Η πρώτη μεγάλη δημοσκόπηση (εντάξει, πλάκα κάνω...) του "τοίχο-τοίχο" ολοκληρώθηκε!
Το δείγμα αντιστοιχεί σε 115 απαντήσεις!
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε τον τελευταίο μήνα.
Η ταυτότητα της έρευνας δεν ξέρω πού είναι! (κοιτάξτε στα δεξιά της σελίδας)
Συμμετείχε ένα αντιπροσωπευτικό τυχαίο δείγμα 115 άτυχων αναγνωστών του blog που σπατάλησαν αυτά τα δύο υπερπολύτιμα δευτερόλεπτα για να κλικάρουν το "ναι" ή το "όχι", αλλά κανείς δεν ξέρει πόση ώρα χρειάστηκαν για να αποφασίσουν.
Προσωπικά, δεν ψήφισα, όχι μόνο για λόγους δεοντολογίας, αλλά γιατί δεν έχω αποφασίσει οριστικά.
Αν και γέρνω προς το "ναι".
Το βασανιστικό ερώτημα λοιπόν ήταν το εξής:
Θέλετε οι "Αγανακτισμένοι" να κατέβουν ως κίνημα στις εκλογές;
Έλαβον:
ΝΑΙ: 55% (64 ψήφοι)
ΟΧΙ: 44% (51 ψήφοι)
Το 1% λείπει λόγω λανθασμένης εκ του συστήματος στρογγυλοποίησης.
Αρχικά, να σημειώσω ότι τον όρο "Αγανακτισμένοι" τον χρησιμοποίησα συμβατικά προς χαριν συνεννόησης, αν και διάκειμαι αρνητικά προς τον συγκεκριμένο όρο.
Πρέπει να σημειώσω επίσης ότι το "ΟΧΙ" προηγούνταν ελαφρώς του "ΝΑΙ" μέχρι τις 25 Ιούνη περίπου. Αυτό ήταν προιόν μιας δικαιολογημένης -έως ένα σημείο- δυσπιστίας απέναντι στο κίνημα της Πλατείας του Συντάγματος.
Στη συνέχεια εξισορροπήθηκε την 15η του Ιούνη, ημέρα όπου το κίνημα του Συντάγματος συναντήθηκε για πρώτη φορά με τα συνδικάτα, στη γενικη απεργία εκείνης της ημέρας, διαπιστώνοντας ότι το κίνημα μπορεί να πετυχαίνει καίρους στόχους, όπως η ουσιαστικη πτώση της Κυβέρνησης εκείνη την ημέρα, οπότε υπήρξε κενό εξουσίας και τελικά η Κυβέρνηση μπήκε σε μηχανικη υποστήριξη και επιβιώνει με τεχνητή αναπνοή πλέον.
Απεδείχθη έτσι ότι με προσπάθεια όλα γίνονται.
Η διαφορά υπέρ του "ΝΑΙ" εδραιώθηκε μετά τα γεγονότα του διημέρου της κρατικής τρομοκρατίας, 28 και 29 Ιούνη.
Πράγμα που σημάινει ότι η κρατική καταστολή και τρομοκρατία τελικά συσπειρώνει τον αντιδρώντα λαό ενάντια , όχι μόνο στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά στο συνολικό σύστημα εξουσίας που λειτουργεί σήμερα.
Εν συντομία θα πω τη θέση μου στο ζήτημα.
Παρότι πιστεύω ότι η δυναμική λαικη αντίσταση είναι επιβεβλημένη, θεωρώ ότι μία εξεγερσιακού τύπου αντίσταση θα έχει και ανυπολόγιστες συνέπειες, αφού μπορεί ναι μεν να επιτύχει πλήρως και να εγκαθιδρυθεί η λαική κυριαρχία, η συμμετοχικη δημοκρατία, η εθνική ανεξαρτησία, μέσω πολιτικης αναδιαταξης του κράτους και κατάργησης των Μνημονίων της μισανθρωπίας, αλλά απ την άλλη δεν μπορούμε να ξεχνάμε και το δυσμενές ενδεχόμενο να γίνουμε Λιβύη ή Συρία...
Γι αυτό προτιμώ σαν πρώτη λυση την ομαλότερη δυνατή μετάβαση από την κοινοβουλευτικη δικτατορία στην πραγματική Δημοκρατία και τη λαική κυριαρχία. Και η μετάβαση αυτή μπορεί να ξεκινήσει τη γιγάντωσή της από έναν πολιτικά νομιμοποιημένο φορέα ο οποίος θα μπορούσε να συγκεντρώσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που στρέφονται στο λευκό, το άκυρο, την αποχή ή που στρέφονται σε ψήφο στα -μικρά ή μεγάλα- κόμματα με "μαύρη καρδιά" ελλείψει άλλων νέων και ελπιδοφόρων φορέων.
Ένα κίνημα λοιπόν "από κάτω προς τα πάνω" που θα θέσει εντός των ήδη υπαρχόντων θεσμών το αίτημα της ανατροπής τους, ένα κίνημα που εκλογικά νομιμοποιημένο θα μπορεί ως τσουνάμι να πάρει στο διάβα του τις σάπιες παράγκες του υπάρχοντος πολιτκού συστήματος, αυτό μπορεί να φέρει την αναγκαία και επιθυμητή αλλαγή, όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα.
Και μπορεί το αίμα πολλές φορές να προχωρά την ιστορία, δεν μπορεί όμως να γίνει επιθυμητό και πρέπει να προσπαθήσουμε να το αποφύγουμε όσο γίνεται.
Όταν αποφεύγεις το αίμα, τότε το αίμα που τυχόν χύνεται γίνεται ηρωικό.
Από κει και πέρα ένα τέτοιο εγχείρημα έχει πάρα πολλά αγκάθια.
Πρώτον πώς θα αποφασιστεί ποιοι θα βγουν μπροστά;
Θα μου πέίτε μέσω της Λαικης Συνέλευσης.
Η Λαικη Συνέλευση όμως, για πρακτικους λόγους, δεν δύναται να απηχεί στις απόψεις των περισσοτέρων, αν και είναι το μαζικότερο και αποτελεσματικότερο όργανο της πλατείας Συντάγματος.
Επίσης, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να διασφαλιστούν κάποιες κόκκινες ιδεολογικες γραμμές του κινήματος, ούτως ώστε κάποιες επιμέρους απόψεις του καθενός μας να μην συκοφαντούν πολιτικά το κίνημα. Δηλαδή να υπάρξει συμφωνία επί π.χ. 10 θέσεων επί των οποίων θα γίνεται ο πολιτικός αγώνας και να αποφευχθεί όσο γίνεται το ενδεχόμενο να λέει ο καθείς μας το μακρύ του και το κοντό του. Πράγμα που έως ένα σημείο ίσως φαίνεται και συμπαθές στον ψηφοφόρο, αλλά από ένα σημείο και περα μπορεί να λειτουργήσει και ως ανάχωμα.
Και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να διασφαλιστεί ο σεβασμός των μειοψηφούντων απόψεων και τάσεων προς τις πλειοψηφούσες εντός του κινήματος.
Επίσης πρόβλημα αποτελεί και η όποια χρηματοδότηση του εγχειρήματος αυτού.
Θα χρειαστεί; Και αν ναι, θα μπορεί να καλυφθεί από τη συνδρομή των συμμετεχόντων;
Αλλά ίσως και αυτή η ιντριγκαδόρικη πρόκληση της υπέρβασης αυτών των δυσκολιών να είναι και η μαγεία της.
Καθετί όμορφο που γεννιέται έχει μεγάλες ωδίνες κατά τη διάρκεια του τοκετού του.
Και η μαιευτική μέθοδος της αναζήτησης της κοινωνικής αλήθειας προυποθέτει την εσωτερικη κοινωνικη αναζήτηση. Κι αυτή δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κινήματα "από κάτω προς τα πάνω".
Η μεγαλύτερη ευκαιρία για αυτήν την κινηματική ανατροπή είναι το πρωτοφανές εγχείρημα του Συντάγματος.
Είναι στο χέρι όλων μας να γίνει όχημα πολιτικής ανατροπής προς όφελος του ελληνικού λαού.
http://toixo-toixo.blogspot.com/2011/07/blog-post_7810.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου