεν κάνεις κενά και εξαιρέσεις. Πέραν, λοιπόν, των παραπάνω (βαποράδες, βιομήχανοι και μεγαλοφοροφυγάδες), υπάρχουν τάξεις και σινάφια ευνοημένων που παραμένουν ανενόχλητοι. Ν’ αρχίσουμε απ’ τους νομοθέτες μας και αρχιτέκτονες των προνομίων τους; Τι άλλο να πεις και πόσο να τους κράξεις που δεν τα αποικοδόμησαν και παραμένουν σταθερά στο χρόνο;

ΤΙ άλλο να’ καναν για να πείσουν; Να βάλουν κάποιους απ’ το σινάφι τους στη «στενή» και με συνοπτικές διαδικασίες. Τι άλλο; Να «βάλουν χέρι» τους…εργαζόμενους της Βουλής. Γι αυτούς σιωπούν και είναι ένοχη η σιωπή τους όσο κι εκείνοι που τους διόρισαν. Και, βέβαια, οι αυτουργοί του «ανομήματος» προέρχονται από όλα τα κόμματα και κάνουν την κορόιδα. Διόρισαν, χωρίς ντροπή, αναλογικά και με νόμο (Σιούφα) αδέρφια και ξαδέρφια, νύφες, γαμπρούς, φίλες και φιλενάδες, υπεράριθμα και «υδροκέφαλα», τους μπούκωσαν με 16 μισθούς και δεν κάνουν την παραμικρή κίνηση αναίρεσης των προνομίων τους. Με τον κ. Πετσάλνικο να…καθαρίζει για πάρτη τους.

ΤΟΥΣ χρειάζεται ο συμβολισμός και η δύναμη του παραδείγματος και τα αποφεύγουν. Ο κόσμος θέλει κουράγιο και αποφασιστικότητα που δεν του τα εμπνέουν. Και πέφτουν στο κενό προσπάθειες σωστές κι ας είναι επιβαλλόμενες και «τεχνοκρατικές». Δεν τα ιεράρχησαν κατά τη βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας και το θυμικό του έλληνα, δεν του τόνωσαν το ηθικό κι ούτε μια παραίτηση για δείγμα και μια θυσία συμβολική. Και μη ξεχνάμε πως «η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να φαίνεται και τιμία».