Αυτοί που έφυγαν-ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Η Άντρια Γαριβάλδη γεννήθηκε στην Κύπρο το 1958. Το 1974 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την γενέτειρά της λόγω της τουρκικής εισβολής και ένα χρόνο αργότερα μετανάστευσε στην Αυστραλία. Έχει πτυχία Φιλολογίας (BA) και Εκπαίδευσης (BEd) από το πανεπιστήμιο Monash και Master of Arts(MA) στη λογοτεχνία της διασποράς από το πανεπιστήμιο RMIT.
ΑΠΟ ΔΙΑΣΠΟΡΑ


Έφυγαν, χάθηκαν
άπειροι νιοι
και μεστωμένοι θεριστάδες,
που το ντουφέκι έτρεμε
στα πυρωμένα τους χέρια.
Ορφάνεψε ο τόπος μας
από πατέρες και μοναχογιούς.
Βαθειά κοιμόνταν τα νεογέννητα
κείνο το χάραμα του άδοξου Αλωνάρη,
μα των μεγάλων τα παράθυρα της όρασης,
σαν από καύσωνα σπαρτά καμμένα, μαραθήκαν,
απ’ το ξενύχτι περιμένοντας.
Άστραψε κάποτε η αυγή
στου μαχαιριού την κόψη,
κει που μας θέριζαν τα τανκς


κι άπλωσε η μέρα σκοτεινιασμένη
την απορία ατέλειωτη, ζωγραφιστή
στις λυπημένες μορφές τους.
Χάιδεψε τ’ άγουρα μάγουλα δειλά
κείνο το ξύπνημα
κατακαλόκαιρο του ’74.
Γεμάτα τα καράβια ήρθαν
στρατιώτες ξένους φορτωμένα,
αρματωμένους για σφαγή.
Γεμάτα πάλι ξαναφύγαν
με δικούς μας, αιχμαλώτους.
Πού να τους πήγαιναν;
Ανήσυχα εμείς την αγωνία τρέφαμε,
μουστακωμένους να τους δούμε να γυρίσουν
περιμέναμε, την άνοιξη.
Αργότερα, θαρρούσαμε
πως θ’ αντικρύζαμε τον ήλιο μελαψό στα μέτωπά τους.
Κι ύστερα, το φθινόπωρο
η πιο στερνή ελπίδα σπίθιζε τρεμοσβήνοντας
ανάμεσα στ’ αστέρια.
Μ’ αυτοί αμίλητοι,
από ψηλά φρουρούσανε
τη μοιρασμένη πατρίδα!
Σήμερα πάλι ξύπνησε εφιαλτικότερη η ζωή
στο ξεβαμμένο παραθύρι μας.
Η παγωμένη ώρα του καιρού
νοσταλγικά ζωντάνεψε τις καδρωμένες τους φωτογραφίες
μπρος στην οθόνη της κουρασμένης μνήμης.
Πού βρίσκεστε αδέλφια αγνοούμενα;
Στα καταναγκαστικά έργα του αιώνα τι γυρεύετε;
Ποιες άχαρες στιγμές,
ποιες αμαρτίες σας κρατούν στο σκοτάδι μόνους;
Κι εσένα Μιχάλη,
ποιος θα σε χαιρετήσει
τώρα που σε φωνάζουνε Μεχμέτ;
Της μάνας το μήνυμα ποιος θα σου δώσει;
Τι θες να πούμε στο μωρό που μεγαλώνει,
στο πονεμένο παιδί
που τον πατέρα ονειρεύεται
βραδυά-βραδυά;
Πώς να σας κλάψουμε παιδιά μας;
Τον άδικο χαμό πώς να θρηνήσουμε,
που μίκρανε η ζωή στο πέρασμα των χρόνων;
Ποιους τάφους πρέπει να στολίσουμε;
Σε ποιους βωμούς να στείλουμε θυμίαμα;
Ζείτε;
Ή σταυρό πρέπει να στήσουμε τάχα;
Πού βρίσκεστε αδέλφια αγνοούμενα,
στα καταναγκαστικά έργα του Εικοστού αιώνα τι γυρεύετε;
Εσείς που φύγατε…
άπειροι νιοι και μεστωμένοι θεριστάδες,
η πιο ιερή ανάμνηση της πατρίδας,
ζήσατε κάποτε για μας…
και ζείτε.
Κανόνας είναι 1) Nα τηρούμε χρονική απόσταση τουλάχιστον 2-3 ωρών, από την προηγούμενη ανάρτηση και 2) να μην βάζουμε αναρτήσεις που αφορούν, διαφημίσεις κομμάτων, ύβρεις, ρατσισμό και προσωπικές αντιπαραθέσεις...αυτές θα κατεβαίνουν αυτόματα!